Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα αντιδρούσες αν γνώριζες τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν τον συναντούσες τυχαία, αν ανταλλάζατε φευγαλέες ματιές σε πολυσύχναστους δρόμους και πλατείες, θα τον αναγνώριζες άραγε; Θα ένιωθες μέσα σου αυτό το αίσθημα το οικείο που θα σε τραβούσε σαν μαγνήτης προς την κατεύθυνση του ίδιου σου του εαυτού; Σίγουρα θα το έχεις νιώσει ξανά αυτό το αίσθημα. Θα έχεις συναντήσει ανθρώπους, τους οποίους μόλις γνώρισες, ένιωσες πως ήξερες από καιρό, αλλά στην πραγματικότητα δε μοιράστηκες στιγμές αξέχαστες και μοναδικές.
Είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν έχει περάσει απ’ το μυαλό σου το ενδεχόμενο να σε συναντούσες στο δρόμο, να έβγαινες με σένα στην ίδια παρέα. Ακούγονται όλα κάπως παράξενα, σαν σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Επίσκεψη του εαυτού σου από ένα παράλληλο σύμπαν. Καθόλου ιδανικό για τους δειλούς κι ανασφαλείς, αυτούς δηλαδή που ή δεν έχουν βρει ακόμη τον εαυτό τους, ή δεν είναι ο εαυτός τους γιατί θέλουν να αρέσουν σε κοινωνία και δήθεν φίλους και γνωστούς.
Είναι όμως κι αυτοί –εμείς δηλαδή– που θα το έβλεπαν σαν πρόκληση. Πρόκληση ζωής αν μη τι άλλο, για τους γενναίους και τους τολμηρούς που θα έμπαιναν χωρίς δεύτερες σκέψεις, στη διαδικασία να γνωρίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Να περάσουν μαζί του, όσο καιρό χρειαστεί, για να φτάσουν στο πιο σημαντικό κι ασυνήθιστο συμπέρασμα. Θα τον συμπαθούσαν ή δε θα ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί του;
Το πρώτο βήμα για να φτάσεις στο συμπέρασμα που τόσο πολύ επιθυμείς και να ησυχάσεις την αγωνία και την περιέργεια που σε τρώει, είναι να μείνεις λίγο μόνος και να αναρωτηθείς αν ξέρεις ποιος είσαι. Αν μέσα σου έχεις μια καθαρή εικόνα για το τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, αν ξέρεις περίπου τι θέλεις εσύ, για σένα και για κανέναν άλλο. Τότε βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι. Και μη συγχύζεις το περίπου με το τίποτα. Το περίπου διαφέρει και δηλώνει ότι έχεις τις βάσεις, το μόνο που χρειάζεσαι, είναι το σκίρτημα που θα ξεκινήσει τη ροή της ιστορίας.
Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θέλει απ’ τη ζωή του μέχρι να το βρει μπροστά του, να το ερωτευτεί και να πει με βεβαιότητα κι αυτοπεποίθηση ότι έφτασε εκεί που έπρεπε να φτάσει. Μπορεί να μην το είχε σχεδιάσει, μπορεί να ήταν εντελώς τυχαίο. Αλλά θα νιώσει γεμάτος μέσα του, σίγουρος και αμετανόητος για ό,τι ακολουθήσει στη συνέχεια. Κι ασφαλώς, είναι χρονοβόρα η διαδικασία του να βρεις τον εαυτό σου κι αυτά που σε ολοκληρώνουν εσωτερικά. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, ο χρόνος είναι σύμμαχός σου για να φτάσεις εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.
Δεύτερο βήμα κι ίσως το πιο σημαντικό μετά την εξερεύνηση τέλος πάντων που θα οδηγήσει στην ανακάλυψη του εσωτερικού σου εαυτού, είναι να σου αρέσει αυτό που είσαι. Όχι αυτό που προβάλλεις στον έξω κόσμο, ή αυτό που θα ’θελες να είσαι. Κι αν το καλοσκεφτείς, εσύ συμπαθείς τους ανθρώπους που προσποιούνται για να αρέσουν; Έχεις σκεφτεί ποτέ, τι χαρακτηριστικά σε ελκύουν περισσότερο σε κάποιον; Πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται και τι θα πρέπει ν’ αντιπροσωπεύει ως άνθρωπος, για να σου κάνει εντύπωση και να θέλεις να τον εντάξεις στη ζωή σου;
Σκέψου λοιπόν αν θα συμπαθούσες εσένα. Σκέψου πώς συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους που αγαπάς, πώς συμπεριφέρεσαι σ’ αυτούς που σ’ έχουν πληγώσει, σ’ αυτούς που δεν έχουν πλέον καμία θέση στη ζωή σου. Γιατί σε αντίθεση με το τι πιστεύει η πλειοψηφία, η συμπεριφορά σου προς αυτούς που είτε βρίσκονται στη ζωή σου είτε όχι, δείχνει ξεκάθαρα το χαρακτήρα σου.
Όπως επίσης και το πώς αντιδράς σε στιγμές δυσκολίας. Πώς δηλαδή αντιμετωπίζεις τις φουρτούνες της ζωής. Πώς βγαίνεις στην επιφάνεια κι επιβιώνεις, όταν καταστάσεις που είναι εκτός του δικού σου ελέγχου, σε αναγκάζουν να βουλιάξεις κι ίσως να πιάσεις πάτο.
Είναι κρίμα να κοιτάς πίσω σου και να μετανιώνεις, όχι γι’ αυτά που έκανες κι ίσως ρίσκαρες ή όχι, αλλά για το πώς συμπεριφερόσουν όταν έπρεπε να δείξεις συμπόνια. Πώς γύριζες στην πλάτη σε αυτούς που σε χρειάζονταν για να τρέξεις πίσω απ’ αυτό που φαινομενικά χρειαζόσουν. Πώς εκμεταλλευόσουν ανθρώπους για να δείξεις ότι μπορείς, πώς πατούσες σε πλάτες «φίλων» για ν’ ανέβεις πιο ψηλά. Πρόσεχε όμως, γιατί ως γνωστόν, η πτώση είναι πιο επώδυνη απ’ την άνοδο.
Και θα συνειδητοποιήσεις πολύ αργά πως ζούσες σ’ έναν κόσμο ουτοπικό. Κι όταν εσύ χρειαζόσουν ένα χέρι για να σε τραβήξει απ’ την τρύπα στην οποία καταδίκασες τον εαυτό σου, πήρες αυτό που έδωσες και συνέχισες να δίνεις χωρίς ενδοιασμούς. Ένα τίποτα.
Γίνε λοιπόν το άτομο που θα κρατούσες δίπλα σου και σε στιγμές απερίγραπτης χαράς, αλλά και σε στιγμές ανυπόφορης λύπης. Σύντροφος ζωής και για τους γύρω σου, αλλά κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι αν σε ρωτήσει ποτέ κάποιος αν θα συμπαθούσες τον εαυτό σου όταν ίσως τον γνώριζες, μην τον περάσεις για τρελό. Είναι ένα από σημαντικότερα ερωτήματα της ζωής. Ένα ερώτημα ασυνήθιστο, αλλά που αν το καλοσκεφτείς θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις αυτό που αξίζει απ’ αυτό ή αυτούς που πρέπει επιτέλους ν’ αποχωριστείς.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Γεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
