Το «μαζί» το ορίζετε οι δυο σας

«Σπούδασες, έχεις μια καλή δουλειά. Σειρά τώρα έχει ο γάμος , παιδί μου. Πότε θα παντρευτείτε, τόσο καιρό είστε μαζί». Σου λέει η μαμά.

«Δε θα παντρευτούμε, είμαστε ευτυχισμένοι ως έχει». Απαντάς.

«Τι λες παιδί μου; Σύνελθε. Τέτοια του λες του ανθρώπου;»

«Ναι! Με κάθε αφορμή!»

«Α, καλά, εσύ με τα μυαλά που κουβαλάς θα μείνεις στο ράφι.»

Ράφι; Τουλάχιστον θα έχει βιβλία, άρα θα διαβάζεις. Τέλεια επιλογή, σκέφτεσαι και γελάς.

«Μην ανησυχείς», της απαντάς και τη φιλάς. Ύστερα παίρνεις τσάντα, τα κλειδιά σου και γυρίζεις σπίτι σας. Ενώ οδηγείς σκέφτεσαι. Μα τι έχουν πάθει όλοι με το γάμο; Γύρω σου όλοι παντρεύονται, κάνουν οικογένεια, παιδιά. Ωραίο πράγμα η οικογένεια, εννοείται! Και τα μωράκια είναι σκέτη γλυκά, αρκεί βέβαια να μην είναι δικά σου, ε;

Έχει πολλή δέσμευση η υπόθεση. Κι εσένα δε σ’αρέσουν οι αλυσίδες, σε κάνουν να ασφυκτιάς. Πεθαίνεις. Κι αυτό το νυφικό φόρεμα είναι ή ο δηλητηριασμένος χιτώνας του Ηρακλή; Ο γάμος ξέρεις ότι είναι μια ιεροτελεστία που ενώνει δύο ανθρώπους σε ένα; Τους κάνει ανδρόγυνο. Ώστε, αυτό είναι έτσι; Φοβάσαι μη χάσεις την ταυτότητά σου.

Ανδρόγυνο, δηλαδή ένα, αντί άντρας και γυναίκα, δηλαδή δύο. Πιστεύεις πως αυτό μειώνει τη δυναμική σας και σας μεταμορφώνει σε κάτι νέο που δε θες καν να μάθεις, καθώς είσαι πεπεισμένος πως ο γάμος φθείρει τη σχέση και δεν το θες αυτό για εσάς, θες να σας προστατέψεις. Δε θέλεις κτητικά επίθετα και προσδιορισμούς, θέλεις αυτονομία. Κανείς, κανενός.

Αισθάνεσαι πως ο γάμος είναι μια κοινωνική επιταγή στην οποία οι περισσότεροι υποκύπτουν και τελικά καταλήγουν δυστυχείς. Γι’ αυτό τα διαζύγια ολοένα και αυξάνονται. Αυτό κι αν είναι πιθανό σενάριο. Αυτό κι αν περιπλέκει την υπόθεση, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Βέβαια, τη μη επιτυχημένη έκβαση την αποδίδεις, όχι στην έλλειψη αγάπης αλλά στην καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας των συζύγων. Ξαφνικά, εμφανίζονται όλα τα εξουσιαστικά στοιχεία και των δύο και προσπαθούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο.

Θυμάσαι και κάτι συζητήσεις φίλων και τρελαίνεσαι.

«Άκου τι μου είπε. Άκου. Διαφωνούσαμε για το θέμα του παιδιού και έληξε τη συζήτηση με ένα -θα κάνεις αυτό που λέω εγώ-.»

