Θάλασσες, καράβια και λιμάνια για κάποιους από εμάς αποτελούν μία μόνιμη στύση κι ας γίνομαι χυδαία. Ζούμε μ’ έναν ατέρμονο ενθουσιασμό για μακρινά θαλάσσια ταξίδια. Κι είμαστε πάντα σε συνεχή εγρήγορση να αντικρίσουμε το επόμενο λιμάνι που θα μας υποδεχτεί.
Θα μας δεις να εξαντλούμε κάθε ευκαιρία να ταξιδέψουμε με πλοία, καΐκια, ιστιοπλοϊκά, ψαρόβαρκες. Και πιστέψτε με, αν μπορούσαμε, ακόμη και με υποβρύχια θα την κάναμε την τσάρκα. Η όλη ουσία του πράγματος κρύβεται στα λιμάνια. Εκεί που κάθε αγκυροβόλημα μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και να καταστρώνουμε σχέδια. Άλλα πιο βατά και υπαρκτά κι άλλα μακράν ασυμβίβαστα κι απροσάρμοστα. Οι πολύτιμες σκέψεις θα γίνουν μόνο όταν πιάσουμε λιμάνι, είτε για να σταθμεύσουμε λίγο, είτε για να κατέβουμε.
Η φάση έχει δύο όψεις. Η μία φαίνεται στο κομμάτι του υγρού. Αγκυροβολημένος ή έτοιμος να αποβιβαστείς ξεκινάνε οι ιδέες και παρελαύνουν με ορμή μέσα στο καζάνι σου. Κρύβεται στο πώς πάλλονται τα κύματα και στις τρικυμίες.
Για κάποιο λόγο, ενώ πρακτικά η θάλασσα είναι ατέλειωτη, για εσένα πάντα θα έχει τη σημασία της αρχής ή του τέλους. Όταν λοιπόν έχεις κάτι να πνίξεις και ν’ αφήσεις πίσω στο διάβα σου για να κάνεις το επόμενο βήμα, δε βρίσκεις καλύτερο τρόπο από το να το στραγγαλίσεις στην αλμύρα. Εκεί, πετώντας το βαθιά σε μια άκρη της αποβάθρας. Γνωρίζοντας καλά πως θα χαθεί για πάντα. Κι ακόμη καλύτερα πως δε θα το βρει ποτέ κανείς.
Εκτός κι αν η θάλασσα γίνει η άφιξη για την επόμενη ιστορία σου. Άλλωστε, μην ξεχνιόμαστε. Οι ιστορίες φτιάχνουν τη ζωή! Έτσι το έχεις συνδυάσει κι εσύ στο μυαλό σου. Στέκεσαι και κοιτάζεις πώς χτυπιούνται τα νερά πάνω στις αποβάθρες και γνωρίζεις πως μόλις σαλπάρεις ξανά ή μόλις αποβιβαστείς, ξεκινάει κάτι ολοκαίνουριο. Κι ας μην αγγίζει καν γήινες καταστάσεις. Κι ας είναι μονάχα πλάνη του μυαλού σου.
Αλλά η άλλη μεριά της καυλάντας, είναι το ίδιο το λιμάνι. Με το που ξεκινάει η στεριά αντιλαμβάνεσαι έναν νέο κόσμο. Εκεί που η θαλάσσια ζωή μένει στη μούγκα, ξαφνικά όλα αρχίζουν να κάνουν φασαρία. Κάτι παίζει πάνω σ’ αυτή τη στεριά κι η φαντασία σου μπορεί να οργιάσει άνετα. Χαμογελάς μόλις το πλοίο αρχίσει να πλησιάζει.
Φτιάχνεις έρωτες, διακοπές, ευτράπελα. Μπορείς ακόμη να οραματιστείς παιδιά, οικογένειες, καριέρες. Ναι, ξέρω, ακούγεται παιδικό ή και σχιζοφρενικό, αλλά απ’ αυτό τρέφεσαι. Από την ελευθερία να ονειρεύεσαι όπως σου γουστάρει. Κάθε λιμάνι κι ένα μεράκι. Και κάθε σου φαντασίωση, ένα μειδίαμα, μία έκφραση. Ναι, είναι η στιγμή που κοιτάς διακριτικά γύρω σου μπας και σε πήρε πρέφα κανείς και ξεφτιλίστηκες.
