Άλλοι το λένε μοιχεία, άλλοι προδοσία, άλλοι -και με αυτό γελάω γοερά- στιγμή αδυναμίας. Για κάποιους είναι το «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Όπως και να το πεις, το φαινόμενο-κέρατο είναι ένα, και συνήθως, ναι, είναι αυτό που νομίζεις. Συν κάτι τρισχειρότερο.
Είτε το φας είτε το σερβίρεις φαντάζει αδύνατο να το διαχειριστείς. Το δίκιο που σε πνίγει και η άρνηση της πρώτης περίπτωσης «Μα, είναι δυνατόν η Μαιρούλα;» ή τα μικρά τερατάκια που λέγονται τύψεις της δεύτερης «Πώς το έκανα εγώ αυτό στον Βαγγέλη;». Χαλάρωσε. Κανείς δε θέλει να θέσει υποψηφιότητα για αγιοποίηση.
Αφού κλάψεις, ουρλιάξεις, βρίσεις, πιεις σαν να μην υπάρχει αύριο επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Δεν ήρθε δα κι η συντέλεια του κόσμου. Απλά ο γκόμενός σου κοιμήθηκε με άλλη. Και για να νιώσεις καλύτερα πιθανότατα δεν κοιμήθηκαν καν μαζί.
Εφόσον λοιπόν, η απιστία αποδεχτήκαμε πως ήταν μια «στιγμή αδυναμίας» είτε μπροστά στο βαθύ ντεκολτέ της μπαργούμαν εκεί που τα πίνει ο καλός σου, είτε στο six-pack του γυμναστή που ανέλαβε τη δικιά σου (ό,τι και να κατέληξε να σημαίνει εντέλει αυτό) και δε συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, καλό θα ήταν να την παραβλέψουμε και να προχωρήσουμε. Είτε είσαι ο θύτης, είτε το θύμα.
Προφανώς και δεν αξίζει σε κανέναν να «κερατωθεί». Δεδομένου όμως του πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα κι εφόσον διατυμπάνιζες τόσον καιρό πόσο ιδανικός σύντροφος, φίλος, εραστής είναι ο καλός σου, ίσως να μη χρειάζεται να τον απαρνηθείς προτού ο λέκτωρ λαλήσει. Πριν τοποθετήσεις στη σφαίρα του παρελθόντος τον άνθρωπο που μέχρι χθες ισχυριζόσουν πως σε κάνει ευτυχισμένο αναρωτήσου. Αξίζει πραγματικά να καταδικαστεί γι΄αυτήν την παρασπονδία;
Oποιοδήποτε άλλο «κουσούρι» θεωρείς δηλαδή, πως είναι αποδεκτό για να το παρουσιάσεις στην παρέα σου. Με άλλα λόγια είναι οκ ο σύντροφός σου να είναι τσιγκούνης-τρακαδόρος, μίζερος, αυταρχικός, αλκοολικός, μαμάκιας ή ψεύτης. Είναι κοινωνικά αποδεχτά. Το να έχει υπάρξει άπιστος όμως, έχουμε συμφωνήσει πως είναι μια αποτροπιαία πράξη που καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη.
Κι αυτό, όχι τόσο επειδή μας πλήγωσε η πράξη καθεαυτή αλλά λόγω του ότι μας τρομάζει ο αντίκτυπος που θα έχει στον κοινωνικό μας περίγυρο. «Κοίτα τον φουκαριάρη, του τα φόρεσε η Ελενίτσα». Για την Ελενίτσα όμως, που μπορεί να ‘τρωγε δυο-τρείς μπούφλες άμα δεν πετύχαινε τα ντολμαδάκια, ούτε λόγος.
Έπειτα ξυπνάει κι ο εγωισμός. Άκαμπτος και μοναχικός. Τον βαφτίζουμε αξιοπρέπεια και πορευόμαστε μονάχοι. Επειδή κάποιοι μας είπανε πως στη ζωή τα πάντα αντικαθίστανται, παρατήσαμε κάθε προσπάθεια για «επισκεύη». Έτσι απλά.
Δεν λέω, το κέρατο άπαξ και βγει για πολλούς είναι πιο επώδυνο κι από εξαγωγή φρονιμίτη. Άλλωστε, έχουν ειπωθεί καλημέρες ικανές να κλείσουν σπίτια. Κανένας δεν κατάφερε να μείνει ψύχραιμος όταν το κέρατο του χτύπησε την πόρτα. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί εσαεί πίστη και μονογαμία. Είναι όμως οι παραπάνω αρετές τελικά αυτές που υπογράφουν τη συνταγή της επιτυχίας;
Προτού σιγοτραγουδήσεις «την απιστία δεν τη συγχωράω» όπως μας έχει πει και το Λιτσάκι, ίσως να ‘πρεπε να επανεξετάσεις τις αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις σου. Στα αλήθεια, όταν γίνεται αναφορά σε τοξικότητα σχέσεων, μόνο η απιστία σου ΄ρχεται κατά νου;
Η απιστία, στην ουσία, είναι μια εφαρμοσμένη μορφή δημοκρατίας στη σχέση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω.
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Δόμβρου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νατάσα Δόμβρου
