Δε σου την πέφτει, απλά σου μιλάει όμορφα

Ένα από τα βασικότερα κομμάτια της ενηλικίωσής μας είναι η κοινωνικοποίηση, μια διαδικασία που όπως τα σχολικά βιβλία έγραφαν με σκούρα μαύρα γράμματα, δε σταματάει ποτέ. Όλοι, μέσα από παρέες και επαγγελματικές σχέσεις που ακόμη και αν δεν αναπτυχθούν ισχυροί δεσμοί φιλίας, θα μάθουμε κάτι καινούργιο ψυχογραφώντας καλύτερα τον κόσμο με μεγαλύτερη εμπειρία. Είναι τύποι που θα συμπαθήσεις, θα διδαχθείς και θα εμπνευστείς από αυτούς αλλά και εκείνα τα παραδείγματα προς αποφυγή.

Άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, ευφράδεια κι αισιοδοξία θα σε διδάξουν κι εξαιτίας τους θα ανακαλύψεις ένα ευχάριστο κομμάτι του εαυτού σου που όλοι διαθέτουμε άσχετα εάν κάποιες φορές απομακρυνόμαστε ή κρυβόμαστε από αυτό. Είναι εκείνο του φλερτ και της διεκδίκησης, όχι μόνο του συνομιλητή μας αλλά και της ίδιας της ζωής και της στιγμής. Είναι υπέροχο να διεκδικείς και να σε διεκδικούν. Όταν ρισκάρει κάποιος για σένα και νιώθεις ότι σε επιλέγει ανάμεσα στο πλήθος είναι ένα μοναδικό συναίσθημα το οποίο σε ανυψώνει και σε γεμίζει αυτοπεποίθηση. Εάν ειδικά ένιωσες ότι τη στερήθηκες ή πως κάπου για λίγο χάθηκε κάτω από το χαλί της ανασφάλειας, είναι αυτό που σε επαναφέρει ή σε ανυψώνει και περισσότερο από ότι πριν. Όσο κι αν δεν έχουμε ανάγκη την αποδοχή, δε σημαίνει πως θα την αρνηθούμε.

Ακόμη κι αν σε ανυψώνει, το φλερτ κρύβει μέσα του και έναν κίνδυνο. Πόσοι ξεκίνησαν να φλερτάρουν και βρέθηκαν εκτεθειμένοι ή προκάλεσαν στον άλλον την επιθυμία για περισσότερα από όσα ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν; Κάποιοι ζουν για το φλερτ, την επιβεβαίωση και  την αδρεναλίνη της διεκδίκησης. Γουστάρουν να έχουν τα μάτια πάνω τους και την κάψα του πεσίματος. Όντως, αξίζει κι όλοι μας το έχουμε ανάγκη κάποιες φορές όσο και αν το αρνηθούμε. Τι γίνεται όμως όταν η ατάκα και το παιχνίδι γίνεται μόνιμη ανάγκη ή ψευδαίσθηση;

Πόσες φορές βρέθηκες ενώπιον μιας απόπειρας πεσίματος; Ασχέτως εάν ήταν πετυχημένη ή όχι. Πόσες ήσουν ο λήπτης ή ο πομπός; Όμως, πόσες φορές αυτό ευσταθούσε στην πραγματικότητα; Πόσες φορές άκουσες κάποιον ή κάποια να σου λέει με περισσή σιγουριά ότι «ο τάδε μου την πέφτει» αλλά ήθελες να φωνάξεις ότι δεν πλησίαζε καν στην πραγματικότητα; Πάντα θα υπάρχει εκείνος ο τύπος που θα βλέπει ή θα θέλει να βλέπει όλους να σφάζονται για χάρη του. Εάν έχεις την οικειότητα βοηθάς την προσγείωση στην πραγματικότητα αλλιώς πολύ πιθανό να γυρίσεις το κεφάλι από την άλλη σε αυτήν την ανυπόφορη ματαιοδοξία και να μην ασχοληθείς.

