Να φοβάσαι την οργή των υπομονετικών ανθρώπων

Περίεργο ον ο άνθρωπος. Όλη την εβδομάδα περιμένει για το Σαββατοκύριακο, όλο το χειμώνα για το καλοκαίρι κι όλη του τη ζωή για να ευτυχήσει. Γενικά περιμένει. Επιμένει, υπομένει. Μένει. Μέχρι πότε όμως; Ως πού, τέλος πάντων, φτάνουν οι αντοχές του;

Η υπομονή είναι μια δύναμη και μια αδυναμία ταυτόχρονα. Όποιος την έχει είναι τυχερός κι άτυχος παράλληλα. Μην αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το λέω αυτό. Τον υπομονετικό άνθρωπο δε θα τον δεις να κάνει βιαστικές κινήσεις, θα περιμένει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και μετά θα δράσει σε οποιονδήποτε τομέα.

Απολαμβάνει τη βροχή και δε διαμαρτύρεται για το πότε θα ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γιατί ξέρει ότι αργά η γρήγορα θα ξεπροβάλλει και πάλι. Είναι τυχερός γιατί αυτή η αρετή τον ευνοεί να μη βιάζεται και κατ’ επέκταση να μη σκοντάφτει. Φιλτράρει τα πάντα και μετά βγάζει το τελικό συμπέρασμά του.

Έχει την αντοχή και περιμένει, για να διαμορφώσει αυτό που λέμε ολοκληρωμένη άποψη. Μια αντοχή που τον κάνει να ξεχωρίζει απ’ τους υπόλοιπους, οι οποίοι στην πρώτη δυσκολία πελαγώνουν και κάνουν άγαρμπες κινήσεις για να γλιτώσουν.

Ωστόσο, επειδή τίποτα δεν είναι ατέλειωτο σε αυτό τον κόσμο, εκτός από την ανθρώπινη βλακεία –όπως έλεγε κι ο Αϊνστάιν–, καταλαβαίνετε ότι έχει κι η υπομονή τα όριά της. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα αναφερθώ σε μια φράση ενός άγγλου ποιητή που έλεγε «Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου». Κι όμως, να τη φοβάσαι! Διότι μπορεί η υπομονή να είναι το καλύτερο όπλο άμυνας μα γίνεται η χειρότερη βόμβα όταν σκάσει. Να εύχεσαι να μην είσαι κοντά τότε, γιατί σε πήρε και σε σήκωσε. Θα δεις τον υπομονετικό άνθρωπο που πίστευες ότι μπορούσες να παίζεις μαζί του να υψώνεται σαν θεριό μπροστά σου, έτοιμο να σε κατασπαράξει.

Όπως του κατασπάραζες κι εσύ τα σωθικά με τα «ίσως», τα «μάλλον» και τα «θα δούμε». Που τον έκανες να πιστεύει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι χρειάζεται χρόνος για να πάρεις εσύ τις αποφάσεις που αφορούσαν έμμεσα ή άμεσα κι εκείνον, που νόμιζες ότι έκανες δύναμή σου, τη δική του δύναμη να σε ανέχεται για καιρό και να μη διαμαρτύρεται.

Δες τον τώρα! Είναι εξοργισμένος. Είναι θυμωμένος. Όλο αυτόν τον καιρό που τον έβλεπες ήρεμο και συγκαταβατικό, αυτός μαχόταν με τον εαυτό του. Μια θάλασσα. Είχε βάθος, είχε όρια και δεν άργησε να μετατραπεί σε τσουνάμι. Ένα τσουνάμι που σε σάρωσε κι εσένα στο πέρασμά του.

Και τώρα στέκεσαι απλός θεατής και δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι το μέγεθος της καταστροφής είναι ξεκάθαρα δική σου ευθύνη. Και στο λέω αυτό, επειδή ένας υπομονετικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να επιβεβαιώσει και να ισχυροποιήσει τον εαυτό του μέσα απ’ την οργή, την ταραχή και το θυμό. Αυτά του τα προκάλεσες εσύ, γι’ αυτό και οι ευθύνες πέφτουν πάνω σου.

Δεν ξέρω να σου πω αν η υπομονή εξαντλείται κι επανακυκλοφορεί, αυτό που ξέρω να σου πω με σιγουριά είναι να μην κάνεις κατάχρηση της δύναμης ενός τέτοιου ανθρώπου που τον έχει προικίσει η φύση με αυτή την αρετή. Όπως σου περιέγραψα, σε μια τέτοια περίπτωση, θα δεις αυτή τη δύναμη να δημιουργεί μια καταστροφή που κύριος δέκτης της –θέλοντας ή μη– μα και υπόλογός της θα είσαι εσύ ο ίδιος.