Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη νύχτα που σε γνώρισα

Η ομορφότερη κρύα νύχτα της ζωής μου. Τα πιο λαμπρά δευτερόλεπτα που έχω υπάρξει. Η πιο γλυκιά γέννηση συναισθημάτων. Εκείνοι οι ψίθυροι που μιλούσαν για κάτι που ακόμη δεν είχε συμβεί. Εκείνα τα βλέμματα που έψαχναν για άγνωστες παρουσίες. Η μουσική που έκανε παρέα στο μυαλό μου. Οι στίχοι που μπερδεύονταν με τις σκέψεις μου. Δυο άτομα,που καθόντουσαν μέτρα μακριά. Ένα φίλτρo που έβαφε με θερμά χρώματα τη ματιά μου. Η καλύτερη κοπάνα μου από την πραγματικότητα. Μια ιστορία, που ήθελε να γραφτεί. Μια ξαφνική αρχή, μια απερίγραπτη μέση κι ένα τέλος δίχως αναπνοή.

Ήθελα να πω στον κόσμο τι νιώθω και πόσο όμορφα είναι που βρίσκεσαι στην πραγματικότητά μου. Όταν σε αντίκρισα πρώτη φορά δεν ήθελα, να καταλήξουμε κάπου. Ήθελα να σταματήσω το χρόνο και να μείνω εκεί. Ήθελα, όμως, να σε γνωρίσω για να δω τι άνθρωπος είσαι κι αν η εσωτερική σου ύπαρξη είναι τόσο όμορφη όσο το πρόσωπό σου. Αυτό το γλυκό πρόσωπο, που μου χαμογελάει και μου πέφτει η μπίρα από τα χέρια. Που χάνω τα λόγια μου και ξεχνάω να απαντήσω σε κάτι που με ρώτησες. Που γελάω σαν ηλίθιο και γελάς κι εσύ. Που τίποτα δεν έχει τη σημασία που του δίνουμε, γιατί όταν η καρδιά σου αποκτά χρώμα και τν δικό της ρυθμικό χτύπο, τότε όλα αλλάζουν και η αξία των πραγμάτων γίνεται σχετική. Σημασία έχει να κοιτάω εσένα και πώς τσαλακώνεται το πρόσωπό σου όταν χαμογελάς.

Κάθε φορά, που σε κοιτάω και σε ξανακοιτάω και εσύ δεν κοιτάς και κρυφοχαμογελάς, γιατί ξέρεις πού κοιτάνε τα μάτια μου, νιώθω την καρδιά να μου χώνει χαστούκια, μια ενόχληση στο στομάχι μου και τις πεταλούδες να κάνουν πάρτι μέχρι να εκραγούν. Είναι αναπάντεχα αυτά τα συναισθήματα. Αυτές οι ματιές όλο νόημα, που δε χρειάζεται να πεις κάτι για να εξηγηθείς. Πάμε έξω για λίγο να σου πω κάτι. Αυτό το κάτι περίμενα τόση ώρα. Να με κοιτάζεις δίχως να ξέρεις τι να πεις για να με εντυπωσιάσεις. Μα το έχεις ήδη καταφέρει. Μην αγχώνεσαι. Να με κοιτάζεις καθώς τουρτουρίζω, γιατί όταν η Ευρώπη συναντάει το κρύο, καλύτερα να μένεις μέσα. Εάν όμως δεν είχα βγει απόψε δε θα σε είχα γνωρίσει. Κι αυτό θα ήταν τεράστια ατυχία, γαμώτο. Γιατί η Ευρώπη και το κρύο της μάς ταιριάζουν.

Πολλές φορές κάθομαι κι αναρωτιέμαι εάν όλα αυτά τα παιχνίδια που παίζει η ζωή είναι τελικά τυχαία. Εάν όλες αυτές οι αποφάσεις, που παίρνουμε εμείς οι άνθρωποι έχουν κάποιο απώτερο σκοπό, που κάποια ανώτερη δύναμη γνωρίζει τα πάντα για αυτόν κι απλώς είμαστε τα πιόνια της σε μια ζωή πολύ ανούσια σε σχέση με την ύπαρξη της Γης. Έχεις δει πώς φαίνεται η Γη από μακρινές φωτογραφίες δορυφόρων; Είμαστε μια μπλε κουκκίδα. Μια κουκκίδα, όπως εκείνες που ζωγραφίζαμε όταν βαριόμασταν στα θρανία, στα τετράδια και στους τοίχους. Είμαστε μια κουκκίδα και μέσα σε αυτή υπάρχουμε εμείς. Εγώ κι εσύ βρεθήκαμε να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε γεννηθεί σε τελείως διαφορετικούς κόσμους. Βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα, τα ίδια λεπτά και δευτερόλεπτα. Μια συνύπαρξη, που δε θα υπήρχε εάν το βλέμμα μου δεν είχε υπάρξει εκείνο το βράδυ για να ανακαλύψει την δική σου παρουσία.

Το βράδυ, που σε γνώρισα είναι μια νέα κοσμοθεωρία. Κι αν με θεωρείς υπερβολική, είναι απλώς που είμαι πολύ ρομαντική. Γράφω για τα πάντα. Η αφορμή μου είναι τα συναισθήματα. Χωρίς αυτά το πληκτρολόγιο σκουριάζει. Γράφω για καθημερινότητες, για κοινές πραγματικότητες, για απωθημένα και για γάμους ανθρώπων, που ύστερα από μήνες χώρισαν, γιατί ο γάμος δεν είναι αποδεικτικό του έρωτος. Γράφω για χαμόγελα και για δάκρυα. Για φωτιές, που λιώνουν και για χιόνια που παγώνουν ένα ήρεμο πρωινό που ξεκινάς να πας στη σχολή. Γράφω για άτομα σαν κι εσένα. Για μάτια σαν τα δικά σου, που μαγνητίζουν καρδιές σαν τη δική μου. Για συναντήσεις καρμικές και παράλληλα άτυχες. Για έρωτες εξ’ αποστάσεως και χωρισμούς στα βραχάκια της Ακρόπολης. Γράφω ακόμη και για ιστορίες, που δεν έχουν το δικό τους αληθινό τέλος.

Πώς θα ήταν να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ; Εάν δεν είχα βγει από το σπίτι εκείνο το βράδυ, δε θα είχαν πέσει τα μάτια μου στα δικά σου. Δε θα είχα μάθει ποτέ το όνομά σου. Δε θα είχα γράψει ποτέ αυτό το κείμενο. Δε θα είχαν χαραχτεί ποτέ στο μυαλό εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα που μιλήσαμε. Είμαστε ακόμη στην αρχή, όμως. Με κοιτάζεις, καθώς τουρτουρίζω, και με παίρνεις στην αγκαλιά σου. Σκηνοθέτη, το ‘χουμε;