Αποτυχία. Ένα πιάτο που δεν τρώγεται με τίποτα. Προσπαθούμε να το ομορφύνουμε βάζοντας περίεργες σάλτσες κι όμορφες γαρνιτούρες αλλά συνεχίζει να μας βρωμάει σαν χαλασμένο κρεατικό που έμεινε εκτός ψυγείου μια βδομάδα. Όσα παράθυρα κι αν ανοίξεις διάπλατα για να κάνει ρεύμα, όσα αρωματικά χώρου κι αν αδειάσεις πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όσο κι αν μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου, η αποτυχία θα μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά σαν ερωτευμένο ζευγαράκι που προσπαθεί να κρυφτεί.
Ας πούμε όμως πως δε γνωρίζεις καν ποιο είναι το πιάτο. Δε γνωρίζεις δηλαδή αν μιλάμε για αποτυχία ή επιτυχία. Το πιάτο είναι καλυμμένο με εκείνο το περίεργο στρόγγυλο ασημικό που δεν ξέρεις ούτε πώς ονομάζεται κι ο ρόλος που σου έχει ανατεθεί είναι να κάνεις τα αποκαλυπτήρια. Προφανώς δεν έχεις μαγειρέψει εσύ το πιάτο κι είσαι ένας απλός βοηθός σε αυτήν την κουζίνα. Τι θα συμβεί όταν το φαγητό αποκαλυφθεί;
Οι περιπτώσεις είναι δύο. Ή θα είναι ένα πανέμορφο πιάτο το οποίο υπόσχεται πως ό,τι έχει σε εμφάνιση άλλο τόσο θα χαρίσει και σε γεύση ή έχει καεί στο μαγείρεμα. Τι θα έλεγες στον κόσμο που περιμένει να το δοκιμάσει κι έρχεται όλο και πιο κοντά προσπαθώντας να δει τι κρυβόταν τόση ώρα κάτω από το ασημικό; Υποθέτουμε πως το πιάτο ήταν πετυχημένο. Θα ευχαριστήσεις το κοινό σαν να ήταν δικό σου δημιούργημα ή θα φωνάξεις δυνατά το όνομα του σεφ; Κι αν το φαγητό έχει καεί τι θα κάνεις; Θα τρέξεις να φωνάξεις τον υπεύθυνο; Θα γίνεις καρφί;
Τόσο δύσκολο είναι να αναλάβουμε την ευθύνη μιας αποτυχίας; Είναι θέμα εγωισμού, γοήτρου ή απλώς το γνωστό σε όλους βόλεμα; Μάλλον είναι πιο εύκολο να μοιράσουμε την αποτυχία για να μη μας πέσει εμάς βαριά στο στομάχι. Αν την κόβαμε σε μερικά κομμάτια ίσως δε νιώθαμε τύψεις για το αποτέλεσμα και μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε σαν ένα φαγητό που κάηκε, το πετάξαμε και το ξεχάσαμε. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο στην αντίθετη περίπτωση. Επιτυχία μπορούμε να φάμε όση θέλουμε, με το κουτάλι της σούπας, το μεγάλο. Εκεί δε θέλουμε μοιρασιές, τη θέλουμε όλη δική μας. Θα τη φάμε όλη κι ας βγάλουμε το βράδυ με σόδες, δε μας νοιάζει.
Πόσες φορές όμως είναι ένας αυτός που κάνει την πατάτα και την πληρώνουν μαζί του όλοι οι υπόλοιποι; Και πόσες φορές είναι ένας αυτός που δουλεύει και παίρνει τα εύσημα όλη η ομάδα; Το θέμα είναι πως δεν αντέχουμε στην ιδέα να είμαστε εμείς ο αδύναμος κρίκος που τους πάει όλους πίσω. Έτσι, αντισταθμίζουμε το αίσθημα κατωτερότητάς μας φέρνοντας και τους γύρω μας στο ίδιο επίπεδο αποτυχίας με εμάς. Το τελείως αντίθετο συμβαίνει όταν κάνουμε κάτι καλά. Εκεί θέλουμε να είμαστε εμείς ψηλά κι οι άλλοι να μας χαζεύουν από κάτω.
Αν δοκιμάζαμε όμως να πούμε «εγώ φταίω» μερικές φορές, ακόμα και χωρίς να είμαστε όντως εμείς υπεύθυνοι για μια αποτυχία, ίσως παίρναμε το βάρος από τον πραγματικά υπεύθυνο, ίσως νιώθαμε κι εμείς πως φεύγει ένα βάρος από τους δικούς μας ώμους αν ήταν δικό μας το φταίξιμο. Κι αν φταίμε, τι; Τι έγινε; Θα μείνουμε μήπως νηστικοί; Όχι, βέβαια. Θα ξεκινήσουμε να μαγειρεύουμε κάτι άλλο, θα παραγγείλουμε, θα βγούμε έξω για φαγητό. Λύσεις υπάρχουν. Κι αν κάναμε κάτι καλά, θα μπορούσαμε να τραβήξουμε κι άλλους μαζί μας πάνω στον κόσμο των επιτυχημένων. Κι ας μην είχαν τόσο μεγάλο κομμάτι στην επιτυχία. Ας λειτουργούσαμε εμείς ομαδικά. Γιατί δεν υπάρχει πιο στενάχωρο πράγμα από το να τρώει κανείς μόνος. Και κανείς δεν μπορεί να γιορτάσει μια επιτυχία χωρίς παρέα.
Να παίρνετε λοιπόν την αποτυχία προσωπικά. Κι αυτό γιατί μόνο έτσι θα μπορέσετε να γίνετε καλύτεροι.
Κρατήστε όλη την αποτυχία για τον εαυτό σας κι ευχαριστηθείτε την γιατί τη φτιάξατε με τα ίδια σας τα χεράκια. Κι όταν μετά, θριαμβεύσετε ξανά γιορτάστε το μοιράζοντας την επιτυχία σε όλους όσους σας στάθηκαν όταν είχατε πέσει κάτω. Γιατί η επιτυχία φτιάχτηκε για να μοιράζεται, ενώ η αποτυχία για να γίνεται σκαλοπάτι έτσι ώστε να φτάνουμε τα καλύτερα που έρχονται.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