«Ηρέμησε», είπες κι άλλα τέτοια παρηγορητικά κι όταν τελικά όντως ηρέμησε, κλείσατε το τηλέφωνο, μα εσύ τη συζήτηση τη συνέχισες με τον εαυτό σου. Πώς το είπε άραγε αυτό, σκέφτεσαι. Ένας άνθρωπος που ήταν υπέρμαχος της ελευθερίας και που πάντοτε προσπαθούσε να κατανοήσει τη θέση του άλλου. Ένα παράδειγμα μόνο. Διότι αυτή η αλλαγή ούτε αφορά μόνο εκείνον ούτε είναι σπάνιο χαρακτηριστικό. Οι σύζυγοι, συχνά ξεχνούν πως ο σύντροφός τους όταν υποχωρεί το κάνει από αγάπη και όχι από υποχρέωση. Αυτή λοιπόν την υποχρέωση επιλέγεις εσύ να αποφύγεις αποφεύγοντας το γάμο. Δεν υπάρχει αλτρουιστικός γάμος, το ξέρεις καλά αυτό. Οι άνθρωποι παντρεύονται για να ικανοποιηθούν οι προσωπικές τους επιθυμίες και ανάγκες. Κι όταν αυτές πάψουν να είναι κοινές, σταματάει και το «ταξίδι του μέλιτος» και επιστρέφουν στην πραγματικότητα που είναι σκληρή και δύσκολη, που απαιτεί πραγματική ένωση και ατέρμονο κοινό αγώνα .

Κι όλα αυτά εσύ τα έχεις βρει. Εκείνος είναι ο σύντροφός σου, ο συνοδοιπόρος σου, είστε ζευγάρι, δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες που μαζί επιτελούν το σκοπό για τον οποίο συναντήθηκαν, να κάνουν ο ένας τον άλλον ακόμα πιο ευτυχισμένο. Αγαπιέστε, κατανοείτε και σέβεστε ο ένας τις ανάγκες του άλλου, διεκδικείτε ο ένας τον άλλον και η δημιουργία αυτής της υπέροχης καμπύλης στα χείλη, του χαμόγελου, δεν είναι για εσάς το δεδομένο αλλά το ζητούμενο.

Αυτή η άτιμη λέξη, δεδομένο, αυτή φταίει για όλα τα αρνητικά του γάμου. Εμφανίζεται και του αλλοιώνει την ουσία. Ο στόχος επετέχθη! Σβήνει το φωτάκι για την έξοδο κινδύνου, νιώθουν οι σύζυγοι ασφαλείς. Τόσο ασφαλείς που πέφτουν, πολλές φορές, σε λήθαργο και δεν παρατηρούν πως με τις πράξεις τους σπέρνουν αδιαφορία και μοναξιά κι όχι συντροφικότητα κι αγάπη. Αυτή όμως είναι η πεμπτουσία του γάμου, η συντροφικότητα, η ακριβοθώρητη.

Όσα συμβολίζει ο γάμος είναι ιερά. Το βαθύ, το ουσιαστικό, το αέναο συναισθηματικό δέσιμο κι οι περισσότεροι σύζυγοι σταδιακά αυτό, προς δυστυχία τους, το ξεχνούν. Κάπου εκεί ξεκινούν τα λάθη τα μεγάλα και τα ανυπέρβλητα. Εσύ λοιπόν δε θέλεις όλα αυτά που χτίζετε καθημερινά μαζί να τα κάνεις να κινδυνέψουν και πιθανόν να χαθούν. Γι’ αυτό επιλέγεις να φροντίζεις το κοινό σας σήμερα, προσπαθείς για εσάς καθημερινά και αδιαλείπτως κι ίσως έτσι η δική σας ιστορία να είναι παντοτινή. Και το υπέροχο είναι πως συμφωνεί. Συμφωνεί πως θα σε αγαπάει κάθε μέρα και βάζετε μαζί μια προϋπόθεση, να περπατάτε μαζί, ποτέ ο ένας πιο μπροστά κι ο άλλος πιο πίσω για να έχετε επαφή κι όταν σκοντάφτετε να χτυπάτε αλλά να μη σκοτώνεστε. Σύντροφοι για μια ζωή !