Έχεις αναρωτηθεί πόσο τυχερός είσαι που μπορείς να δεις το ηλιοβασίλεμα; Την αυγή; Το φεγγάρι που τον Αύγουστο είναι στα μεγαλεία του; Το πρόσωπο των ανθρώπων που αγαπάς; Τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Να ακούσεις μουσική, το γέλιο ενός μωρού; Την ανάσα του αγαπημένου όταν κοιμάται;
Να βυθιστείς στο πρόσωπό του όταν ξυπνάει το πρωί;
Δεδομένα που απλά γίνονται μέρος της καθημερινότητάς σου. Δεδομένα που για άλλους θα ήταν η κατάκτηση της ευτυχίας.
Δεν θέλω να σας γεμίσω με τύψεις επειδή εμείς μπορούμε και κάποιοι όχι. Προσπάθησα απλά για λίγο με το νου να μπω στη θέση εκείνων που έχουν άλλα δεδομένα, έτσι για να νιώσω σε ένα πολύ μικρό βαθμό πως αισθάνονται.
Δεν το πετυχαίνεις βέβαια εύκολα.
Οι πέντε αισθήσεις. Αυτές που σε κάνουν να «διαβάζεις» τον κόσμο. Ποια δύναμη ψυχής κινεί αυτούς που έχουν τέσσερις ή τρεις; Και πόσο τελικά η γκρίνια η δικιά μας σε μικρά και ανούσια πράγματα μας φυλακίζει;
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως είναι να μην έχεις δει ποτέ σου τον ήλιο, το φεγγάρι ή το βαθύ γαλάζιου του ουρανού και της θάλασσας.
Δεν ξέρω πως είναι να μην ακούς τον ήχο της βροχής, της μουσικής, το θρόϊσμα των φύλλων. Δεν ξέρω πως είναι να θέλεις να μιλήσεις, να εκφραστείς, να πεις σ’ αγαπώ και να μη μπορείς.
Φοβάμαι να το φανταστώ. Φοβάμαι να βουτήξω σε ότι δεν είναι δικό μου.
Αυτό που όμως νιώθω είναι απέραντος θαυμασμός. Σχεδόν ντροπή που εγώ δεν θα μπορούσα ίσως να έχω αυτή τη δύναμη.
Να χαμογελώ και είμαι πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Και να πολεμάω ταυτόχρονα. Να συνεχίζω να δίνω μάχες και ας μην έχω δει τον ήλιο ποτέ. Να σφίγγω το χέρι κάποιου χωρίς να βλέπω το πρόσωπό του. Καμία γραμμή. Μόνο τη γραμμή των συναισθημάτων μου.
Και όταν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τον άλλον; Και όταν έχεις την ανάγκη να εκφραστείς;
Είμαι σίγουρη ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν εγκλωβίζονται σε αυτή τη διαφορετικότητά τους. Έχουν βρεί άλλους τρόπους. Ίσως και πιο αληθινούς από τους δικούς μας. Αυτό είναι που σέβομαι στην ψυχή τους, τη δύναμη να ξεπερνούν.
Αυτοί είναι οι μεγάλοι νικητές. Αν η ζωή είναι αγώνας,εκείνοι κερδίζουν κάθε λεπτό χρυσά μετάλλια. Και δεν χρειάζεται να γνωρίζω τι ακριβώς τους συνέβη ή αν γεννήθηκαν έτσι. Αυτό είναι δευτερεύον. Έχουν την ικανότητα να βλέπουν τη χαρά. Μέσα από τον πόνο.
Να παραβλέπουν ότι μικραίνει τη ζωή τους και να την μεγαλώνουν με αγάπη.
Όχι, δεν μας κατηγορώ όλους εμάς. Δεν θα γίνουμε ενοχικοί επειδή κάποιοι άλλοι είναι διαφορετικοί. Ούτε επειδή βλέπουμε, τρέχουμε, βουτάμε στο νερό, χορεύουμε. Όχι.
Θα μας κατηγορήσω γιατί γκρινιάζουμε με το παραμικρό. Γιατί μιζεριάζουμε επειδή δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε για να γεμίσουμε το κενό.
Γι ‘ αυτό σου λέω, βγες έξω, πάρε τον φίλο σου, την φίλη σου, το παιδί σου, τον αγαπημένο σου, την αγαπημένη σου και καθίστε και σε ένα παγκάκι ακόμα για να δείτε το φεγγάρι. Βάλε δυνατά μουσική, χόρεψε, τραγούδησε, γέλασε.
Άκου τον ήχο από το γέλιο σου.
Σου φέρθηκε η ζωή άδικα; Εντάξει, ξέσπασε και άσε τις κακίες παραπέρα. Σήκω πάλι ψηλά, νιώσε τυχερός που μπορείς να το κάνεις και αγάπησε όσα σου ανήκουν. Πολέμα και με αυτά άμα θες. Νιώσε ευγνώμων για όσα έχεις. Μην τα προσπερνάς επειδή απλά σου δόθηκαν.
Γιατί αυτά που σου δόθηκαν για άλλους είναι όνειρο ζωής.
Όλοι μας έχουμε τον ίδιο ουρανό να αγναντεύουμε. Εσύ μπορείς να τον δείς. Μη ξεχνάς ότι άλλοι δε θα μπορέσουν ποτέ να το κάνουν.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