Ζαλίζεσαι στα φώτα πάντα. Τριγύρω άλλα πλοία με ιστορίες σαν τις δικές σου χιλιάδων άλλων. Κάθε φωτιά, σε κάθε λιμάνι, αναζωπυρώνει όλα τα ξεχασμένα σου συναισθήματα, ερεθίζει το ρομαντισμό σου και βάζει φωτιά στ’ απωθημένα σου. Έρχεται κι αυτό το flashback πού και πού. Άσε που καμιά φορά τακτοποιείς σε σειρά ή κλοτσάς στη φαντασία σου όσα σου κάνουν σκάρτα. Κι ακόμη κι αν έπρεπε να νιώθεις εκτεθειμένος, τα μόνα επίθετα που πιστεύεις πως σε χαρακτηρίζουν τελικά είναι ελεύθερος και ασφαλής.
Κι αν με ρωτήσεις γιατί αυτά, θα σου απαντήσω πως η θάλασσα κρύβει την αλλαγή. Αλλάζει σχήματα και μορφές συνέχεια. Μοιάζει με τη ζωή μας, αν το καλοσκεφτούμε. Ανάλογα με τους ανέμους πάει κι έρχεται κι αυτή, σε κατευθύνσεις αλλιώτικες. Φουρτούνες και μπουνάτσες. Αυτό σε μαγεύει. Το νερό ήταν κατεξοχήν το σύμβολο του συναισθήματος. Στα αμφίρροπα και στα παθιασμένα παίρνει η καρδιά μπρος!
Στο λιμάνι δε, πατάς γερά στα πόδια σου. Και σου βγάζει σταθερότητα και προστασία όλο αυτό. Μάλλον γιατί εκεί χαράζονται συνέχεια ιστορίες. Από τα πρώτα φιλιά μεταξύ ερωτευμένων, τα γέλια της παρέας τα βράδια στα παγκάκια, τους καβγάδες, τα κλάματα μέχρι και τις οικογενειακές διακοπές ή το μοναχικό σουλάτσο σου για να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτά θα σφραγίζονται εκεί. Κι επειδή κάθε λιμάνι έχει να σου διηγηθεί τις δικές του εμπειρίες, ο εγκέφαλός σου κάνει διαφορετικά όνειρα κάθε φορά.
Οι άνθρωποι που τρώνε κόλλημα με αγκυροβόλια και φαμφάρες τέτοιες είναι πάντα κομματάκι νευρικοί. Μια αδικαιολόγητη ανησυχία, η οποία με κάποιον περίεργο τρόπο εξαφανίζεται κάθε φορά που το πλοίο τους αγκυροβολεί. Κι ακόμη κι όταν δεν ταξιδεύουν, θα τους ακούσεις να λένε ότι πάνε για μια βόλτα στο λιμάνι. Εντυπωσιάζονται και ηρεμούν, γιατί όλο αυτό θυμίζει παιχνίδι.
Πάντα προσπαθούν να μαντέψουν τι κρύβει αυτή η στεριά και τι χάθηκε στον πάτο της θάλασσας. Αλλά δε θα τους δεις ποτέ ν’ αναζητούν αυτά τα μυστικά. Φτάνει η σιωπή τους και το μυστήριό τους που τους καθησυχάζει. Τότε ξαφνικά, ερεθίζεται το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, υπεύθυνο για τη διαίσθηση και τη δημιουργία. Κι έτσι ξεκινούν όλα!
Δεν καταλαβαίνετε όλοι αυτό το σκάλωμά μας. Πάντως αν ποτέ μας δείτε βυθισμένους σε ονειροπολήσεις όταν θα σκίζουμε τα κύματα ή θα τα μετράμε –ανάλογα με τη ρέμβη που επιλέγουμε κάθε φορά- μη μας ενοχλείτε. Το μυαλό επιδίδεται σε μια άψογη σαρκική επαφή με τις εικόνες και τους ήχους. Είναι τότε που προπονούνται οι αντοχές μας και φτιάχνουμε το μέλλον μας. Ένα μέλλον όπως το θελήσαμε εμείς, όσο ουτοπικό κι αν το επιθυμήσαμε.
Κι αν απλά θελήσεις να μας νιώσεις κάποτε, βίρα τις άγκυρες, my friend!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
