Φαντάσου πως κρατάς στα χέρια σου μια πανέμορφη και πελώρια μαργαρίτα. Κάθε φύλλο της αντανακλά ένα ξεχωριστό σου συναίσθημα. Αγάπη, θλίψη, φόβος, χαρά, ασφάλεια και πόνος, συντονισμένα και καρφωμένα δίπλα-δίπλα, σαν πέταλα λευκά και κίτρινα.
Στο κέντρο της μαργαρίτας σου δεσπόζει ένας ολοστρόγγυλος πορτοκαλί κύκλος, που κρατάει τα πέταλά σου σ’ αρμονία κι ισορροπία, για να μπορείς εσύ να τα κοιτάς κατάματα όποτε νιώθεις την ανάγκη. Φαντάσου, επίσης, πως αυτός ο ηλιόλουστος πορτοκαλί κύκλος αντιστοιχεί στο σημαντικότερο συστατικό του είναι σου, το σεβασμό προς τον εαυτό σου, αλλά και τους άλλους.
Το κέντρο του κόσμου μας, το κέντρο της δικής μας ευτυχίας και δυστυχίας καθορίζεται απαραίτητα απ’ το πρώτο μέλημα που χρωστάς στον εαυτό σου, να τον σέβεσαι. Να ξέρεις να τον προστατεύεις απ’ τις κακοτοπιές και ν’ αλληλεπιδράς με καταστάσεις που εμπλέκονται κι άλλες οντότητες, γύρω απ’ τις πράξεις σου ή ακόμα κι απ’ τις σκέψεις σου.
Απαιτείς σεβασμό απ’ τους γύρω σου και καλά κάνεις, αλλά για προβληματίσου, αρχικά, αν μπορείς να τον ζητάς από ‘κείνους, όταν δεν έχεις επιτύχει να σεβαστείς εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα. Θ’ αναρωτιέσαι τι ακριβώς σημαίνει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Σημαίνει πολύ απλά να μη κάνεις αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν.
Υπάρχουν κοινά θεμέλια για τον ορισμό του σεβασμού, αλλά για τον καθέναν από μας ο αυτοσεβασμός προσδιορίζεται μεμονωμένα και ξεχωριστά απ’ τις δικές του προσδοκίες και περιορισμούς προς τον εαυτό του. Κι αυτό οφείλεις να το εκφράσεις, να το επεξηγήσεις και να το αιτιολογήσεις σ’ όποιον θέλεις να βάλεις μέσα στην καρδιά σου ή ακόμα και σ’ εκείνους που αφήνεις να σου προκαλούν συναισθήματα κι επηρεάζουν τα πέταλα της δικής σου μαργαρίτας.
Πολλές φορές, μπερδευόμαστε και μπερδεύουμε συγχρόνως, όταν εμείς οι ίδιοι θεωρούμε πως έχουμε εξηγήσει ή πως ο απέναντί μας έχει από μόνος του αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει να μας σέβεται. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει αυτόματα.
Έχεις χρέος προς τον εαυτό σου και τους γύρω σου να εξηγήσεις τι σημαίνει ασέβεια προς το πρόσωπό σου. Κι εκείνοι, με τη σειρά τους, οφείλουν να σου δείξουν τη δική τους στρογγυλή και χρωματιστή μαργαρίτα, για να μπορείς να κατανοήσεις κι εσύ αν τα λουλούδια σας μοιάζουν ή παρεκκλίνουν.
Όσο πιο μεγάλη η ταύτιση των λουλουδιών σας, τόσο πιο εύκολη κι η διαδικασία του αλληλοσεβασμού. Όταν ο άλλος έχει παρόμοια βιώματα με σένα, μπορεί ακούραστα να μεταφράσει, να κατανοήσει ή ακόμα και να ταυτιστεί με τα δικά σου δεδομένα.
Όταν όμως δε συμβαίνει αυτό, αναρωτήσου αν έχεις τη διάθεση και τη δύναμη να προσπαθήσεις. Ίσως με τα χρόνια κι απ’ την κούραση της επαναληπτικής επεξήγησης, να μη διαθέτεις πλέον άλλο απόθεμα υπομονής κι επιμονής, που θα σε κάνει να προσπαθήσεις να εξηγήσεις γι’ ακόμη μια φορά. Είναι κατανοητό και σεβαστό. Μεγαλώνοντας, μελετάμε κι υπολογίζουμε το κάθε λεπτό της κάθε φορτωμένης μας μέρας. Κοιτάμε ν’ αποφεύγουμε ό,τι μπορεί ν’ αποφευχθεί, χωρίς να εξηγήσουμε το γιατί ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Πώς, όμως, θ’ αλλάξουμε τον κόσμο μας, για να τον κάνουμε πιο ευαίσθητο και λιγότερο εγωκεντρικό; Μη μου πεις, ξέρω, έχεις σκοπό να ξαναβάψεις γαλάζια τη θάλασσα κι εσύ. Όλα ξεκινούν σαφώς από σένα, αλλά τελειώνουν και αντανακλώνται σ’ ένα κοινωνικό σύνολο, στ’ οποίο καλώς η κακώς ανήκεις. Οπότε, αν απαιτείς σεβασμό μέσα σ’ αυτό, έχεις ευθύνη να δείξεις το δρόμο, μ’ αυτοσεβασμό και σεβασμό προς τους άλλους, περιγράφοντας και μιλώντας για τη δική σου μοναδική κι ηλιόλουστη μαργαρίτα.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
