Για ένα μουσικό όλα είναι δυνατά. Πόσο μάλλον όταν αυτός έχει μία δόση Jimi Hendrix. Γιατί φυσικά μία κιθάρα κρεμασμένη στο λαιμό σου θα σε κάνει πάντα περιζήτητο και δημοφιλές άτομο.
Η κιθάρα ήταν κατεξοχήν γκομενομαγνήτης. Δηλαδή οι κιθαρίστες στο σύνολό τους συγκέντρωναν γκομενάκια γύρω τους, όπως οι μύγες όταν μυριστούν το σκατό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους άνδρες της κατηγορίας «παίζω κιθάρα», αλλά και στις τύπισσες του είδους, οι οποίες και προφανώς φαίνονται πιο cool κάθε φορά που γρατζουνούν μια κιθάρα.
Τώρα μεταξύ μας μία από τις πιο σεξουαλικές εικόνες είναι να κοζάρεις τον κιθαρίστα/στρια στη σκηνή να τα σπάει απίστευτα, κάνοντας το κοινό να χτυπιέται στους ρυθμούς του. Αλλά τα σουξέ ενός κιθαρίστα δε σταματάνε εκεί. Εκτείνονται και στις απλές καθημερινές στιγμές που μια απλή, κλασική κιθάρα είναι αρκετή για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Και να φλερτάρει αφάνταστα με τα μωράκια που θα του/της την πέσουν.
Για κάποιο λόγο, η όψη μιας κιθάρας μας κάνει αυτομάτως να αισθανθούμε δέος για τον οργανοπαίκτη. Αποκτά κύρος και μόρφωση. Και στην περίπτωση που είναι γνήσιος κιθαρίστας ο άλλος, δε βαριέσαι. Αφού όντως η μουσική παιδεία είναι μία εξαίρετη μόρφωση κι ένα λιθαράκι ακόμα για την «τρελή τυπάρα» που λαχταράς να γίνεις. Άσε που η κιθάρα είναι το πατροπαράδοτο όργανο της παρέας κι όλοι γουστάρουν να σε έχουν στη δική τους.
Και πού να δεις τι έκφραση παίρνει το γκομενάκι όταν του εξομολογηθείς ότι επιδίδεσαι στο άθλημα! Πέφτουν βροχή τα «τι λες τώρα», «δεν το πιστεύω», «γάμησε». «Παίζω κιθάρα» και τσουπ η καύλα στο βλέμμα του συνομιλητή, άνδρα ή γυναίκας. Αποχαύνωση!
Η κιθάρα βγάζει τρυφερότητα. Συνθέτεις, τραγουδάς και ρομαντζάρεις στο μυαλό του συντρόφου προς κόσμους μαγικούς. Όπα, όπα. Και το πιάνο τρυφερό και ρομαντικό είναι, αλλά τους πιανίστες, ούτε που τους βλέπουν. Κι ο λόγος είναι ότι πάνω στην όλη γλυκύτητα της υπόθεσης, ένας κιθαρίστας ή μία κιθαρίστρια είναι ορκισμένοι αλήτες.
Είναι η κατηγορία του «κλάιν μάιν» και του προδέρμ ταυτόχρονα. Της γλύκας μεν, αλλά και της αγριάδας δε. Της κυρίλας και του ζαμανφού. Μαζί του/της φαντάζεσαι ν’ αράζεις στη φραπού το πρωί και να τραγουδάτε σουξεδάκια στην παραλία το βράδυ αγαπησιάρικα. Και κάπως έτσι ένα εξάχορδο όργανο ξύλινο ή μη απαλείφει από το πλάνο κάθε άλλο είδος ταλαιπωρημένου κι εξίσου διαβασμένου μουσικού.
