Τα σχολικά μας χρόνια, το σχολείο κι ό,τι αυτό περιελάμβανε, είναι κάτι που θα θυμόμαστε όσο ζούμε. Άλλοι με αγάπη, άλλοι με απέχθεια, άλλοι μ’ αδιαφορία. Όπως κι αν έχει περάσαμε πολλά χρόνια εκεί μέσα για να μην έχουμε αναμνήσεις.
Συμμαθητές, φίλοι, καβγάδες στο προαύλιο, γέλια στην αίθουσα, καθηγητές με περίεργα ντυσίματα, δάσκαλοι που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, κρύες αίθουσες, πολύχρωμα σφουγγάρια, δεκαπενταμελή συμβούλια, άκυροι λόγοι καταλήψεων, εκδρομές, σχολικές γιορτές, παρελάσεις και τόσα πολλά άλλα που γεμίζουν τόμους.
Αυτό που πάντα θα θυμόμαστε τελευταίο είναι τα μαθήματα. Γλώσσα, έκθεση, μαθηματικά, φυσική, χημεία, βιολογία, λογοτεχνία, θρησκευτικά, ιστορία, γεωγραφία.
Σελίδες υπογραμμισμένες, τετράδια γραμμένα, σημειώσεις, εξετάσεις, άγχη, αγωνία για τα τρίμηνα, φόβος για το τα θα πουν οι γονείς, άδικες συγκρίσεις με τ’ αδέρφια και τα υπόλοιπα παιδιά. Όλα αυτά γιατί; Για πράγματα, θεωρίες και ορισμούς που κάθε Ιούνιο ξεχνιόντουσαν, κάθε Σεπτέμβριο φρεσκάρονταν και στα δεκαοχτώ διαγράφονταν για πάντα, οριστικά.
Δεκατρία χρόνια έχει που τελείωσα το σχολείο και ακόμη να μου χρειαστεί το πυθαγόρειο θεώρημα, ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα και οι αρχικοί χρόνοι του αλίσκομαι ή του ειμί.
Δεν έχω καμία διάθεση ν’ απαξιώσω τη σπουδαιότητα των μαθηματικών, της φυσικής ή των αρχαίων. Το θέμα είναι αλλού. Βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο διδάσκονται, στη βαρύνουσα σημασία που δίνεται σε κάποια μαθήματα και στον παραμερισμό κάποιων άλλων. Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση: «Η Πόλις εάλω». Λίγοι ξέρουν ότι το εάλω προέρχεται από το αλίσκομαι, σωστά; Αν έρθει κάποιος από άλλη μακρινή χώρα και ρωτήσει τι σημαίνει αυτή η φράση ξέρετε τι θα γίνει; Ο μαθητής του ελληνικού σχολείο θα απαντήσει πως ξέρει στο περίπου, αλλά μπορεί να κλίνει το εάλω σε όλους τους χρόνους και σ’ όλες τις εγκλίσεις.
«Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών» έτσι λέει το Πυθαγόρειο θεώρημα, τώρα το ποιος ήταν ο Πυθαγόρας μπορεί και να παραμείνει γρίφος. Κι όταν έρθει η στιγμή να χρειαστεί να παραγγείλεις ένα τρίγωνο τραπεζάκι, για παράδειγμα, η μόνη πλευρά που δε θα μετρήσεις είναι η υποτείνουσα. Μια κάθετη πενήντα εκατοστά, δεύτερη κάθετη τριάντα κι ενώνεις τα σημεία.
Εξάλλου ο τοίχος που θα το ακουμπήσεις δε χωράει μεγαλύτερο.
Όλα χρειάζονται και τα θετικά και τα θεωρητικά με άλλο τρόπο όμως, με τρόπο που να αποτυπώνονται στη μνήμη και να γίνονται χρηστικά όποιο επάγγελμα κι ακολουθήσει κανείς.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ’ το να γνωρίζουμε σε βάθος τη γλώσσα μας και να τη μιλούμε σωστά, όπως και το να ξέρουμε να κάνουμε μια διαίρεση κι ένα πολλαπλασιασμό δεκαδικών χωρίς κομπιουτεράκι.
Όπως και το να ξέρουμε πόσους νομούς έχει η Ελλάδα, πού βρίσκεται η Σπάρτη και ποιος ποταμός διασχίζει την Ημαθία. Η Γεωγραφία περνάει πολλές φορές στ’ αζήτητα.
Καθώς επίσης κι η γυμναστική που γίνεται η «ώρα του παιδιού» αντί να γίνει ένα ισότιμο μάθημα σαν όλα τα υπόλοιπα. Το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» δεν το είπαν τυχαία οι αρχαίοι ημών. Καλή η φυσικοχημεία, αλλά εξίσου καλή και η γνώση της σωστής άσκησης και διατροφής.
Φτάνουν οι τόσο τυποποιημένες γνώσεις. Μπουχτίσαμε από «παπαγαλάκια» χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης κι είναι κρίμα κι άδικο.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
