Οι άνθρωποι αλλάζουν, όμως δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν τους ανθρώπους. Τουλάχιστον όχι με το έτσι θέλω. Και οι άνθρωποι όταν αλλάζουν, δεν το κάνουν για τους άλλους, αλλά για τον ίδιο τους τον εαυτό. Για να κρατήσουν μια σχέση, για να μη χάσουν αγαπημένους τους ανθρώπους ή και για να γίνονται καλύτεροι. Σε καμία περίπτωση δεν έχεις δικαίωμα ν’ αναγκάσεις κάποιον ν’ αλλάξει, απλά και μόνο για να τον φέρεις στα μέτρα σου.
Κανείς δεν έρχεται τέλειος σ’ αυτόν τον κόσμο. Οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα, άλλοι μεγάλα και άλλοι μικρά. Το θέμα είναι εσύ ποια από αυτά αντέχεις και ποια όχι στο σύντροφό σου. Αν το «πακέτο» σε κάνει ευτυχισμένο το κρατάς, αν όχι το επιστρέφεις στον αποστολέα του.
Υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων που προσπαθούν ν’ αλλάξουν κάποιον, όχι για να τον κάνουν καλύτερο χαρακτήρα και σύντροφο, αλλά για να τον φέρουν στα δικά τους μέτρα, με βάση όλα εκείνα που οι ίδιοι θεωρούν ιδανικά σε μία σχέση. Σας έχω και κλασικό παράδειγμα έτοιμο στο πιάτο.
Πρόσφατα, μια κολλητή μου έκανε σχέση μ’ ένα παιδί, ο οποίος δεν μπορεί με τίποτα να τη δεχτεί όπως είναι και προσπαθεί συνεχώς με απειλές και νεύρα να την αλλάξει. Η κολλητή μου είναι ένα όμορφο πλάσμα, έξω καρδιά, κοινωνική και περίεργη (με την καλή έννοια). Γελάει πολύ, δεν έχει κολλήματα με τους ανθρώπους, ούτε κάνει διακρίσεις. Μπορεί να πιάσει κουβέντα ακόμη και μ’ ένα γεροντάκο στη στάση του λεωφορείου και να νιώθει άνετα. Την επικοινωνία εξάλλου την επιβάλλει το επάγγελμά της. Δημοσιογράφος.
Όλος αυτός ο δυναμισμός και ο αυθορμητισμός όμως κομπλάρει τον καινούριο της φίλο. Θεωρεί ότι φλερτάρει με όλους, ότι είναι νυχτοπερπατημένη και ότι γενικώς ψάχνεται. Τουλάχιστον, με αυτά και με λιγότερο κόσμια λόγια τη στολίζει σε κάθε τους καβγά. Αυτή μάταια προσπαθεί να τον πείσει για την αγάπη της και ότι δεν έχει μάτια γι’ άλλον. Η αρρωστημένη ζήλια του θολώνει το μυαλό και βλέπει φαντάσματα. Προσπαθεί να την καλουπώσει και μάλιστα πολλές φορές στην προσπάθειά του αυτή γίνεται προσβλητικός. Κάθε φορά που αυτός την εγκαταλείπει, η ίδια γεμίζει τύψεις, κατηγορεί τον εαυτό της και τη βλέπεις σιγά-σιγά να γίνεται ένα μίζερο απομεινάρι του παλιού καλού εαυτού της. Το γιατί δεν αποχωρεί από αυτή τη σχέση είναι κάτι που θα πρέπει ν’ αναλυθεί σ’ ένα μελλοντικό άρθρο.
Με αυτό, λοιπόν, το στιλάκι του «εγώ ξέρω καλύτερα» και του «έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα», ρίχνονται κάποιοι στην προσπάθεια ν’ αλλάξουν τους συντρόφους τους. Κι αυτό δεν αφορά μόνο το ένα φύλο, αλλά και τα δύο. Ξεκινά από τον τρόπο που επιβάλλουν στο σύντροφό τους να ντύνεται και τελειώνει στο πώς τους θέλουν να συμπεριφέρονται. Εκτός από κόμπλεξ, πείσμα και εγωισμό, τέτοιες καταπιεστικές τάσεις κρύβουν και έλλειψη εμπιστοσύνης, που αν δεν είναι δικαιολογημένη, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό.
Από το να προσπαθείς με σκληρό τρόπο να αλλάξεις τον σύντροφό σου, προκαλώντας συνεχώς καβγάδες και μειώνοντας την προσωπικότητά του, είναι προτιμότερο να βάλεις ένα κόσμιο τέλος στη σχέση σου. Αφού δεν σηκώνεις το χαρακτήρα του άλλου, προχώρα παρακάτω. Κάποιες φορές οι άνθρωποι απλώς δεν ταιριάζουν και η αγάπη δεν είναι αρκετή. Ιt’s a fact!
Όσες πληγές κι αν σου ανοίξει ένας χωρισμός, τόσες περισσότερες θα γλιτώσεις από το να συνεχίσεις να μένεις σε μια τέτοια σχέση. Γιατί δεν καταστρέφεις μόνο το σύντροφό σου, αλλά χάνεις και ο ίδιος τον εαυτό σου στην προσπάθεια αυτή.
Και είναι νομίζω καιρός να σκεφτείς μήπως, αντί να προσπαθείς ν’ αλλάξεις συνεχώς τους άλλους, ν’ αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου και να γίνεις πιο δεκτικός. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, εκφράζει την αγάπη του διαφορετικά και δεν πρέπει να συγκρίνεται με άλλους, πρώην ή φίλους σου. Αν το ένστικτό σου λέει ότι αυτός ο είναι άνθρωπός σου με όλα τα παλαβά και περίεργα που θεωρείς ότι κάνει, τότε ακολούθα την καρδιά σου και άσε τη λογική και τα «πρέπει» για τους μαθηματικούς και τους φυσικούς.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
