Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε

Επικοινωνία. Τεράστιο κεφάλαιο, μεγάλη επιστήμη. Είναι το μέσο που σε πηγαίνει  από το «εγώ» στο «εμείς». Λεκτική και μη, οι δύο μεγάλοι πυλώνες αλλά ειδήμων δεν είμαι, ούτε ήρθα εδώ να σας κάνω μάθημα για το τι είναι ούτε το πώς πρέπει να γίνεται. Παρατήρηση κυρίως και απάντηση στο «πού σκατά κάνω λάθος και δε με καταλαβαίνει»

Κώδικας επικοινωνίας. Σαφήνεια. Μεγάλη αρετή. Γίνε συγκεκριμένος με το τι θέλεις να πεις και με τον τρόπο που θα το πεις. Αερολογίες και σαλτσούλες μόνο μπερδεύουν εσένα και το δέκτη.  Κι όχι απλά μπερδεύουν αυτό θα λάβεις κι εσύ στην τελική. Αν δεν είσαι εσύ σαφής και ξεκάθαρος πώς περιμένεις να είναι ο απέναντι;

Γενικεύουμε και δεν εξηγούμε. Το «δηλαδή» είναι μια υπέροχη και μαγική λεξούλα που μπορούμε να μετατρέψουμε το γενικό σε ειδικό και συγκεκριμένο. Και το «πώς» είναι εξίσου σημαντικό αλλά έρχεται δεύτερο. Σαφείς και ξεκάθαροι όλοι θέλουμε να είμαστε, χαίρω πολύ, άλλα τον τρόπο δε ξέρουμε. Τα μπερδεύουμε και στο μυαλό μας, με την υπερανάλυση και γίνονται πουρές, χάνοντας έτσι την ουσία. Δημιουργούμε κάτι δικό μας που απέχει χιλιόμετρα μακριά από αυτό που ουσιαστικά θέλουμε να επικοινωνήσουμε και το πάμε μέσω Λαμίας γιατί απλά υποθέτουμε ότι ο απέναντι θα το καταλάβει καλύτερα ή και καθόλου. Αν το καθόλου είναι ο σκοπός μας, μπράβο συγχαρητήρια το πετύχαμε.

Το ξεκινάμε ανορθόδοξα γιατί σκεφτόμαστε το δέκτη πρώτα. Ό,τι δίνουμε παίρνουμε σε μία επικοινωνία. Θα κάνεις ασαφή ερώτηση, τέτοια απάντηση θα πάρεις κι άντε βγάλε άκρη μετά. Σαφή, σε εμάς πρώτα ας κάνουμε τα πράγματα και μετά απαιτούμε από τον απέναντι. Να γίνουμε ξεκάθαροι στους ίδιους μας τους εαυτούς. Με σιγουριά πάντως, με το χέρι στην καρδιά, μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι είναι μαλακία να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε χωρίς να το φιλτράρουμε, και να το ντύνουμε μετά με την όμορφη δικαιολογία του «αυθορμητισμού» και του «ξεκάθαρου»  θεωρώντας ότι δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Που σκοπός υπάρχει, είναι υπόγειος και ύπουλος και δεν τον αναγνωρίζουμε τόσο εύκολα· να τραβήξουμε την προσοχή, ν’ ακουστούμε και εμείς να ικανοποιηθεί η ανάγκη μας, ότι ανήκουμε κάπου ή ότι είμαστε σημαντικοί, άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.

Μου επιτρέπετε να κάνω μια εξομολόγηση εδώ. Πάω να μιλήσω για τη σαφήνεια και δεν ξέρω αν έγινα σαφής. Πάω να γράψω και να είμαι όσο πιο αντικειμενική και συγκεκριμένη γίνεται και μπορεί να μην το πετυχαίνω. Ίσως είναι και ένα σωρό μπούρδες αυτά που λέω τώρα γιατί ο καθένας μας όπως ξέρουμε είναι ξεχωριστός. Διότι έχει να κάνει με την υποκειμενική αλήθεια του καθενός. Με το τι θεωρεί και πώς ορίζει ο καθένας την ασάφεια. Εδώ έρχεται να παίξει μπάλα η διαφορετικότητα και το αν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος.

Η δική μου απάντηση λοιπόν στο «Πού σκατά κάνω λάθος και δε με καταλαβαίνει» είναι ότι χρειάζεται να είμαστε εμείς συγκεκριμένοι και ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Να φτιάξουμε τη σχέση αυτή πρώτα, μετά όλες τις υπόλοιπες, διότι αυτή είναι η πιο σημαντική σχέση της ζωής μας. Ούτε η σχέση με τους γονείς μας, ούτε με τον άνθρωπό μας ούτε με τα παιδιά μας. Εσύ κι αυτός είστε και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Άρα για να μην είμαστε ασαφείς και λέμε παπαρολογίες να δοκιμάσουμε να είμαστε συγκεκριμένοι με εμάς πρώτα για να καταστήσουμε την επικοινωνία μας και πιο ουσιαστική με τους άλλους.