Κάθε επιβάτης έχει από μια ιστορία να σου πει

6:30 η ώρα το πρωί και αρχίζει να συρρέει κόσμος στη στάση του λεωφορείου. Κάθε μέρα σχεδόν τα ίδια πρόσωπα, πότε μελαγχολικά, πότε χαρούμενα και πότε αγχωμένα. Ο καθένας με τη δική του ιστορία, τη βάζει στη βαλίτσα του και ανεβαίνει στο μέσο μεταφοράς για να φτάσει στον προορισμό του.

Το λεωφορείο είναι το πιο «διάσημο» μέσο μεταφοράς, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Σε μια κεντρική στάση θα συναντήσεις πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Η αργοπορία ταράζει τους περισσότερους και εκεί πάνω στη φασαρία και την γκρίνια θα ακούσεις τον προορισμό του καθενός. Οι πιο ψύχραιμοι όμως ξέρουν ότι όσο και να φωνάξουν δεν μπορεί να βγάλει φτερά το λεωφορείο ώστε να έρθει γρηγορότερα.

Αν υπάρχουν άτομα που δεν μπορείς να δεις στη στάση, σίγουρα όταν στριμωχτείτε μέσα στο λεωφορείο θα μπορέσεις να τους προσέξεις καλύτερα. Υπάρχει πάντα εκείνος ο μαθητής που έχει την τσάντα στην πλάτη και παίζει κάποιο παιχνίδι στο κινητό του, παρόλο που στέκεται με το ζόρι όρθιος. Υπάρχει ο φοιτητής που τελευταία στιγμή αποφασίζει να διαβάσει κάτι σημειώσεις, μήπως και νιώσει λιγότερες τύψεις από τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Υπάρχει μια μαμά που κρατάει το παιδάκι της αγκαλιά, για να παραχωρήσει μια θέση σε κάποιον άλλο επιβάτη και μια γιαγιά που κουβαλάει τσάντες με ένα σωρό πράγματα για τα εγγόνια της. Και κάπου εκεί -πιο αργά βέβαια- θα υπάρχει μια παρέα που θέλει να βγει για το ποτάκι της βραδιάς.

Στο τρένο και το μετρό πάντως, έχεις άλλη άνεση. Εκεί μπορείς να παρατηρήσεις τις ανθρώπινες φιγούρες περισσότερο και το πιθανότερο είναι να είσαι καθιστός. Πολλές φορές το μάτι σταματάει σε αυτούς που διαβάζουν ένα βιβλίο και η έμφυτη περιέργειά σου σε κάνει να κολλάς το βλέμμα σου πάνω τους, προσπαθώντας να διαβάσεις τον τίτλο. Από εκεί κάποιες φορές καταλαβαίνεις και λίγα πράγματα για τον αναγνώστη. Μικρά βιβλία που χωράνε στη τσάντα αλλά με υπέροχες ιστορίες. Αγκάθα Κρίστι, Ιαν Ράνκιν, Σίγκμουντ Φρόυντ και Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν συνοδεύουν με τις ιστορίες τους τους επιβάτες του τρένου και πλημμυρίζουν τη μέρα αυτών με αγωνία για την πλοκή μιας ιστορίας ή αποσαφηνίζουν μια θεωρία για τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Αναπόφευκτα θα συναντήσεις και αυτούς που έχουν ένα τάμπλετ στο χέρι και παίζουν παιχνίδια για να περάσει η ώρα. Λίγοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού θα είναι αυτοί που χαζεύουν τη θέα από το παράθυρο, ακόμα και όταν αυτή είναι απλά η σήραγγα του μετρό. Ο κόσμος επιβιβάζεται και αποβιβάζεται γρήγορα αλλά για τους παρατηρητικούς είναι αρκετός ο χρόνος και ο ρυθμός θυμίζει στον καθένα κι από ένα τραγούδι.

Ίσως το πιο στρεσογόνο μεταφορικό είναι το αεροπλάνο και μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι πρέπει να είσαι καθισμένος συνέχεια και δεμένος με τη ζώνη σου. Εκεί επιλέγεις να μιλήσεις με το διπλανό σου για να σπάσει ο πάγος και να ξεχάσεις το άγχος ή και το φόβο που έχεις για τα αεροπλάνα. Ωστόσο ελάχιστοι είναι οι επιβάτες που μπορούν να κατανοήσουν τη θεωρία της Φυσικής, σύμφωνα με την οποία ένα τόσο βαρύ αντικείμενο μπορεί και πετάει για ώρες και στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτοί δε θα νιώθουν κανένα άγχος ή φοβία. Θα βρεις κάπου έναν εκπαιδευτικό που υπηρετεί μακριά από το σπίτι και έχει διοριστεί για ακόμα μια χρονιά μακριά από την οικογένειά του. Ένας επιχειρηματίας θα ασχοληθεί με το λάπτοπ του, προκειμένου να τελειώσει μια παρουσίαση και κάποιος θα παίζει με το κινητό του ή θα χαζεύει φωτογραφίες της κοπέλας του. Αξιοσημείωτη είναι η ψυχραιμία των συνοδών αεροπλάνου, όταν πέφτει το αεροπλάνο σε κενά αέρος. Εκεί όλα κλείνουν και όλοι μένουν ακίνητοι. Κάποιος θα φωνάξει, κάποιος θα τσιρίζει και κάποιος θα πει ένα κρύο αστείο, για να ελαφρύνει την κατάσταση.

Όλοι διαφορετικοί οι επιβάτες και όλοι έχουν μια ιστορία πίσω τους. Όλοι κάπου πηγαίνουν, κάτι ψάχνουν, κάτι φοβούνται και κάτι αναζητούν. Και κάπου ανάμεσα σε όλους αυτούς, στέκεσαι κι εσύ με τη δική σου βαλίτσα, την οποία γεμίζεις κάθε μέρα με τις εικόνες που μαζεύεις από την πολύπλοκη αυτή καθημερινότητα.