Επιστρέφοντας στο πατρικό σου, κάποιες στιγμές είναι μόνιμα χαραγμένες στη μνήμη σου όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχεις να θυμάσαι πολλά κι η παιδική σου ηλικία, η αλλιώτικη από αυτήν που ζουν τα παιδιά σήμερα, είναι ένας παντοτινός μικρόκοσμος της πιο αγνής μορφής σου κι ας ανήκει στο μακρινό παρελθόν.
Θυμάσαι που επέστρεφες σπίτι για να μιλήσεις στο σταθερό τηλέφωνο με το συμμαθητή που σου άρεσε πότε για τις υποτιθέμενες σημειώσεις των μαθηματικών και πότε για τις απορίες που επινοούσες ότι είχες για τις φυσικοχημείες. Είχες περιορισμένο και συγκεκριμένο χρόνο μέχρι να γυρίσουν οι γονείς σου σπίτι αλλά ήταν υπεραρκετός για να πεις όσα ήθελες και να κανονίσεις όσα είχες όλη μέρα κατά νου. Η περίπτωση δε, να χτυπούσε για ‘σένα το τηλέφωνο και να το απαντούσαν οι γονείς σου, αποτελούσε για χρόνια έναν από τους μεγαλύτερούς σου φόβους.
Ούτε λόγος για κινητά τηλέφωνα αφού μέχρι τότε η εικόνα που είχες στο μυαλό σου για τα κινητά ήταν τα τεράστια σε μέγεθος παντόφλας τηλέφωνα με πορτούλα και κεραία πιο αδιάκριτη κι από μέλισσας. Όλα τα μηνύματα τα έγραφες στο θρανίο, στους τοίχους, στο ημερολόγιο, στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και συχνά ενδιάμεσα στις σελίδες του βαρετού βιβλίου της ιστορίας κάπου ανάμεσα στις καρδούλες και στις κοφτές κουβέντες που απευθύνονταν στο διπλανό σου.
Κι ως έφηβοι ήταν εξίσου όμορφα τα χρόνια μας. Με ένα σταθερό τηλέφωνο εξιστορούσαμε τα πιο ασήμαντα, ενίοτε κρυφά από τους γονείς μας. Ένα σταθερό τηλέφωνο για τους γεννηθέντες τη δεκαετία του ’80 αν είχε φωνή, θα ούρλιαζε. Μιας και τα πακέτα κινητής τηλεφωνίας προφανώς και φάνταζαν εφεύρεση από άλλο πλανήτη, μέσα από ένα σταθερό τηλέφωνο κλαίγαμε, γελούσαμε, αναλύαμε κάθε γεγονός στο σχολείο για τους συμμαθητές κυρίως κι όλα αυτά χωρίς να σκεφτόμαστε τη μικρή λεπτομέρεια ότι μετράει το ρημάδι.
Και κάπως έτσι ερχόταν ουκ ολίγες φορές φουσκωμένος ο λογαριασμός τέλος του μήνα και να κι οι Σαββατιάτικες τιμωρίες μπας και συνέλθεις και μαζί σου κι ο πατέρας σου από το σοκ των τριψήφιων αριθμών στα χρηματικά ποσά.
Οι δικαιολογίες δε «το ‘ χω για να επικοινωνώ με τους γονείς μου μετά το φροντιστήριο, βολεύει για να μην περιμένω με τις ώρες» που επινοήθηκαν χρόνια μετά με την πρώτη έλευση της μόδας των κινητών τηλεφώνων, ήταν επιεικώς ανούσιες κι ανυπόστατες. Βλέπεις, μια χαρά βολευόμασταν και με το τηλέφωνο του σχολείου, του φροντιστηρίου και το καρτοτηλέφωνο του γωνιακού περιπτέρου.
Κι η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησαν όλοι να έχουν κινητά τηλέφωνα, τα πράγματα έγιναν αρκετά πιο περίπλοκα. Καταρχάς, οι περισσότεροι εκβιασμοί απ’ τους γονείς μας στις απαιτήσεις μας με το κύριο και διαχρονικά ισχυρό επιχείρημα «επειδή έχουν όλοι» πότε για να διαβάσουμε, πότε για να συμμαζέψουμε το στάβλο υπό τη μορφή του δωματίου μας, είχαν να κάνουν με τη δωροδοκία της αγοράς ενός κινητού.
Επιπλέον, τουλάχιστον μια φορά είχε τύχει στους περισσότερους να κινδυνεύσουν με αποβολή επειδή δεν το άφηναν το κινητό ούτε στην τάξη. Υπερβολικοί τότε του λόγου τους, αν υποθέσουμε πως πλέον κάθε τάξη έχει wifi κι ότι τα check-in από το σχολείο είναι σημάδια που καθησυχάζουν τους γονείς ότι τα παιδιά τους είναι καλά.
Όπως και να το κάνουμε όλα ήταν πιο απλά, πιο ταιριαστά με την ηλικία μας και την κάθε ηλικιακή φάση την περνούσαμε όπως της άρμοζε. Τους περίμενες στη γωνία τους φίλους σου αφού μοναδικό sms ήταν ο λόγος-συμβόλαιο που δίνατε την ώρα που γυρνούσατε για λίγο στα σπίτια σας μετά το σχολείο, μετά την πρώτη βόλτα του Σαββατοκύριακου.
Μεγαλώσαμε μόνο με σταθερό τηλέφωνο, χωρίς κινητά που έχουν όλες τις πιθανές εφαρμογές εγκατεστημένες και φυσικά χωρίς facebook. Μα δε στερηθήκαμε τίποτα. Όλα ήταν πιο αγνά κι όσοι είχαν την ευκαιρία να τα ζήσουν, μόνο με γλυκιά νοσταλγία μπορούν να κοιτάνε πίσω. Γιατί στάθηκαν απλώς τυχεροί.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
