Ή αγαπάς ή όχι, όλα τ' άλλα είναι μούφες

Η αγάπη είναι μία, όμως σημαίνει πολλά. Το ν’ αγαπάς έναν άνθρωπο δε σημαίνει ότι ισχύει μόνο όταν το λες. Το νιώθεις, αισθάνεσαι διαφορετικές αποχρώσεις συναισθημάτων για εκείνον. Αγάπη είναι να νοιάζεσαι, να ανησυχείς και να προσέχεις. Να σκέφτεσαι το καλό του άλλου και να σέβεσαι αυτό που θέλει πραγματικά. Να μην τον υποχρεώνεις με πράγματα που εσύ θες να κάνει επειδή εσύ τα έχεις ανάγκη. Για να παραμείνει η αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, το πρώτο πράγμα που πρέπει να υπάρχει είναι σεβασμός. Και το δεύτερο πράγμα, είναι η κατανόηση. Τουλάχιστον έτσι λέει η αρχαία συνταγή.

Κι όμως ο άνθρωποι συχνά βαφτίζουν άλλα συναισθήματα με το όνομα της αγάπης. Είναι όμως η αγάπη ένα συγκεκριμένο πράγμα που αντιπροσωπεύεται από συγκεκριμένες πράξεις και συναισθήματα; Ή μπορεί κάποιος να ονομάσει αγάπη ό, τι ο ίδιος αγαπά; Είναι καθολική η έννοια ή βαθιά υποκειμενική;

Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν πει, ζηλεύω γιατί αγαπάω, νιώθω άνετα γιατί αγαπάω, θέλω γιατί αγαπάω. Σημαίνουν όμως όλ’ αυτά απαραίτητα αγάπη; Ακόμα κι όταν είσαι σε μια καινούργια παρέα και γνωρίσεις φίλο φίλου και νιώσετε οικεία ανάμεσά σας, αν και γνωριστήκατε για πρώτη φορά, αυτό δε σημαίνει ότι αγαπηθήκατε αυτόματα. Ακόμα και η άλλη μορφή της ζήλιας που μπορεί να δει κανείς, είναι μέσα σε σχέσεις που είναι βασισμένες στην καταπίεση του ενός συντρόφου. «Δεν αφήνω το ταίρι μου να κάνει αυτό που θέλει γιατί δεν αρέσει σ’ εμένα», η πιο συχνή και συνάμα προκλητική συμπεριφορά, που ταυτίζει την αγάπη με την αποδοχή υπό προϋποθέσεις. Θα είσαι αρεστός και σύμφωνος με τα πρότυπά μου, οπότε κι εγώ θα σ’ αγαπώ γιατί θα ταυτίζομαι, ή μάλλον, θα συμπάσχω με τον τρόπο σκέψης σου που στην ουσία είναι ο δικός μου.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται στους περισσότερους από μας εξωπραγματικά, μα στ’ αλήθεια τα βρίσκει κανείς στη βάση σχεδόν όλων των σύγχρονων σχέσεων. Ακόμα μπορεί να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές και ίσως και ποτέ να μη σταματήσουν. Να μην μπορεί κάποιος να σεβαστεί τον άλλον ή να τον αφήσει να λάμψει μέσα από τα πράγματα που του αρέσουν και τους φίλους που διαλέγει ή τη ζωή αντίστοιχα. Κι όμως υπάρχουν ακόμα όλα αυτά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Κανείς δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή που δηλώνει την αγάπη του να τη φιλτράρει κιόλας παράλληλα για να δει τι ποσοστό εγωισμού τη διακατέχει. Τυφλώνεται από την έννοια, την όψη. Αρκούμαστε όλοι στο ότι λέμε πως αγαπάμε, χωρίς όντως να συμβαίνει.

Η αγάπη λοιπόν, είναι μια έννοια μόνη της. Παρέα με κάποια συναισθήματα. Καλό θα ήταν να μη βαφτίζουμε τις αδυναμίες μας με το όνομά της. Σε όποιο πρόσωπο ή κατάσταση κι αν αναφερόμαστε. Είτε είναι σχέση, είτε είναι γονέας, είτε είναι φίλος. Η αγάπη είναι μια και δεν υπάρχει κανένα άλλο συναίσθημα να μπορέσει να την αντικαταστήσει. Γι’ αυτό, θέλει προσοχή η χρήση της έννοιάς της και να μην μπερδευόμαστε με κάποια συναισθήματα που ίσως λανθασμένα φανερωθούν. Άλλωστε όταν πραγματικά αγαπάς, το νιώθεις, ξεχειλίζει και συνήθως δε βρίσκεις τρόπο να το πεις, όποια λέξη κι αν διαλέξεις φαντάζει λίγη, ακόμα και ο ίδιος ο ορισμός της. Άρα, αγαπάς ή δεν αγαπάς κι αυτό είναι όλο. Όλα τ’ άλλα είναι μούφες.