Κι αυτό μπορείτε εύκολα να το διαπιστώσετε κι ανάμεσα στα μέλη μίας μπάντας. Η κατάρα ενός συγκροτήματος! Τα εύσημα θα τα παίρνει πάντα το guitar guy και ο front man. Κι εντάξει, όποιος έχει αναλάβει τα vocals λογικό, γιατί φαίνεται περισσότερο. Αυτός δημιουργεί τη φάση κι ανεβάζει το κέφι. Αλλά πιστέψτε με, ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε με το ίδιο σθένος για τον drummer, το μπασίστα ή τον πληκτρά, ξέρω ‘γω. Στραβοί, κουτσοί, γκαβοί ή χαζοί, οι κιθαρίστες θα ‘ναι πάντα κιθαρίστες, όπως κι αν τους κοιτάξεις.
Κι εκεί που γελάμε με την καρδιά μας, είναι η κατηγορία εκείνων που έχουν πάρει πρέφα ότι η κιθάρα είναι ο απόλυτος πόλος έλξης. Οπότε αυτοί αρπάζουν μία κιθάρα στο χέρι, μαθαίνουν και δυο-τρεις συγχορδίες και να ‘τες οι μουσικάρες που αμολήθηκαν στο κυνήγι. Βέβαια, όλο και κάποιον θα ρίξουν στα άδυτα της μουσικής τους, αλλά ως εκεί. Θα δυσκολευτούν στις απαιτήσεις, θα χαθούν στις νότες, στους μπαρέδες και τους μετρονόμους. Υπομονή κι επιμονή εξαντλούνται, γιατί τελικά είναι πιο επίπονο απ’ ότι φαινόταν στην αρχή. Αχ, θυσίες που θέλουν τα γκομενάκια. Οπότε όταν περάσει το μικρόβιο του δήθεν μουσικού, η κιθάρα θα πάει από κει που ‘ρθε!
Κι αφήνοντας πίσω μας την εικόνα του κιθαρίστα ως «καρδιοκατακτητή», προχωράμε στην πλάνη που κατασκεύασες στο μυαλό σου εσύ, ο λίγο πιο άσχετος μουσικά, για το τι εστί κιθαρίστας. Κι η αλήθεια είναι φίλτατε ότι δε γίνεσαι κιθαρίστας όταν απλά γρατζουνάς με στυλ έξι χορδές, αλλά όταν πιστεύεις στο γρατζούνισμα σαν να ‘τανε Θεός σου.
Γιατί το γνήσιο και ψαγμένο μουσικό, θα τον καταλάβεις στον τρόπο που «δαμάζει» την κιθάρα του. Την κοιτάει με πάθος και χάνεται στις μελωδίες του ναρκωμένος στους ήχους που βγαίνουν από μέσα της. Είναι το μωρό του, η τρέλα του κι η καυλάντα του και το μόνο που έχει να κάνει είναι να της παραδώσει όλη του την ύπαρξη και τη φαντασία. Όταν παίζει αφήστε τον να χάνεται στο άσμα του, μόνο μαζί της.
Η κιθάρα έχει σεξ απίλ, δε λέω. Αλλά αυτό που σε τραβάει πραγματικά σ’ εκείνον είναι η αγάπη του για τη μουσική του κι ο θαυμασμός για την ικανότητά του να δημιουργεί μουσική στ’ αυτιά σου. Στρώσε κόκκινο χαλί σε όλους τους μουσικούς που θα γνωρίσεις, γιατί μεταξύ μας η φαντασία τους οργιάζει. Κι έτσι απλά, οι κάποιοι μουσικοί που γνώρισα στη ζωή μου, μου απέδειξαν πως η μουσική είναι ηδονή από κάθε πτυχή κι από κάθε όργανο της.
Η μουσική θέλει αγάπη και καύλα. Θέλει θράσος και μαεστρία. Θέλει μαστούρα με τον ήχο και πείσμα στην αδυναμία. Κι αν επιμένεις πως η κιθάρα είναι η αρχή της, δε θες να δεις το τέλος;
Καλή σας ακρόαση!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
