Μπορεί να μη θυμόμαστε τα πάντα από την παιδική ηλικία μας αλλά, σίγουρα, δεν ξεχνάμε ποτέ τις μυρωδιές που έφερνε η άνοιξη. Μαζί της ερχόταν και η ανυπομονησία να συναντήσουμε κολλητούς, παρέες και να ζήσουμε ένα ακόμη περιπετειώδες καλοκαίρι. Οι πολύχρωμες εικόνες, οι ατέρμονες συζητήσεις και τα γέλια έσκαγαν μπροστά στα μάτια μας με το που το νοσταλγούσαμε.
Αρχικά, είμαστε γεμάτοι από χιλιάδες όμορφες αναμνήσεις που σχετίζονται με εκείνη την εποχή. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει το ομαδικό κρυφτό, που πάντα συνοδευόταν από τις φωνές και τις παρατηρήσεις των γειτόνων. Ή ακόμη κι εκείνο το απαράμιλλο αίσθημα περιέργειας να εξερευνήσουμε το βουνό, παρ’ όλο που είχαμε ακούσει ουκ ολίγες φορές πως είναι επικίνδυνα. Καλά, αυτός μπορεί και να ήταν ένας παραπάνω λόγος που το κάναμε, τώρα που το σκέφτομαι. Τα ποδήλατα είχαν ανέκαθεν, πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Θυμόμαστε άπειρους αγώνες κι άλλες τόσες βόλτες, ωστόσο, ποτέ δε μας τρόμαζαν τα σκισμένα χέρια και πόδια. Λες και τότε δεν πονούσαμε και υπήρχαν περίοδοι που σχεδόν, ξεχνούσαμε να περπατάμε.
Μετά απ’αυτό, ερχόταν στο προσκήνιο οι μαζώξεις στα σπίτια και ακολουθούσαν οι ατελείωτες ώρες των επιτραπέζιων και των κόμικς. Ύστερα από λίγη ώρα όμως, καταλήγαμε πάλι σε οικοδομές και σε αυλές παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους. Η κόντρα μεταξύ των δύο ομάδων ήταν συνηθισμένη, ζαβολιές, πλακώματα, καβγάδες. Την επόμενη μέρα όμως η συνάντηση γινόταν στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα. Και, σίγουρα, κανείς δεν ξέχασε το πρώτο του φλερτ. Την αθωότητα και την ντροπή που βίωνε όταν συναντούσε το συγκεκριμένο άτομο κι ας υποκρινόταν αρχικά πως το αντιπαθεί.
Σε κάθε ευκαιρία μπουγελωνόμασταν, χωρίς να μας απασχολήσει ούτε για μισό λεπτό το αν θα βραχούμε ή αν θα ακούσουμε και πάλι, τις ίδιες προειδοποιήσεις στο σπίτι: «Θα έχεις πυρετό καλοκαιριάτικα». Αν υπάρχουν δύο λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν εκείνη την εποχή, είναι η ανεμελιά και η ελευθερία. Από τότε μπορούσαμε, εξαιτίας του τρόπου ζωής μας, να αντιληφθούμε το μεγαλείο και των δύο. Η πλήξη από την άλλη, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κυλούσαν κυριολεκτικά και χωρίς καμία υπερβολή, σαν νερό.
Το τότε πορτραίτο της παιδικής ηλικίας όμως, είναι αρκετά διαφορετικό από το σημερινό. Τα smartphones, τα tablets και οι υπολογιστές αποτελούν τη μοναδική διασκέδαση πολλών παιδιών. Δεν περιμένουν πια πώς και πώς να σχολάσουν για να ξεχυθούν στις αλάνες παίζοντας μπάλα και μπάσκετ. Αντιθέτως, ανυπομονούν να γυρίσουν σπίτι και να ανοίξουν το λάπτοπ. Οι φιλίες τους δε βασίζονται σε κοινές παρέες και εμπειρίες, αλλά σε likes, comments και check in.
Άλλωστε πώς να μην είναι όλα εικονικά όταν το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κάποιος όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού είναι αν υπάρχει κάπου εκεί κοντά διαθέσιμο Wi-Fi; Πόσες φορές κάποιος σπάει τα νεύρα των υπολοίπων, όταν το πρώτο του μέλημα είναι να ενημερώσει τους διαδικτυακούς φίλους για το πού είναι και τι κάνει, ξεχνώντας να μοιραστεί μια κουβέντα με τους πραγματικούς. Άσε που υπάρχει και μια τάση να γίνονται όλα πρόωρα. Πώς να μη βαρεθείς σχετικά νωρίς, όταν ζεις τα ξενύχτια, τα ποτά και τις τρέλες από τα δεκαπέντε;
Η ισορροπία είναι η λέξη κλειδί, όπως και να ‘χει. Ίσως απλώς πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά πως η πραγματική επικοινωνία κρύβεται πίσω από ένα ειλικρινές χαμόγελο, δυο γδαρμένα γόνατα και μια κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανθρώπους που αγαπάς.
Επιμέλεια Κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
