Επαφές βαρετές σαν χλιαρό τσάι

Έρχονται κι εκείνοι οι καιροί που, μέσα στο μεγάλο μας κενό, συμβιβαζόμαστε με χλιαρές σχέσεις, άτονους ανθρώπους κι επιφανειακές συζητήσεις. Περιορισμένες κουβέντες γύρω από θέματα αδιάφορα, όπως τι φάγαμε σήμερα, τι ώρα ξυπνήσαμε και πού θα πάμε. Σύντροφοι ημερολόγια που το κύριο ενδιαφέρον τους στρέφεται στις εξωτερικές δραστηριότητες. Τα συμπτώματα αυτών των περιορισμένων συνδιαλέξεων αργά ή γρήγορα γίνονται ορατά. Παύει η εξέλιξη, σταματά η ροή κι η διαδικασία της πραγματικής επικοινωνίας διακόπτεται ανεπανόρθωτα.

Αν αναρωτηθούμε τι σημαίνει για μας επικοινωνία και μοίρασμα, τότε θα αντιληφθούμε πως σίγουρα είναι κάτι πέρα απ’ τα τυπικά. Μοιάζει με κάτι που ανθίζει στον αόρατο κόσμο της βαθιάς επαφής. Μέσα στη βαθιά επαφή του ρίσκου, του θάρρους και της ευαλωτότητας. Εκεί που οφείλουμε να τοποθετήσουμε, πάνω στον ιερό δίσκο της προσφοράς, τον σκοτεινό κι απωθημένο εαυτό μας. Εκεί που η απόρριψη παραμονεύει σαν χάρος που χασκογελά γεμάτος ειρωνεία. Εκεί που όλοι μας πρέπει να βρούμε το σθένος να υποστηρίξουμε το όλον του διττού εαυτού μας.

Αν ο θάνατος έχει κι άλλες έννοιες, τότε μία από αυτές είναι η έκφραση κι η έκθεση του συνολικού εαυτού μας. Πεθαίνει το εγώ μας. Σβήνει κάθε φορά που συνδεόμαστε βαθιά με έναν άνθρωπο, γιατί αποφασίζουμε να δώσουμε σε κάποιον την πιθανή αιτία μιας απόρριψης που ίσως μας πληγώσει. Μα τελικά, επιζητούμε τη μονομερή αποδοχή ή την ολοκληρωτική; Αν μας μοιάζει ρητορική αυτή η ερώτηση, τότε γιατί πράττουμε κόντρα σ’ αυτό, σαν κυνηγημένοι;

Αν παρατηρήσουμε την εποχή που διανύουμε, θα δούμε πως μας κοστίζει να ανοιχτούμε, πέρα απ’ τα διαδικαστικά ενός εικοσιτετραώρου. Πιο πολύ από ποτέ, η εικονική πραγματικότητα της οθόνης θολώνει την ουσιαστική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζόμπι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, με αστραφτερά χαμόγελα κι ατσαλάκωτα ρούχα. Ανυπομονούν να τραβήξουν μια καλή σέλφι, να φανούν άλλη μια μέρα ικανοποιημένοι απ’ τη ζωή τους και φυσικά να σιγουρευτούν πως έπεισαν. Ας μην κρυβόμαστε. Έχουμε υπάρξει αυτοί οι άνθρωποι. Το μόνο που ελπίζουμε, είναι να συρρικνώσουμε τον χρόνο που είμαστε τέτοιοι. Το να ζούμε σε όλες τις διαστάσεις κρύβει το μυστικό των αληθινών σχέσεων κι αυτές δε στέκονται σε μια επιφανειακή ανταλλαγή πληροφοριών.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε έστω ένα φίλο που μας έχει γνωρίσει σε όλες τις εκφάνσεις και μας έχει αποδεχτεί. Μας αγαπά με μια δύναμη που ξεπερνά την κριτική. Αυτή η δύναμη μας αγκαλιάζει, μας περιβάλλει, μας μεταμορφώνει. Ξαφνικά αποκτά νόημα το να ζούμε. Δεν έχουμε να κρυφτούμε από κάτι. Υπάρχουμε με περισσότερη ηρεμία. Γιατί, λοιπόν, να μην περάσουμε σε όλες μας τις σχέσεις αυτή τη φιλοσοφία; Όχι άλλες μετριότητες στην επικοινωνία μας. Ας ρισκάρουμε, ας εκτεθούμε! Αν δεν το κάνουμε εμείς πρώτοι, δεν μπορούμε να περιμένουμε να το κάνουν πρώτα οι άλλοι. Εμείς αλλάζουμε τον κόσμο, ξεκινώντας από μέσα μας. Εμείς εμπνέουμε. Εμείς, με τη στάση μας, δίνουμε ηχηρά μηνύματα.

Πέρα απ’ το τι είναι καλό και τι κακό, το μόνο που έχει σημασία είναι το τι μας γεμίζει. Αυτό, πέρα από καλό, είναι έξυπνο. Δε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον όρο «έξυπνο» μόνο αναφερόμενοι σε επενδύσεις. Έξυπνη επένδυση είναι το να χρησιμοποιούμε την ενέργειά μας με τέτοιο τρόπο που να νιώθουμε πιο πλήρεις. Όχι άλλες κενότητες και συζητήσεις απλώς για να γίνουν. Τίποτα πιο γοητευτικό απ’ την αλήθεια μας. Μα κυρίως! Τίποτα πιο γοητευτικό απ’ την αλήθεια μας όταν έχει να πει κάτι πέρα απ’ τα εμφανή. Όχι άλλες ημερολογιακού τύπου συζητήσεις, βαριόμαστε!