Γουστάρουμε το γήπεδο γιατί μας απελευθερώνει

Δε λέω ωραίο είναι να βλέπεις την ομάδα σου στην τηλεόραση μαζί με παρέα στο σπίτι σου, σε κάποια καφετέρια ή στο σύνδεσμο της ομάδας, αλλά η εμπειρία που κερδίζεις με το να πηγαίνεις στο γήπεδο είναι αδιαμφισβήτητα ασύγκριτη. Μη μου συγκρίνεις τον φρέντο εσπρέσσο με την μπίρα απ’ το κουτάκι. Τουλάχιστον ιεροσυλία. Ξεχάστε τις καφετέριες κι αμοληθείτε στα γήπεδα!

Ψάχνεις να δεις πότε έχει αγώνα. Κλείνεις εισιτήρια, ενημερώνεις την παρέα ότι θα πάτε γήπεδο και περιμένεις να ‘ρθει η ημερομηνία αυτή. Και να που έφτασε η στιγμή αυτή. Αρπάζεις τον Γιώργο, περπατάτε προς το γήπεδο, έχοντας καβλώσει τη ζωή σας, θέλοντας να φωνάξετε και να γαμήσετε τα πάντα εκεί μέσα. Μπαίνετε στο πέταλο, στους οργανωμένους πάντα και καραδοκείτε κάπου εκεί με τους υπόλοιπους. Όσες φορές και να το ‘χετε κάνει αυτό δε θα το βαρεθείτε ποτέ! Και κάθε φορά είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη.

Κι αρχίζει. Το δέος που ένιωθες την προηγούμενη ώρα έχει μετατραπεί σε καθαρή ενέργεια που την εξωτερικεύεις με φωνή. Μια καθαρή μορφή έκφρασης συναισθημάτων. Ένα ιδανικό ξέσπασμα, μια διαφυγή απ’ την πραγματικότητα, μια εκτόνωση. «Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβούμαι τίποτα είμαι λέφτερος», νομίζω μπορείτε να μαντέψετε σε ποιον ανήκει αυτό -tip : απεβίωσε το 1957 – είναι η φράση που ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση. Οπαδός θα πει 90 λεπτά φωνή, 90 λεπτά πραγματικής ζωής.

Χαμένοι κάπου στα συνθήματα, βρίζοντας τον διαιτητή σε κάθε σφύριγμα εναντίον της ομάδας μας, χειροκροτώντας σε κάθε προσπάθεια περιμένουμε το προβάδισμα στο σκορ. Κι όταν μπει επιτέλους το γαμημένο το γκολ που περιμένουμε τόση ώρα, ξεσπά το χάος.

Μπάχαλα, σπρωξίματα χαράς στις κερκίδες, συνθήματα, σημαίες να ανεμίζουν και το λαρύγγι φτάνει στην απέναντι άκρη της διαμέτρου του γηπέδου δημιουργώντας έτσι ένα πεντάλεπτο που θα γίνει εύκολα μία απ’ τις καλύτερες στιγμές στη ζωή μας. Η εκτόνωση είναι αληθινή και τα συναισθήματα περισσότερο. Η όλη υπόθεση έχει φτάσει στο απόγειό της.

Βέβαια υπάρχουν κι οι απλοί φίλαθλοι, άνθρωποι καθημερινοί που ζουν ανάμεσά μας, που αν τους δεις στον δρόμο δε θα τους αναγνωρίσεις αυτήν την οπαδική τρέλα. Ανάμεσά τους εντάσσονται κι οικογένειες. Τι πιο ωραίο απ’ το να πηγαίνεις στο γήπεδο με τον πατέρα σου; Ετοιμάζεσαι να μυηθείς από μικρός. Όλοι έχουμε δει τον τυπά που έχει συνδέσει τα ακουστικά στο ραδιοφωνάκι τσέπης για να ακούει τον σχολιασμό του αγώνα ενώ βλέπει με τη φραπεδάρα στο χέρι. Αν δεν είναι αυτός Έλληνας τότε δεν ξέρω ποιος είναι. Ή τις τύπισσες που σκάνε στο γήπεδο λες και έχει συναυλία η Ορχήστρα της Νέας Υόρκης στο Λούβρο. Θα συναντήσεις ό,τι θες εκεί μέσα. Το καθένα από αυτά έχει και τη μοναδικότητά του.

Γουστάρουμε το γήπεδο γιατί ξέρουμε ότι δε θα μας ενοχλήσει κανένας εκεί μέσα. Γουστάρουμε το γήπεδο γιατί νιώθουμε ότι περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν. Γουστάρουμε το γήπεδο γιατί δεν υπάρχουν διακρίσεις, ταξικές και μη. Εκεί μέσα είμαστε όλοι ίδιοι, είμαστε ένα, ή μάλλον δύο, εμείς κι οι αντίπαλοι. Κανένας δε θα σε κρίνει, κανένα επίσης δε θα κρίνεις. Είσαι ένας άγνωστος χωρίς ταυτότητα εκεί μέσα. Έχεις 2 ζωές. Την εντός κερκίδας και της εκτός.