Είναι όμως ματαιόδοξο; Αυτή η μόνιμη παραίσθηση δείχνει ματαιοδοξία ή απλώς κρύβει μια τεράστια δόση ανασφάλειας σε συνδυασμό με μια ανάγκη αποδοχής; Πως ορίζουμε ότι ο τάδε μας την πέφτει; Με το φλερτ ή με έναν απλό αλλά ευθύ τρόπο διεκδίκησης και εκδήλωσης ενδιαφέροντος; Τι είναι αυτό που καθιστά το «πέσιμο» ξεκάθαρο σε μια εποχή όπου η ευγένεια ερμηνεύεται πολλές φορές ως φλερτ ή ακόμη και ως πέσιμο; Απλά ερωτήματα που για πολλούς η απάντηση δεν είναι και τόσο ευδιάκριτη. Δεν είναι άσχημο το φλερτ ακόμα και αν δεν χρειάζεται απαραίτητα να οδηγήσει κάπου συγκεκριμένα, με τάδε χρονικό όριο και με μαθηματική ακρίβεια βημάτων.

Είναι όμως άσχημο να έχεις απέναντί σου κάποιον που θέλει οπωσδήποτε να έχει έναν προβολέα πάνω του αγγίζοντας τα όρια της ψευδαίσθησης. Δεν είναι κατακριτέο να αισθανόμαστε χαρά και μια, έστω και ελάχιστη, επιβεβαίωση πως «μετράμε» και με το παραπάνω κιόλας. Αυτή είναι η μαγεία του φλερτ, του κοπλιμέντου, της χημείας που μεταφράζεται σε αμήχανες ματιές και βλέμματα, γέλια και ατάκες. Να μετράς αλλά να ξέρεις πού και πόσο. Όσο καβαλάς το καλάμι, τόσο περισσότερο αυτή η αδρεναλίνη θα χάνει την αξία και την ομορφιά της.

Πρέπει να ξέρεις να διαχωρίζεις την ευγένεια από το φλερτ, το πέσιμο από την πλάκα και να μαντεύεις έστω και στο περίπου, το κίνητρο. Πόσοι έχουμε ακούσει να καμαρώνουν και να περηφανεύονται για το πόσοι τους την πέφτουν ή πόσοι τρέχουν από πίσω τους και ακόμη και το παραμικρό χαμόγελο ενός σερβιτόρου, ενός υπαλλήλου ή ενός απλού συνεργάτη το εκλαμβάνουν ως πέσιμο; Δε θέλουν όλοι να το τερματίσουν, απλά απολαμβάνουν την ομορφιά, τόσο τη δική σου όσο και της ίδιας της στιγμής χωρίς να έχουν στο μυαλό τους κάποιο σχέδιο. Ρισκάρουν και όπου τους βγει. Προφανώς και τους ενέπνευσες να ρισκάρουν κι αυτό είναι προς τιμή σου διότι δείχνει πως είσαι άξιος ρίσκου και θαυμασμού. Είναι όμως αυτός λόγος να κρατιέσαι από αυτό τόσο σφιχτά ώστε να ξεχνάς πως δε χρειάζεσαι πάντα την επιβεβαίωση για να αισθανθείς καλά με το ποιος είσαι;

Το σωστό πέσιμο θα γίνει όταν πρώτα εσύ αισθανθείς άνετα με το ποιος είσαι και φλερτάρεις πρώτα με τον εαυτό σου καθημερινά. Το πέσιμο είναι ένας μηχανισμός προσέγγισης που μας ανυψώνει, μα όσο περισσότερο το αποζητάμε ή το ψάχνουμε, μας χάνει. Πάντα είναι πιο ωραίο όταν δεν το περιμένουμε και δεν το προσχεδιάζουμε. Μα κυρίως, όταν δεν το αφήνουμε να μας κάνει να ξεπεράσουμε το μέτρο μας και να ενισχύσει το εγωισμό που είναι αναμενόμενο πως αργά ή γρήγορα, θα γκρεμιστεί.