Φώτα, ντόρος και μετά σιωπή

Το πιάνο έχει την ικανότητα να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα. Η εισαγωγή του σε παρασέρνει. Μέχρι να ‘ρθει η στιγμή του beat. Μέχρι η άρπα, η κιθάρα και το μπάσο να κτίσουν το vibe και το ρεφρέν. Μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που κάποιος θα πρέπει να βρει το χρώμα και τον ήχο για να δημιουργήσει εκείνο το κομμάτι που θα μιλήσει για τη ζωή και την προσπάθειά του. Και στο τέλος να ξεχωρίσει. Να αναγνωριστεί.

Γιατί θέλεις να πετύχεις. Πρέπει να πετύχεις. Το αξίζεις και προσπαθείς γι’ αυτό. Μία λέξη που ‘ναι καρφωμένη στο μυαλό σου κι ένας δρόμος που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα κι ευκαιρίες. Κι η τύχη είναι οιωνός. Έρχεται μπροστά σου και δε συστήνεται. Θέλει ταλέντο για να την αναγνωρίσεις. Διαφορετικά, την προσπερνάς.

Είναι κι αυτή η δεξαμενή της δημοσιότητας που ψάχνει τρόπους να μην αδειάζει ποτέ. Σαν ένας πόλος έλξης –ακαταμάχητα ερωτικός– που δε σταματάει να φλερτάρει με όσους κυνηγάνε τ’ όνειρό τους. Ακόμα κι αν αυτό διαρκεί λίγα λεπτά. Γιατί λίγα λεπτά δημοσιότητας είναι αρκετά για να χτίσουν την προσδοκώμενη δόξα. Κι άλλο τόσο αρκούν για να σ’ αφήσουν ξεκρέμαστο. Επομένως, «ουδέν μονιμότερον εκ του προσωρινού» ή μήπως όχι;

Και να, λοιπόν, μια ουρά που οδηγεί στα talent show. Και μια επιλογή για κάτι προσωρινό, μέχρι να προκύψει αυτό το καλύτερο που δεν μπόρεσες να αποκτήσεις στα χρόνια που πέρασαν. Σκέφτηκες, όμως, ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ένα κίνητρο που αφορά μια δημοσιότητα που πιθανόν είναι επιφανειακή και με μικρή χρονική περίοδο, χωρίς απαραίτητα να είναι αυτός ο κανόνας;

Όχι πως έχει σημασία. Γιατί η ελπίδα κι η πίστη είναι αυτές που φεύγουν τελευταίες. Αλλά αυτά τα show, ως επί τον πλείστον, προσφέρουν την ιδέα της ολονύκτιας επιτυχίας. Γιατί άσημος δεν είναι κανένας. Ο καθένας είναι διάσημος στον χώρο του και στον τόπο του. Προσφέρουν, όμως, μια δυναμική συνδυασμένη με μια ψευδαίσθηση ικανότητας που απαιτεί σκληρή δουλειά. Είναι, όμως, έτσι στην πραγματικότητα; Κανένας δεν ξέρει.

Μπορεί να μη φαίνεται ηθική η δημιουργία της εντύπωσης ότι οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν επιτυχημένοι καλλιτέχνες και να κάνουν τη δική τους σταδιοδρομία συμμετέχοντας απλώς σε ένα show, αλλά στους επιτυχημένους διαγωνιζόμενους κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο ότι ισχύει. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που χάθηκαν μετά απ’ ένα αφιέρωμα σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή.

Κι ακόμα περισσότερες εκείνες οι περιπτώσεις που αναγκαστικά χάθηκαν. Γιατί; Είναι απλό. Η επίδειξη μπορεί να γίνει εμπόδιο. Συμβάσεις και συμβόλαια που κλείνουν τον χρόνο και χώρο σου φτάνουν σε σημείο που σε εγκλωβίζουν σ’ έναν κύκλο που δεν έχει αρχή αλλά ούτε και τέλος. Και το σύστημα σε παρασέρνει και ταυτόχρονα σε κρατάει σ’ ένα περιθώριο μικρότερο απ’ αυτό που μέχρι τότε ζούσες.

Φώτα, ντόρος και μετά σιωπή. Κι ένα μεγάλο ερώτημα. Τελικά, οι τηλεοπτικές εκπομπές μιας υποτιθέμενης πραγματικότητας φέρνουν το καλύτερο δυνατό ταλέντο κι είδωλο στην επιφάνεια; Μήπως γίνεται επιλογή των πιθανών καλύτερων για την τηλεόραση κι όχι απαραίτητα των πιο ταλαντούχων που παρουσιάζονται στο εκάστοτε είδος; Άγνωστο.

Ένα, όμως, είναι σίγουρο. Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος αλλά κι ο καθένας είναι μοναδικός. Το μόνο βέβαιο και κοινό σημείο των talent show με την πραγματικότητα είναι ότι ο καθένας από εμάς, όσο ελκυστικός, ταλαντούχος, αληθινός και πρόθυμος κι αν είναι, πρέπει κάποια στιγμή να υποτάξει το εγώ του. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου δεν ξαναβιώνεται. Φύγαμε απ’ την εποχή του λίθου και πάμε στην εποχή του διαστήματος. Το θέμα είναι να βρει ο καθένας τον τρόπο που θα τον κάνει να μπορεί να αναπνέει.