Εναλλακτικοί μέχρι τις τρεις το χάραμα και μετά καψουροτράγουδα

Όλοι έχουν το είδος της μουσικής που όσο κι αν ψάξουν, πάλι σε αυτό θα γυρνούν. Ροκάδες, μεταλάδες, παιδιά της ραπ ή της ποπ αλλά και του ελληνικού λαϊκού, όλοι έχουμε τη σταθερή βάση μας όσο κι αν εξερευνήσουμε. Μα, κάτι που κανείς δεν παραδέχεται εύκολα είναι πως μέσα μας όλοι κρύβουμε έναν τύπο ή μια τύπισσα που μετά τις 2-3 τα ξημερώματα που οι περισσότεροι κοιμούνται ή λείπουν, θα έχει στο τέρμα όλα εκείνα τα τραγούδια που κοροϊδεύουμε με το φως της ημέρας. Όλοι είμαστε ροκάδες και εναλλακτικοί μέχρι τις 1–2 όπου θα βγει στη φόρα ένας άλλος εαυτός μας, λίγο πιο trash. Λίγο καμία σχέση με την πραγματικότητα που θα ξέρει απ’έξω κάθε στίχο από εκείνα τα τραγούδια που το πρωί θα αρνείται ότι δεν ξέρει ούτε μισό στίχο.

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας βρεθήκαμε σε παρέες, σε τραπέζια, σε σπίτια, σε γάμους να ακούμε κάθε πονεμένο τραγούδι χωρισμού και ύμνους για τον έρωτα με κυρίαρχο ήχο αυτόν του μπουζουκιού ή του κλαρίνου. Όσο κι αν γκρινιάξαμε ή το παίξαμε δύσκολοι, οι στίχοι αποτυπώθηκαν με τη μια τόσο εύκολα στο μυαλό μας που αν έτυχε και ξανακούσαμε το ίδιο τραγούδι, ξέραμε ήδη την επόμενη λέξη από κάθε στίχο. Μεγαλώσαμε με τα πιο ανεπανάληπτα riffs ηλεκτρικής κιθάρας όλων των εποχών και με στίχους που μοιάζουν λες και βγήκαν από βιβλία ποίησης, ώσπου να έρθει η στιγμή που θα τα αρνηθούμε όλα διότι θέλουμε να σπάσουμε πιάτα και ποτήρια μετά από χωρισμούς, προδοσίες και κέρατο στις 2 το πρωί υπό τους ήχους κάποιου τίμιου ελληνικού κομματιού ή και ξένου .

Τι κι αν έχεις υιοθετήσει το ροκ όχι μόνο σαν άκουσμα αλλά και ως τρόπο ζωής; Τι κι αν αγαπάς τη ραπ και τη χιπ χοπ; Ποιος θα εκφράσει καλύτερα το παράπονο μετά από κάθε λούκι ένα βράδυ παρά λίγο ποτό ή λίγα τσιγάρα και ένα βαρύ λαϊκό τραγούδι; Ή ακόμα κι όταν βγεις με την παρέα το βράδυ και όλα είναι εντάξει, το πραγματικό κέφι θα έρθει μόλις θα μπει είτε το ελληνικό λαϊκό, είτε το trash, είτε με πολύ απλά λόγια, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ακούς. Νόμος. Είπαμε, είμαστε όλοι εναλλακτικοί και πιστοί στα ακούσματά μας πιστεύω μέχρι τις 2 τα ξημερώματα ή μέχρι να μας χτυπήσει ο χωρισμός (κι όχι μόνο) την πόρτα. Σαφώς, υπάρχουν και αυτοί που το πρωί στο αμάξι το γκαζώνουν με το “You give love a bad name” στο ραδιόφωνο και το βράδυ έχουν το «Είναι κάτι χαρακτήρες τελειωμένοι αναπτήρες» στο repeat.

Σνομπάρουμε και γελάμε με όσους τα ακούν αλλά κι εμείς κάπου εκεί το μεσημέρι ή το βράδυ που η υπερένταση μας χτυπάει την πόρτα, θα τα αφήσουμε όλα και θα χοροπηδάμε γύρω–γύρω στο σπίτι έχοντας στα ακουστικά μας τα καλύτερα trash τραγούδια από τις δυο (τουλάχιστον) τελευταίες δεκαετίες  κάνοντας το δικό μας σόου, ακόμη και καλύτερο από αυτό του ίδιου του τραγουδιστή. Φανταζόμαστε κι εμείς πως είμαστε πάνω στη σκηνή της Εurovision ή σε μια οποιαδήποτε μεγάλη πίστα και όλοι από κάτω μας χειροκροτούν ξετρελαμένοι θέλοντας να μας σκίσουν τα ρούχα και συμφωνούν μαζί μας στο ότι ναι, έχει φάση το αγόρι, έχει φάση το παιδί.

Παραδέξου το, γελάσατε τόσο πολύ με την παρέα όταν λιώνατε στο χορό ή κι όταν βάζατε κάθε τέτοιου είδους τραγούδια στο σπίτι κάνοντας το δικό σας προσωπικό σόου μέχρι που σας πόνεσε η κοιλιά από τα γέλια. Ξεσκάσατε, εκτονωθήκατε και χορέψατε λίγο περισσότερο από το κανονικό μετά από μερικά σφηνάκια και προς στιγμήν ξέχασες ότι δεν είναι αυτά που ακούς συνέχεια και ξέρουν όλοι πως αν σε ρωτήσουν θα ξέρεις να τους πεις τον τίτλο ή το στόρι πίσω από το τραγούδι. Τι σημασία έχει όμως; Αυτό ήθελες, αυτό χρειαζόσουν και αυτό σε έκανε να νιώσεις καλά. Γέλασες και είδες και τους φίλους σου να γελάνε, να ξεχνάτε λίγο τις μουσικές σας διαφορές και να έρχεστε κοντά με όλα εκείνα τα τραγούδια που όλοι θυμόσασταν μέχρι και τον παραμικρό στίχο ή το χορευτικό.

Γιατί όλοι έχουμε την μουσική μας ταυτότητα και δεν κρίνουμε κανέναν βάσει των μουσικών του επιλογών. Στις μεγάλες μας ερωτικές ήττες όμως κλαίγαμε αγκαλιά με πολλά ποτήρια και τα μεγαλύτερα καψουροτράγουδα όλων των εποχών, από την εποχή των παππούδων μας. Δε μας κράτησε συντροφιά η Madonna αλλά κάποιος πονεμένος της πίστας και δε θα αισθανθούμε κάποια ενοχή γι’ αυτό. Όπως και τα καλύτερα πάρτι έγιναν μετά από πολλή και διαφορετική μουσική και πολλή, πολλή μπίρα. Καμία προκατάληψη, μόνο μουσική.