Από ένα σημείο και μετά οι χωρισμοί είναι παιχνίδι

Όταν η ζωή σου στείψει αρκετά λεμόνια και τα πιεις, από ένα σημείο και μετά καμία ξινή επίγευση δε σε αγγίζει. Έτσι, λοιπόν, ενστικτωδώς αλλά κι εμπειρικά αναπτύσσεις άμυνες και μηχανισμούς αυτοσυντήρησης ώστε να μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν επόμενο χωρισμό όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Έπαθες κι έμαθες, όσο απλό κι αν αυτό ακούγεται. Ίσως παλιότερα να υποτιμούσες ή και να υπερτιμούσες τον εαυτό σου, μα τώρα πια σε σέβεσαι, δε σε ζορίζεις, αναγνωρίζοντας τι αντέχεις και πόσα αξίζεις. Το έζησες το εργάκι κι έκλαψες με μαύρο δάκρυ στους τίτλους τέλους ξανά και ξανά, μα συνήθισες πια, κι έτσι με τον καιρό τα τέλη ‘γιναν για ‘σένα παιχνιδάκι.

Κι αν ακόμα δεν έχεις φτάσει σ’ αυτό το σκαλί και δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, να ξέρεις πως είναι κάτι που έρχεται φυσικά στην πορεία. Μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης, μια ωριμότητα που θα σου σκάσει σαν φιλοσοφία ζωής μια στιγμή που θα σου φανεί αναπάντεχη, μα δε θα είναι, γιατί θα ‘χεις περάσει από πολλά στάδια για να αγγίξεις αυτό. Είναι αυτό το κλικάρισμα του εγκεφάλου που σε κάνει να παίρνεις αυτή τη μεγάλη απόφαση επιτέλους και να συμβιβάζεσαι με την εξέλιξη των καταστάσεων που μπορεί να οδήγησαν σε άλλο ένα τέλος, αλλά σου χάρισαν πίσω το πιο σημαντικό: την ελευθερία σου.

Το λάθος που κάνουμε μετά από ένα χωρισμό είναι να παραμένουμε προσκολλημένοι σε μια ήδη τελειωμένη κατάσταση και να αναλωνόμαστε εκεί, χάνοντας πολύτιμο χρόνο απ’ τη ζωή μας. Μέχρι που έρχεται μια μέρα κι ένα καινούργιο κλείσιμο της αυλαίας, που σαν διακόπτης γυρνά το μυαλό μας, και κάνοντας μια στροφή 180 μοιρών τα βλέπουμε πλέον όλα αλλιώς. Συνειδητοποιούμε πως αφιερώναμε ώρες κι ώρες για να παρατηρούμε τα μονόπλευρα μέσα από οθόνες. Χαθήκαμε μέσα σε ληγμένα μηνύματα και κούφιες –πια– λέξεις, σε ανούσιες στενοχώριες κι άσκοπα κλάματα και ξεχάσαμε πως πίσω απ’ την κουρτίνα, απ’ το παράθυρό μας, υπάρχει ακόμα θέα.

Αφήσαμε τον εαυτό μας πίσω είτε τιμωρώντας μας για τα λάθη μας, που καθυστερημένα μετανιώσαμε, είτε βάζοντας προτεραιότητα ανθρώπους που δε θέλησαν να δώσουν παραπάνω ή να πάρουν κάτι άλλο. Και τι κερδίσαμε; Μιζέρια, αυτομαστιγώματα και στασιμότητα.

Μιλήσαμε άσχημα σε πρόσωπα που μας νοιάζονταν κι ήθελαν μονάχα το καλό μας, γιατί τα νεύρα μας είχαν χτυπήσει κόκκινο, αδυνατώντας να αποδεχθούμε την απόρριψη ή απλώς το γεγονός πως τα πράγματα δε βγαίνουν πάντα όπως τα σκεφτόμαστε. Γίναμε επιθετικοί ή/κι απόμακροι και το μοναδικό που βγήκε από αυτή την ιστορία ήταν εμείς να πατήσουμε οικειοθελώς μια παύση στη ζωή μας, ενώ οι άλλοι συνέχιζαν κανονικά την πορεία τους ανέπαφα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας και να καταριόμαστε τις αποφάσεις που πήραμε ή που αναγκαστήκαμε να δεχτούμε. Το σημαντικό είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας κι έπειτα να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας για την πικρία που επιμέναμε να τον κερνάμε, αντί να δούμε το φινάλε σαν κίνητρο για μια νέα αρχή.

Με μια σχέση που λήγει δεν τελειώνει ούτε η ζωή ούτε ο έρωτας. Είναι απλώς μια διακοπή της διαδρομής μας με ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Η ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει να χαράξουμε διαφορετικούς δρόμους και να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο.

Μέσα απ’ τα λάθη μας κρίνουμε, μαθαίνουμε και βελτιώνουμε μονάχα εμάς. Το τι κάνουν οι άλλοι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Κανένα δεν μπορούμε να τον γραπώσουμε και να προσκολληθούμε πάνω του, όπως κανέναν δεν κρατάμε με το ζόρι και δεν τον κλείνουμε σε μια φυλακή. Ανθρώπους που μας επιλέγουν ελεύθερα θέλουμε κι αξίζουμε.

Κι αν μια μέρα ξημερώσει κι η ιστορία έχει τελειώσει, εσύ να χαμογελάς που το έζησες, γνωρίζοντας πως προσπάθησες. Όσο πιο νωρίς αφήσεις πίσω σου μια κατάσταση που σε πονάει, τόσο πιο γρήγορα θα σε αφήσει κι η ζωή να λυτρωθείς.

Κανένας δεν είπε αδύναμο αυτόν που έκλαψε, αυτόν που αρρώστησε απ’ τη στενοχώρια του, αυτόν που ράγισε κι άργησε να επανέλθει. Εξάλλου, για να τα κάνεις όλα αυτά χρειάζεται περισσότερη δύναμη απ’ όση μπορεί κανείς να φανταστεί.  Αδύναμος είναι αυτός που αφού λυγίσει, αντί να σηκωθεί, συνεχίσει να αφήνεται. Αυτός που βάζει τη ζωή του σε δεύτερη μοίρα με κίνδυνο να τη χάσει απ’ τα ίδια του τα χέρια.

Αφού σου δώσεις χώρο και χρόνο για να ξεσπάσεις, φρόντισε να δράσεις και να βάλεις όρια. Σεβάσου τον εαυτό σου και κοίτα να του φερθείς με αγάπη, γιατί μόνο έτσι θα μάθει κι εκείνος να αμύνεται σε παροδικές σχέσεις και χωρισμούς, βρίσκοντας τη δύναμη να αντιμετωπίζει την κάθε δυσκολία.

Και μην ξεχνάς, το κόλπο είναι ένα: Αν σε βάλεις πιο ψηλά από κάθε συνθήκη, όλοι οι χωρισμοί θα ‘ναι για ‘σένα παιχνίδι.

Τα λέμε στην επόμενη πίστα!