Τι είναι για σένα η αγάπη;

Περίεργα πλάσματα που είναι οι άνθρωποι. Περνούν ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους απογοητευμένοι γιατί η αγάπη δεν τους χτύπησε την πόρτα. Σπαταλούν τόσο χρόνο  και τόση ενέργεια ώντες μίζεροι, δυσαρεστημένοι και μόνιμα παραπονεμένοι. Αγνοούν το γεγονός ότι καθώς αυτοί στέκονται στις δυσκολίες κι αυτά που δεν έχουν, το δώρο της ζωής, αυτό που έχουν, που δεν το έχουν καν κερδίσει, που τους δόθηκε τόσο απλόχερα, περνά από μπροστά τους γρήγορα. Κι αυτοί, αντί να ανέβουν στην επόμενη στάση και να απολαύσουν τη διαδρομή, στέκονται εκεί, άπραγοι, ατάραχοι, ακίνητοι.

Γιατί έχουν φαίνεται παρεξηγήσει την έννοια της αγάπης και την έχουν ίσως λίγο υποτιμήσει. Αγάπη δεν είναι ο ένας άνθρωπος που δεν ήρθε ποτέ. Αγάπη είναι οι τόσοι άλλοι που ήρθαν, έμειναν ή έφυγαν, μοιράστηκαν μαζί σου στιγμές.

Αγάπη είναι το χαμόγελο της μάνας σου που είναι περήφανη για σένα. Που σε κοιτάζει να μεγαλώνεις, να πετυχαίνεις πλέον μόνος σου. Να μη χρειάζεσαι τη στήριξη και τη φροντίδα της, αλλά να την αποζητάς έτσι κι αλλιώς κι εκείνη να ‘ναι πάντα εκεί για να σου την προσφέρει.

Αγάπη είναι τα χαζά αστεία του κολλητού σου και τα ξενύχτια σας. Είναι εκείνο το βράδυ που θα ξυπνούσατε πολύ πρωί την επόμενη μέρα για να πάτε στη δουλειά, αλλά παρ’όλα αυτά βολτάρατε για ώρες με το αυτοκίνητο στην πόλη, με τη μουσική στη διαπασών.  Που την είχατε δει συναυλία και που την επόμενη μέρα το πρωί μαζί μετανιώνατε γιατί δεν είστε πλέον 19 και δεν έχετε τις ίδιες αντοχές.

Αγάπη είναι η καθημερινή σου προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος στη δουλειά σου.  Είναι οι στόχοι σου οι επαγγελματικοί, είναι που θέλεις να ανεβαίνεις γιατί αγαπάς αυτό που κάνεις, γιατί το διάλεξες. Μέσα σε έναν κόσμο συμβιβασμού, όπου όλοι κάνουν αυτό που πρέπει, εσύ κάνεις αυτό που θέλεις.

Αγάπη είναι η αγνότητα στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Είναι αυτό το σκίρτημα που νιώθεις όταν εκείνο το βλέμμα σε μεταφέρει σε μια δική σου παλιά εποχή αθωότητας, αγνότητας κι ενθουσιασμού. Είναι ένα συναίσθημα που σε επισκέπτεται μοναχά όταν κοιτάς παιδικά προσωπάκια.

Αγάπη είναι οι στιγμές. Οι στιγμές που περνάνε και φεύγουν. Πριν φύγουν, φρόντισε να είσαι παρών καθώς συμβαίνουν. Ποιος ξέρει, ίσως καθώς εσύ είσαι απασχολημένος γκρινιάζοντας, οι καλύτερες στιγμές σου να βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη.

Δεν είναι περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Χαζοί είναι. Γιατί ακόμα και όταν αυτό για το οποίο απογοητεύονται τους χτυπήσει την πόρτα, συνήθως το διώχνουν μακριά. Περνούν χρόνια ψάχνοντας εκείνη τη συγκεκριμένη αγάπη και όταν τη βρουν κάνουν πίσω. Μηχανισμός άμυνας είναι; Συνήθεια; Φόβος προς το άγνωστο;

Πάντως οι άνθρωποι αρέσκονται πάντα στο μελό και τείνουν πάντα να τονίζουν το πόσο άτυχοι είναι, που για αυτούς δεν υπάρχει ένας άνθρωπος για να τους αγαπά και να τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια. Που δε φροντίζουν πρώτα να νιώσουν ασφαλείς με τον εαυτό τους και έτσι στη θέα κάποιου ανθρώπου διατεθειμένου να τους παρέχει αυτά που τόσο χρόνια με πάθος ζητούσαν, καταλήγουν να ορθώνουν τοίχους και να απομονώνονται βρίσκοντας μια δήθεν δικαιολογία πίεσης, διαφορετικών συναισθημάτων, περίπλοκων προσωπικών καταστάσεων και η λίστα με δημιουργικές δικαιολογίες πάει λέγοντας.

Κανένα όνειρο και κανένα παραμύθι δεν εφαρμόζεται στην πραγματική ζωή. Τίποτα απόλυτο και καμιά υπόσχεση δεν είναι αληθινή σε έναν κόσμο όπου δεν ξέρεις πού θα είσαι αύριο. Τίποτα ιδανικό και κανένα θαύμα. Κανείς και τίποτα δε μένει αν δεν τα κρατήσεις. Αν δεν πασχίσεις, αν δεν ματώσουν τα δάκτυλά σου στην προσπάθειά σου να μην τα αφήσεις απ’τα χέρια σου.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα γκρινιάξεις που εσένα η αγάπη δε σου χτυπάει την πόρτα και που όταν ανοίγεις δε μένει εκεί να τη γνωρίσεις, να τη νιώσεις ως το μεδούλι, σκέψου αυτό: Άνοιξε την πόρτα πριν χτυπήσει. Κοίταξε γύρω σου. Τους τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, τη ζωή που προχωρά και σε τραβάει μαζί της, το χρόνο που κυλάει. Και μετά πήγαινε να σταθείς και μπροστά στον καθρέπτη. Και δες εσένα σήμερα, θυμήσου εσένα χθες, σκέψου εσένα αύριο. Εάν δεν μπορέσεις πουθενά να δεις αγάπη, τότε λυπάμαι αλλά αγάπη δεν είναι αυτό που νομίζεις.