Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μαρία
Ήσουν η πυξίδα μου, το άτομο που με έκανε να θέλω συνεχώς να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γοητεύτηκα από την πρώτη στιγμή που συστηθήκαμε σε κοινή παρέα. Δεν αναφέρομαι στην εμφάνιση, αυτό είναι ενδεχομένως το εύκολο κομμάτι, αλλά στη δυναμικότητά σου, την ευφυΐα σου, τον τρόπο που συμμετείχες σε κάθε συζήτηση, στο πώς κατάφερνες να κερδίσεις τους πάντες. Δεν ήσουν από αυτούς που προσποιούνται ότι γνωρίζουν τα πάντα, αντιθέτως, ήσουν πάντα ανοιχτός να ακούσεις τις απόψεις των άλλων. Το χιούμορ σου, το ίδιο μοναδικό με εσένα, άλλοτε πονηρό, πότε-πότε καυστικό, πάντα εύστοχο.
Σε ερωτευόμουν με ρυθμό που με τρόμαζε και δεν μπορούσα να το ελέγξω. Πώς γίνεται, άλλωστε, να φρενάρεις ένα συναίσθημα τόσο ανεξέλεγκτο; Ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου. Ανυπομονούσα να βρεθούμε ξανά και ξανά, απλά για να σε χαζεύω καθώς μιλάς ή γελάς.
Κάθε στιγμή μαζί σου μοναδική και η ρουτίνα λέξη ασυμβίβαστη κι αταίριαστη μ’ εσένα. Κρατούσες το ενδιαφέρον μου αμείωτο σε όλους τους τομείς. Ήξερες ακριβώς πώς να μου φερθείς και πώς να με απογειώσεις. Τρυφερά, γλυκά, σοβαρά, νευριασμένα, θυμωμένα, υπομονετικά, πάντοτε στο σωστό βαθμό, λες και είχες την ικανότητα να γοητεύεις ακόμα και τα συναισθήματα.
Δε σε ζήλεψα ποτέ, όχι γιατί δεν υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά γιατί με έκανες να νιώθω ξεχωριστή. Σε θαύμαζα, σε σεβόμουν και σ’ εκτιμούσα ως άνθρωπο, φίλο και σύντροφο όλο και περισσότερο καθώς σε γνώριζα. Υπήρξες ο καλύτερος ακροατής, έτοιμος να με βοηθήσεις να αντιληφθώ πώς μπορώ να λύσω το κάθε μου πρόβλημα, χωρίς ποτέ να υποδείξεις δικές σου λύσεις ή να προβάλλεις τις απόψεις σου στις δικές μου.
Είχες έναν μοναδικό τρόπο να με ηρεμείς κάθε φορά που είχα νεύρα, ακόμα κι αν εσύ ήσουν η αιτία και είχες την ικανότητα να με κάνεις να βλέπω τα δικά μου λάθη, όπως και τις αδυναμίες μου. Το σημαντικότερο, έμπαινα στη διαδικασία να τα διορθώσω, ή έστω να προσπαθήσω.
Δεν τα καταφέραμε όμως. Ίσως έφταιξαν παλιές πληγές, ίσως η ανασφάλεια ότι δε σου αξίζω, μπορεί και τα δύο. Μα το θέμα είναι πως τρόμαξα και τα διέλυσα όλα με φθηνές δικαιολογίες. Δείλιασα στην ιδέα ότι τελικά άλλαζα για να με θέλεις όσο εγώ. Φοβήθηκα ότι θα έρθει η μέρα που θα κουραστώ να προσπαθώ για σένα και θα γινόμουν ξανά αυτό που ήμουν πριν σε γνωρίσω. Έτσι, διάλεξα να φύγω νομίζοντας ότι θα καταφέρω να κρατήσεις τις όμορφες στιγμές μας και την καλύτερη πτυχή του εαυτού μου, προτού βρω τρόπο και σε απογοητεύσω.
Και τελικά τι κατάφερα; Να πληγώσω τον άνθρωπο που μου έδωσε απλόχερα όσα όλοι ζητούν κι όσα εγώ έψαχνα. Κατάφερα να βγάλω τα απωθημένα μου και όλες τις ανοιχτές πληγές μου στο μόνο άτομο που δεν τ’ άξιζε. Πέτυχα από θύμα να γίνω θύτης. Μου ήταν ευκολότερο βλέπεις, να αποδείξω ότι είχα δίκιο στο ότι δε σου αξίζω, παρά να συνεχίσω να προσπαθώ να αποδείξω σ’ εσένα, ότι διάλεξες σωστά. Άσχημο πράγμα η αυτοκαταστροφή.
Ήσουν η πυξίδα μου, μα μόλις απομακρύνθηκα λιγάκι, έχασα το δρόμο.
