Κι εκεί που ζεις ξέγνοιαστα τη ζωή σου χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις, εκεί που ο χρόνος κυλάει με μια συνηθισμένη ροή και το καθετί είναι τακτοποιημένο στη θέση του (δουλειά, υποχρεώσεις, φίλοι, καθημερινά πάρε-δώσε), έρχεται και σου χτυπάει την πόρτα ένας φίλος απ’ τα παλιά. Απ’ τα πολύ παλιά, μια αίσθηση γνώριμη αλλά ξεχασμένη στο χρονοντούλαπο, ένα συναίσθημα αποσυντονισμού και παραζάλης που σου βάζει φωτιά σε ανύποπτο χρόνο.
Ερωτεύτηκες.
Με τα μάτια, με τις συζητήσεις σας, με τα τυχαία αγγίγματα που έγιναν εσκεμμένα. Άνοιξαν τα μάτια σου κι όλα άρχισαν ξαφνικά να περιστρέφονται γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου.
Πότε θα τον ξαναδείς; Πότε θα πάρεις λίγη από τη δόση του; Πότε θα ξανανιώσεις ότι αγγίζεις τον ουρανό;
Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτό το «πότε». Ο χρόνος μπήκε σαν συνισταμένη στη ζωή σου από το πουθενά. Εκεί που τον είχες γραμμένο και λειτουργούσε ερήμην σου, τώρα γίνεσαι ανυπόμονη και μετράς αντίστροφα μέχρι να ξαναδείς τον άνθρωπο που σου ξύπνησε αισθήματα που είχες ξεχάσει.
Πριν τον γνωρίσεις, ζούσες τη ρουτίνα σου. Ο χρόνος σου ήταν μια ευθεία γραμμή που ακολουθούσε μια προβλέψιμη πορεία χωρίς βιασύνες και τρεχάλες. Τώρα όμως τρέχει με χίλια, νιώθεις πως κάθε μέρα και ώρα μακριά του φαντάζει εφιάλτης. Σαν να ζεις μόνο για να τον ξαναδείς και να νιώσεις ζωντανή, γιατί μακριά του τα’χεις βάλει όλα στον αυτόματο.
Οι ημέρες σου είναι πιο υποφερτές. Απασχολείσαι συνεχώς με άλλα πράγματα προσπαθώντας να αποφύγεις τη μόνιμη θέση που έχει καταλάβει μέσα στο κεφάλι σου. Τις νύχτες όμως είναι αβάσταχτο. Σφίγγεις το μαξιλάρι πάνω σου μήπως και σταματήσει ο πόνος της απουσίας του. Να κοιμηθείς ούτε λόγος. Πώς να κοιμηθείς όταν η πραγματικότητα είναι καλύτερη από κάθε όνειρο;
Κι όταν τον βλέπεις είναι η στιγμή εκείνη που ο έρωτας βγάζει νοκ άουτ τον χρόνο από ανάμεσά σας. Τον εκτοπίζει και τον παγώνει. Παύεις να τρέχεις, έχεις φτάσει εκεί που ήθελες και πλέον τίποτα δεν κυλάει. Τίποτα δε σαλεύει. Ζεις σε αργή κίνηση όλο εκείνο για το οποίο βιαζόσουν κι έκανες σαματά.
Αδιαφορείς ακόμα και για τον τόπο γιατί το μόνο που νιώθεις είναι αυτός κι η παρουσία του. Χάνεις κάθε αίσθηση με το περιβάλλον γύρω σου. Τσιμπάς τον εαυτό σου για να δεις αν ζεις ή ονειρεύσαι κι αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι ζεις ένα όνειρο. Είναι τόσο έντονη η χημεία μεταξύ σας που πραγματικά βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου.
Εκτός τόπου, γιατί τα πόδια σου δεν πατάνε στη Γη, τα γόνατά σου τα νιώθεις μονίμως κομμένα. Δεν ξέρεις και δε σε νοιάζει αν είστε σπίτι του ή μες στη μέση του δρόμου. Έχεις διακτινιστεί σε άλλο μέρος που βρίσκεστε μόνο εσύ κι αυτός. Δε πα να είστε στο πιο ακατάλληλο μέρος που σας βλέπουν δεκάδες ζευγάρια μάτια, εσύ κι αυτός έχετε μόνο από ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάτε. Αυτός τώρα είναι το σπίτι και το μέρος που θέλεις να είσαι.
Κι όταν σου προτείνει μέρη να συναντηθείτε, λες ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα και το εννοείς. Δεν κάνεις δεύτερες σκέψεις για το πού θα σε κυκλοφορήσει και τι θα φορέσεις, πολύ απλά γιατί εκείνος αποτελεί τη μοναδική σκέψη μέσα στο μυαλό σου, που το κάνει ανίκανο να έχει δεύτερες. Γιατί το μοναδικό μέρος που σε νοιάζει να είσαι είναι μόνο η αγκαλιά του, άντε και μερικά εκατοστά γύρω από αυτήν για να παίρνετε και καμιά ανάσα.
Νιώθεις κι εκτός χρόνου, γιατί ο έρωτας βάζει φωτιά στο πριν και το μετά και ζει για το τώρα και το πάντα.
Κι ενώ μετρούσες με αγωνία και με το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι τις ώρες και τα λεπτά μέχρι να πέσεις στην αγκαλιά του, όταν το κάνεις, τα ρολόγια σταματάνε. Για όσο είστε μαζί ζείτε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σαν να υπάρχει ένα χρονικό κενό που σας επιτρέπει να ζείτε στιγμές που είναι προορισμένες να μείνουν αιώνιες. Γιατί αυτές οι στιγμές θα είναι ζωντανές για όσο ζείτε κι ακόμα παραπέρα.
Ποιος είπε ότι οι στιγμές πεθαίνουν όταν παύουμε να υπάρχουμε; Γράφτηκαν ανεξίτηλα στο ρου του χρόνου και συνεχίζουν να ζουν παντοτινά.
Ο έρωτας που σε εκτροχιάζει και σε θέτει εκτός τόπου και χρόνου είναι παράφορος, ισoπεδωτικός και δυσεύρετος.
Αυτοί οι έρωτες γράφονται στα χρονικά. Δεν έχει σημασία που δε γνωστοποιούνται όπως άλλοι διάσημοι έρωτες. Είναι προσωπικές ιστορίες γεμάτες πάθος που τα έβαλαν με το χρόνο και τον υπερβαίνουν.
Για τέτοιους έρωτες αξίζει να ζει κανείς και να καεί. Τους υπόλοιπους, αυτούς που δε σε αποπροσανατολίζουν, θα τους πάρει μαζί τους ο χρόνος και θα τους σβήσει στο πέρασμά του. Θα τους εξαφανίσει από χάρτες και θα τους αφήσει στην ανυπαρξία τους.
Εσύ σε ποιον έρωτα ζεις;
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
