Σίγουρα υπήρξαν φορές που νιώσαμε να τσατιζόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας. Όχι τόσο με αυτούς που δε γνωρίζαμε καλά –μην παρεξηγηθούμε κιόλας, δεν είμαστε και τόσο τρελοί– όσο μ’ εκείνους που έπαιξαν κατά κάποιον τρόπο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Η ανεξήγητη συμπεριφορά τους κατά καιρούς σε φέρνει σε δύσκολη θέση, αφού τους βλέπεις να απομακρύνονται όλο και πιο πολύ χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος.
Απ’ την πλευρά σου προσπαθείς να ρίξεις φως στην υπόθεση και να διαλευκάνεις το μυστήριο, καλώντας τους να συζητήσετε και να βρείτε μία λύση. Δεν είναι όμως όλοι διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο, αφού μοιάζουν σα να έχουν πάρει ήδη τις αποφάσεις τους, χωρίς να ρωτήσουν τη γνώμη σου.
Δεν έχεις μάθει να παραιτείσαι εύκολα απ’ τους ανθρώπους σου και δεν ξέρεις τι σημαίνει το ν’ αφήνεις απλά τα πράγματα στην τύχη τους όταν νοιάζεσαι. Όταν βλέπεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα προτιμάς να το λύνεις όταν ακόμα βρίσκεται στη ρίζα του κι όχι όταν πια θα έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού γύρω σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μπορεί να σε τυλίξει τόσο δυνατά που θα αισθανθείς τελικά ότι σε πνίγει.
Κάποτε όμως, έρχεται μια στιγμή που πιάνεις στα πράσα τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται αν όλη αυτή η προσπάθεια αξίζει τον κόπο. Αξίζει να στενοχωριέσαι, να τσατίζεσαι και να κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου για να μη χαλάσει ή τελειώσει μια σχέση που υπάρχει στη ζωή σου; Εκείνη την τιμημένη στιγμή το μυαλό σου παίρνει ανάποδες κι απλά κατεβάζεις το διακόπτη.
Συνειδητοποιείς ότι πλέον βρίσκεσαι σε μια ηλικία που δεν υπάρχει λόγος να τσατίζεσαι. Κι όντως, μετά το πέρασμα ενός χρονικού διαστήματος αρχίζεις να μην ενοχλείσαι και τόσο όσο παλιά, αλλά και να μη δίνεις σημασία σε πράγματα ανούσια που μέχρι πρότινος σου απορροφούσαν την ενέργειά σου σαν το σαράκι που κατατρώει οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του. Έχεις σημαντικότερα προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθείς. Ν’ αγχώνεσαι από πάνω και για βλακείες;
Για παράδειγμα, σκέψου μια πρώτη γνωριμία. Αρχίζετε το παιχνίδι με κάποιον κι ενώ σου δίνει ξεκάθαρα να καταλάβεις ότι του αρέσεις, σε αρχίζει στα σκωτσέζικα ντουζ. Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι και τα νεύρα σου κρόσσια. Ή μάλλον όχι πια. Το παιχνίδι είναι ωραίο μέχρι ένα σημείο. Αν παρατραβήξει κουράζει και τελικά ξενερώνει. Μπορεί έτσι να έχει συνηθίσει το αντικείμενο του πόθου σου, αλλά εσύ γιατί να το υπομείνεις; Οπότε στείλ’ τον από κει που ‘ρθε να ησυχάσεις μια ώρα αρχύτερα.
Μπορεί βέβαια η περίπτωση να αφορά κάποιο φίλο σου. Εκεί που είστε αυτοκόλλητοι, ξαφνικά αρχίζει να εξαφανίζεται. Οι προσπάθειές σου να διορθωθεί η κατάσταση πέφτουν στο κενό. Και θεαματικά κιόλας. Μπορεί να χρειάζεται καινούριους ανθρώπους, μπορεί να κουράστηκε ή να μη μοιράζεστε πλέον τις ίδιες απόψεις. Να μην ταιριάζετε πια. Ας ανοίξει όμως το στόμα του και να στο πει και να μη σε αφήνει να το παίζεις Πυθία μασώντας φύλλα δάφνης για να ψυχανεμιστείς τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του.
Κάποιες σχέσεις δε φτιάχτηκαν για να κρατήσουν για πάντα. Έχουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, ημερομηνία λήξης. Αφού κάνουν τον κύκλο τους πρέπει να τελειώσουν. Είτε αφορούν γνωστούς, είτε φίλους είτε κάποιον που αγαπάμε.
Οι αληθινές σχέσεις είναι λιγοστές, γι’ αυτό άλλωστε είναι και τόσο πολύτιμες. Την επόμενη φορά που θ’ ακούσεις τον κολλητό σου να λέει «Εντάξει ε; Έχεις κερδίσει το λαχείο με μένα», αφού τον πεις ψωνάρα, θα ξέρεις ότι εν μέρει ο τρελάρας με το ωραίο χιούμορ, έχει δίκιο. Γι’ αυτές αξίζει να πολεμάς και να το παλεύεις. Για τις υπόλοιπες όχι.
Γιατί να σπαταλάς χρόνο για ανθρώπους που δεν τον χρειάζονται ή δεν τον θέλουν; Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος για να τον χάνεις άσκοπα. Μην το πολυψάχνεις το θέμα. Όσοι θέλουν πραγματικά να προσπαθήσουν για τη φιλία σας, την αγάπη σας και την κάθε είδους σχέσης σας γενικότερα, θα αφήνουν στην άκρη τις εξωπραγματικές δικαιολογίες του τύπου «Πήρε φωτιά το σπίτι, μια καρδιά, ο κώλος μας ή τα μπατζάκια μας», και θα βρίσκουν τον χρόνο, τον τρόπο, αλλά και το χώρο να είναι μαζί σου.
Μη φυτεύεις λουλούδια σε κήπους ανθρώπων που θα τ’ αφήσουν να μαραθούν. Αγαπάς με δύναμη και το καταλαβαίνω αλήθεια, όμως τα συναισθήματα σου σκοτώνονται αργά-αργά. Αν σταματήσεις να νοιάζεσαι η επιστροφή δε θα ‘ναι εύκολη για όποιον φύγει. Όσο πιο μακριά σε σπρώχνουν μπορεί να καταλήξεις να σ’ αρέσει περισσότερο εκεί που θα φτάσεις.
Σκέψου στο κάτω-κάτω πόσοι σε στερούνται όσο αναλώνεσαι σε χαμένες προσπάθειες. Κάποιες μάχες έχουν χαθεί προ πολλού. Κι εκεί δυστυχώς ο επιμένων δε νικά, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Συνεχίζει απλά να προσπαθεί και να πέφτει πάνω σε τοίχους μέχρι να μπορέσει να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα σ’ αυτό. Μερικές φορές η καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα είναι το να σταματήσεις να νοιάζεσαι τόσο.
Όταν σταματάς να νιώθεις θυμωμένος, απογοητευμένος στενοχωρημένος κι αισθάνεσαι κενό τότε ξέρεις πολύ καλά ότι έχει πια τελειώσει. Και καλύτερη ένδειξη απ’ αυτή δε θα βρεις. Σα να έφτασε λοιπόν πια ο καιρός για νέα ξεκινήματα και νέες περιπέτειες. Δε συμφωνείς; Απλά σιγουρέψου ότι θα είσαι χαρούμενος στη ζωή σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
