Ανυπεράσπιστοι έρωτες

Κάποτε είχα διαβάσει ένα ποίημα της Κικής Δημουλά, τον «Πληθυντικός αριθμό», κι οι στίχοι που με άγγιξαν ήταν εκεί, περιγράφοντας τον έρωτα ως «όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικό, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού». Από τότε προσπάθησα να ανακαλύψω τις θεωρητικές βάσεις του μόνος μου, μπαίνοντας σε μια αναζήτηση για το τι είναι, τελικά, ο έρωτας.

Είναι εκείνος που δεσμεύει, κυριεύει, αναστατώνει και τριβελίζει τα σώματα μόλις ‘ρθουν σε επαφή μεταξύ τους. Επιτρέπει κι αποτρέπει πολλές ανθρώπινες συνθήκες. Θα σε κάνει είτε υποταγμένο του είτε βασιλιά. Δεν προσαρμόζεται στα «πρέπει» αλλά στα «θέλω», δηλαδή στις επιθυμίες του ανθρώπου.

Όπως αναφέρει το ποίημα της Δημουλά, το συναίσθημα αυτό δεν είναι ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό, και πόσο γοητευτικό είναι αυτό, άραγε; Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις δυο ερωτευμένα –αδιάφορο το αν θα ‘ναι ομόφυλα ή ετερόφυλα– ζευγάρια στον δρόμο αγκαλιά, να λένε ο ένας στον άλλο λογάκια γλυκά κι ίσως πονηρά; Πόσο σημαντικό είναι να ‘χεις ένα σύντροφο, να ‘ναι συνοδοιπόρος σου για μια ολόκληρη ζωή;

Το ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό του γένος τον κάνει πολυδιάστατο και δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να μη φοβούνται να τον ζήσουν με όποιον τρόπο θελήσουν. Τι σημασία έχει αν ερωτευτεί άντρας έναν άντρα, μια γυναίκα μια άλλη γυναίκα κι ένας άντρας μια γυναίκα; Δε φτάνει που είναι ερωτευμένοι; Δε φτάνει που δημιουργούν ενέργειες θετικές στο περιβάλλον τους; Τι άλλο χρειάζεται για να ‘ναι κάποιος ευτυχισμένος;

Καταναγκαστικοί “έρωτες”, κακοποιητικοί, μίσους και ζήλιας. Ανταγωνιστικοί και πρωτιάς τάχα έρωτες. «Ποιος είναι ο καλύτερος, εγώ ή εσύ;» Ξεχνώντας βεβαίως το «εμείς». Εμείς που ήρθαμε σε επαφή, εμείς που προσπαθήσαμε να ανταλλάξουμε τα πρώτα μας συναισθήματα. Αλλοιώνονται όλα αυτά και στη θέση τους μπαίνει το εγώ. «Εγώ» είμαι ο καλύτερος κι ο κυρίαρχος στη σχέση. Να μια άλλη μορφή ανυπεράσπιστου έρωτα.

«Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν στην αρχήν, ενικού αριθμού και μετά πληθυντικός, οι φόβοι.» Πόσοι φόβοι διατρέχουν ένα ερωτευμένο ζευγάρι; Μπορεί να σας ‘ρθουν στη μνήμη σας πάρα πολλοί. Κύριος φόβος το μέλλον. Πώς θα ‘ναι το μέλλον τους; Θα ‘ναι ακόμη ερωτευμένοι; Θα ‘ναι μαζί; Μετά οι πολλοί φόβοι. Θα ‘ναι αρεστός ο ένας στα μάτια του άλλου κι αντίστροφα ο άλλος θα ‘ναι αρεστός στην ψυχή του άλλου; Θα ‘σαι αυτό που γνώρισε κάποτε ή θα μετατραπείς σε μια ρουτίνα; Μια ρουτίνα που θα μειώνει την ολότητά σου και θα φθείρει το «μαζί» με αργό και βασανιστικό τρόπο. Άλλος ένας φόβος η πίστη στον ιδανικό έρωτα που δημιουργήθηκε κάποτε.

Πολλοί αβέβαιοι φόβοι μέσα στο μυαλό του ανθρώπου, που πότε ενεργοποιούν και πότε σβήνουν  τη σχέση μεταφέροντάς τη σε μια λήθη. «Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.» Αυτοί οι φόβοι μπορούν να αποτελέσουν εναρκτήριο έναυσμα εξερεύνησης της σχέσης. Πόσοι φόβοι κάνανε ζευγάρια πιο δυνατά;

Συνεχίζει η μνήμη, όπως λέει και το ποίημα, «ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού». Δεν υπάρχουν πολλές μνήμες. Η κύρια μνήμη είναι το «εμείς» και το «μαζί», και συνοδοιπόροι τα βιώματα της σχέσης μας. Κύρια μνήμη μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι που ακόμα ανατριχιάζει το σώμα σου. Προσοχή: όχι πολλά, μόνο ένα. Αυτό το ένα και το μοναδικό, το αλληλέγγυο.

«Η νύχτα όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού.» Μία νύχτα αρκεί για να αλλάξει τα πάντα. Αυτή η νύχτα η ξελογιάστρα, εκείνη με τα πολλά βλέμματα σε ένα μπαρ. Ακόμα κι εκείνη στην οποία σε έριξε απ’ το κρεβάτι σου ενώ κοιμόταν. Άλλωστε, με την απρόσμενη θηλυκότητά της σε κάνει να ερωτεύεσαι περισσότερο το ταίρι σου κι ίσως να το ποθείς περισσότερο όταν αυτό απουσιάζει.

Δεν μπορείς να ερωτευτείς τον άλλον, αν δεν αγαπάς αμοιβαία κι δεν του δίνεις χώρο, γιατί μόνο έτσι καταλήγεις σε έρωτες άλλης διάστασης.