«Όταν κάποιος σε κατηγορεί πως κάνεις ό,τι θέλεις, συνήθως εννοεί πως δεν κάνεις ό,τι θέλει εκείνος», έγραψε ο Δουκίδης. Για να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς να κάνεις κάτι για έναν άνθρωπο, υπάρχουν κάποιοι συντελεστές τους οποίους οφείλεις να μην αγνοήσεις.
Αρχικά, το λόγο που θέλησε εσύ να κάνεις κάτι, είτε γι αυτόν είτε για εσένα, πράγμα το οποίο συγχέεται άμεσα με τη θέση αυτού στη ζωή σου. Καλό θα ήταν να διερευνήσεις κατά πόσο είναι επιθυμητή κι εφικτή αυτή η πράξη να συμβεί από εσένα. Και τέλος το αποτέλεσμα αυτής, ο σκοπός. Αν μείνεις εσύ ικανοποιημένος από αυτή σου την ενέργεια ή ο άλλος, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κι οι δυο σας. Αν τα οφέλη τα μοιραστείτε ή τα χαρεί μόνος νιώθοντας περήφανος παρέα με ένα ηλίθιο χαμόγελο για το επίτευγμά του.
Όλα αυτά θα μπορούσαν σαφώς να έχουν ισχύ αν δεν είχες ξεστομίσει μόλις τη λυτρωτική αυτή για εσένα φράση, «δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω.» Πρόκειται για μια αντίδραση φθορίου και χλωρίου κατά την οποία προκύπτει, μετά από κάποια επεξεργασία εντός του εγκεφάλου σου, το τριχλωριούχο φθόριο. Θανατηφόρα η εισπνοή του απ’ το άτομο που στέκεται απέναντί σου.
Είναι ανέφικτο να αντιμετωπίσει κανείς ένα άτομο σαν και σένα. Καταλαβαίνει με αυτή σου την εκπνοή πως δεν έχει καμία επιρροή επάνω σου. Έχεις κάνει ήδη την επιλογή σου και θα την υποστηρίξεις ακόμη κι αν δεν είχες σκοπό να εναντιωθείς εξ αρχής. Μα το έκανες. Έτσι, από αντίδραση.
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει παιδιάστικη αυτή την περιφρόνηση προς το άλλο πρόσωπο ακόμη κι αν γνωρίζει καλά πως το παιχνίδι αυτό είναι συνήθως για άτομα άνω των 18. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει εγωιστική αυτή την απαξίωση για τις επιθυμίες του συνομιλητή σου. Ανώριμη την αποστροφή στο άκουσμα άλλων επιλογών πέρα από αυτή που έκανες ήδη. Ίσως χωρίς καν να τη σκεφτείς. Ίσως να μην ξέρεις καν τι θέλεις να κάνεις πραγματικά. Σίγουρα όμως δε θα κάνεις τίποτα προτεινόμενο από κάποιον εκτός του εαυτού σου. Από πείσμα; Να αποδείξεις τι και σε ποιον;
Εσύ ορίζεις τις πράξεις σου. Εσύ καθορίζεις τα γούστα και τις επιλογές σου και κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να τα επηρεάσει. Ξέρεις το καλό και το κακό σου κι έχεις δικαστή τον εαυτό σου. Κι αν κάποιος τολμήσει να σε αμφισβητήσει δεν αποτελεί έπειτα επιλογή για σένα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενά σου. Τις πράξεις και τη ζωή σου ορίζουν τα λόγια ενός τρίτου. Αυτού που δε θα κάνεις ό,τι θέλει.
Μα εσύ δε μετανιώνεις για τις αποφάσεις σου. Άλλωστε υποστηρίζεις ακράδαντα πως δρώντας εν βρασμώ ψυχής παίρνεις τις καλύτερες αποφάσεις. Φέρνοντας το φθόριο και το νάτριο λοιπόν στους 280 βαθμούς, πριν την πραγματοποίηση της ένωσης, εσύ μεταμορφώνεσαι. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνεις να νιώθεις.
Δε χρειάζεται να υψώσεις τον τόνο της φωνής σου για να επιβληθείς. Προξένησε ήδη τρομακτική αυτοπεποίθηση η επιλογή των λέξεών σου. Δεν είναι δα κι εύκολο να δείχνεις πως δε δέχεσαι μια μύγα την άνοιξη. Κάτι αναμενόμενο.
Η επαφή δυο χημικών ενώσεων όταν υπάρχει αντίδραση, οδηγεί στη μεταμόρφωση. Κάθε φορά που εσύ επιλέγεις να εναντιωθείς, γνωρίζεις και γνωρίζω κι εγώ πως η μοναδική απάντηση στην οποία δε θα μπορέσεις να ανταποκριθείς είναι «κάνε ό,τι θέλεις». Η μοναδική απάντηση η οποία μπορεί να σε κάνει να σκεφτεί τι θέλεις. Μια άκρως διπλωματική απάντηση που σε οδηγεί να κάνεις ό,τι θέλει ο άλλος, πιστεύοντας πως κι εσύ αυτό θέλεις.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αντιδράς μα να ανταποκρίνεσαι. Τότε δε θα μπορέσει να σου πει κανένας τι θα κάνεις κι ας μην το έχεις δηλώσει.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
