Νεύρα, οργή, θυμός. Αν θεωρείς κι εσύ ότι οι προαναφερθείσες λέξεις είναι συνώνυμες του ονόματός σου, διαβάζεις το σωστό άρθρο.
Τα νεύρα σου είναι τόσα πολλά κι εκδηλώνονται τόσο συχνά που έχεις πειστεί πλέον ότι κάποιος σου τα κληροδότησε και δεν είναι απλώς θέμα εξωτερικών παραγόντων. Μπορεί να σε εκνευρίσει η αλλαγή του ωραρίου σου στη δουλειά, η ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες, η ξινή γειτόνισσα, το κουδούνισμα του κινητού σου, το αποπνικτικό άρωμα ενός περαστικού, το χνούδι στην μπλούζα σου.
Συνεχώς αναρωτιέσαι αν φταις εσύ για τα νεύρα σου, ή αν περιτριγυρίζεσαι από ηλίθιους, που κάνουν αφόρητο το περιβάλλον σου. Το δεύτερο είναι λίγο δύσκολο να ισχύει, αν σκεφτείς πως είναι μάλλον απίθανο, απογοητευτικό και συνάμα υπεροπτικό να θεωρείς πως είναι ανεγκέφαλοι δέκα-είκοσι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι καθημερινά. Επιπλέον, σαφώς και δεν μπορείς να θεωρείς ηλίθια τα άψυχα αντικείμενα -ακόμη κι αυτά αποτελούν κάποιες φορές την αιτία του θυμού σου, όταν αποτελούν εμπόδιο στο διάβα σου ή δε λειτουργούν σωστά.
Συνειδητοποιείς ότι ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που εκ γενετής έχουν νεύρα, αν τα συμπτώματα του θυμού σου είναι απολύτως φυσιολογικά πλέον για σένα και ουδόλως σε παραξενεύουν. Η αύξηση της θερμοκρασίας σου και το κοκκίνισμα -κοινώς οι εξάψεις-, η διόγκωση των φλεβών σου -με τη διαστολή τους πλέον να είναι ορατή στην επιδερμίδα σου-, το τρέμουλο των άκρων σου κι η αύξηση των παλμών σου είναι πιθανά συμπτώματα στην καθημερινότητά σου πια. Τα έχεις αποδεχτεί. Τέρας σωστό, όχι αστεία!
Οι εκρήξεις θυμού σου είναι αναπόφευκτες. Οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά δεν τις παίρνουν στα σοβαρά και δε σε ερεθίζουν περαιτέρω, έως ότου οι παλμοί κι η πίεσή σου επιστρέψουν στα φυσιολογικά τους επίπεδα. Ξέρουν ότι πρέπει να παρέλθει κάποιος χρόνος για να λειτουργήσεις σαν κανονικός άνθρωπος και να φύγει το θόλωμα. Οι υπόλοιποι, βλέποντας το αιμοβόρο σου ύφος και την επιθετική σου συμπεριφορά, βιάζονται να σε χαρακτηρίσουν ως νευρασθενικό, πράγμα που καθόλου δε σε προσβάλλει. Δεν έχουν κι άδικο!
Απ’ την άλλη σκέφτεσαι μήπως είναι τα βιώματά σου που σ’ έκαναν νευρικό, η ψυχική κούραση, οι καταστάσεις που έχεις βιώσει. Σ’ αυτήν την περίπτωση μάλλον ο θυμός σου εκφράζει την κατάπτωση των δυνάμεών σου, ή αποτελεί μια άμυνα ώστε να μην αναβιώσεις τα δυσάρεστα του παρελθόντος. Μα πώς να δεχτείς τα παραπάνω, όταν ξέρεις πως είχες νεύρα απ’ τα πέντε σου;
Έχεις πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό σου να κάνει εσωτερικούς μονολόγους και να προσπαθεί να προτρέψει το λιοντάρι να δώσει τη θέση του στη γατούλα. Διχασμένη προσωπικότητα, βλέπεις, ενίοτε. Κι είναι τόσο δύσκολο να επέλθει η ηρεμία, όταν είσαι βέβαιος πως τα νεύρα σου τα προκάλεσε ο συνομιλητής σου και συνεπώς πρέπει να τα υποστεί. Η μόνη λύση στην προκειμένη περίπτωση είναι το ξέσπασμα.
Όσοι έχουμε συνειδητοποιήσει την υπερευαισθησία των νεύρων μας, αρκετές φορές ψάχνουμε τα αίτια του θυμού μας, ψυχαναλύουμε εμάς τους ίδιους. Παλεύουμε να καταλάβουμε από πού προήλθαν οι καταραμένες σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι γι’ άλλη μια φορά. Καταλήγουμε, τελικά, ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν προσπαθούμε να χαλιναγωγήσουμε κι απ’ ό,τι φαίνεται εκ φύσεως είναι πιο ατίθασος απ’ των άλλων.
Να μας αγαπάτε, όμως, εμάς τους οξύθυμους. Ευαίσθητα πλάσματα είμαστε κατά βάθος. Άλλωστε, μετά το ξέσπασμά μας και τις βαθιές ανάσες, πάντα ακολουθεί η παραδοχή του λάθους μας, η ειλικρινής μας «συγγνώμη» κι ο αυτοσαρκασμός μας. Δύσκολη στιγμή, αφού ούτε οι ίδιοι δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο ισχυρή -κι άδικη ίσως- ήταν η έκρηξή μας.
Να μας καταλαβαίνετε, γιατί δουλεύουμε πολύ συχνά με τον εαυτό μας, ακόμη κι αν εσείς δε βλέπετε τον κόπο μας. Ωστόσο, να ξέρετε, τον αγαπάμε το θυμό μας· κομμάτι μας είναι κι ας καταλογίζεται στ’ αρνητικά. Κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να τον μετριάσουμε και να τιθασεύουμε τα νεύρα μας με μεγαλύτερη ευκολία.
Κι αν δεν το καταφέρουμε, δε μας πειράζει. Ας γινόμαστε ανυπόφοροι καμιά φορα. Ωστόσο, θα συνεχίσουμε να είμαστε απρόβλεπτοι, αυθόρμητοι κι αληθινοί.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
