Έφυγες, έφυγα, φύγαμε ταυτόχρονα προς διαφορετικές κατευθύνσεις, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει εκείνο το πρωί, όταν σου ζήτησα να μου αλλάξεις τη λάμπα της κουζίνας, εσύ μου γύρισες τα λαμπάκια. «Θέλω να χωρίσουμε», είπες. Προφανώς κι έχω χέρια, προφανώς και δεν τα χρησιμοποιώ σωστά διότι έπρεπε, όπως αντιλαμβάνεσαι, να τα νιώσεις στο πετσί σου.
Το κακό έχει παραγίνει με την πάρτη σου καιρό τώρα κι όμως έδινα παράταση. Σταμάτα να παίζεις, περάσαμε το 93’, κάνε λίγη ησυχία να ακούσουμε το σφύριγμα λήξης του αγώνα και μείνε να παρακολουθήσουμε παρέα ποια πλευρά του γηπέδου θα πανηγυρίσει.
Δεν υπάρχουν σχέσεις διαφόρων ειδών, δεν περιγράφονται με επίθετα οι σχέσεις ούτε τις χαρακτηρίζουν επιγραφές νέον. Οι άνθρωποι τις κοσμούν με το χαρακτήρα τους και τις διαμορφώνουν ανάλογα. Η σχέση μας εξαρτιόταν από εμάς, όχι εγώ από εσένα ούτε εσύ από εμένα. Η μόνη εξάρτηση που αναγνωρίζω είναι το τσιγάρο που κρατώ και σκέφτομαι να ανάψω τώρα που σου μιλάω και δεν ακούς. Αλλαγή δε ζητάω, τώρα, στο 93΄. Σφύριξε η διαιτησία κι έληξες.
Είναι ζόρικο να καταφέρει κάποιος να διαχειριστεί έναν απρόσμενο χωρισμό σε μια «προβλέψιμη» σχέση. Σου αλλάζει τα δεδομένα, διαταράσσεται το σύστημα. Αρχίζουν κι ανάβουν κόκκινα λαμπάκια, χτυπάνε μέσα σου συναγερμοί από άγνωστη προέλευση, σε ανύποπτο χρόνο. Λίγο εγώ, λίγο εσύ, λίγο από όλα με κρεμμύδι και μετά «πονάει ο χωρισμός, πονάει». Την κιθάρα και το πιάνο που ακούγαμε μαζί, τα ξεκούρδισες κι αναλώνομαι στα σκυλάδικα.
Πλησιάζει το τέλος, το βλέπεις από τη γωνία, κοντοζυγώνει κι εσύ μήτε το αποφεύγεις μήτε το αποτρέπεις. Κάθεσαι σαν χάχας, σου σκάει η βόμβα κι ωρύεσαι πως δεν το περίμενες. Πρόκειται για επιτηδευμένη μαλακία, όχι αστεία.
Επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο για τον α, β λόγο. Αν οι λόγοι αυτοί κατά τη διάρκεια της σχέσης δε φτάσουν από το α στο ω, δεν ψάχνεις για ψύλλους στα άχυρα, φεύγεις. Αρκετά με αυτή την προπαγάνδα. Οι ψύλλοι δεν πάνε στα άχυρα! Είναι πάντα πάνω σε αυτούς που νταραβερίζεσαι και ψάξε-ψάξε δε θα τους βρεις.
Όταν το «αγάπη μου, ξύπνα» συν φιλάκι, γίνεται «άντε ξύπνα» χωρίς φιλάκι και το «τι έχεις, μωρό μου;» συν χαδάκι, γίνεται «νεύρα έχεις πάλι;» συν ξινή φατσούλα, υπάρχει θέμα. Ναι, δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, ναι, η οικειότητα τα σπάει! Όμως κάποιες συνήθειες είναι τόσο όμορφες, τόσο μοναδικές όσες κι οι φορές που θα τις επαναλάβεις. Όχι, δε γίνεσαι προβλέψιμος σε μια σχέση αν κάθε μέρα ξυπνάς το μωρό σου με φιλιά και του χαϊδεύεις γλυκά τα μαλλιά. Προβλέψιμος γίνεσαι όταν εσύ ο ίδιος ξέρεις πως θα αντιδράσεις πριν καν σου δοθεί αφορμή.
Αν έχεις πάψει να θες και να μπορείς να στηρίξεις την επιλογή σου, εάν έχει χαθεί το ενδιαφέρον σου εν ολίγοις, μη σκας! Λύσεις υπάρχουν. Και σίγουρα αυτή που επέλεξες δεν αποτελούσε μια από αυτές. Να με φέρεις προ τετελεσμένου γεγονότος; Εάν ένιωθες, ή καλύτερα, αν δεν ένιωθες την ανάγκη να μοιραστείς την όποια ανησυχία σου επί του θέματος, έχεις αρχίσει ήδη να λειτουργείς μεμονωμένα κι όχι, πια, σαν σύνολο. Γεγονός δύσκολα αναστρέψιμο και καθόλου ελπιδοφόρο. Και καθόλου δε με απασχολεί για να είμαι ειλικρινής. Διέλυες το μέλλοντα μας, τον ενεστώτα μου δε θα μου τον χαλάσεις.
Αυτές οι δηθενιές κι οι ανωτερότητες τύπου «Σ’ αγαπάω, θέλω να χαμογελάς και να είσαι καλά, να σε προσέχεις αφού δε θα το κάνω εγώ πια» omg, και lol και πλάκα μας κάνεις, ρε φίλε; Να σου στείλω και κάνα καλάθι με του κόσμου τα καλούδια μαζί με τις γενναιόδωρες ευχές μου;
Ακόμη κι αν πήγες αριστερά κι εγώ δεξιά φεύγοντας από το γήπεδο, είτε έφυγες από πίσω είτε από μπροστά, ο κόσμος είναι στρογγυλός. Κι όταν μια μέρα, τύχει ξανά και σε συναντήσω ,θα τον γυρίσω ανάποδα για να στον φέρω στο κεφάλι.
Δε θα σου ευχηθώ να τον κατακτήσεις. Θα σου ευχηθώ μονάχα, να προσέχεις τι εύχεσαι και να περνάς καλά. Και όταν λέω να περνάς καλά, εννοώ, τράβα και γαμήσου. Έχασες στην έδρα σου, Champions League στο 93’, μωρό μου.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
