Πρωινό στο κρεβάτι· γιατί οι ερωτευμένοι δε νοιάζονται για ψίχουλα

Πλησιάζει 2020, ωραίος αριθμός· συμμετρικός, ζυγός, φωτογενής. Όσοι γεννηθήκαμε πριν την ανατολή αυτής της χιλιετίας θεωρούσαμε πως είκοσι με τριάντα χρόνια μετά θα οδηγούμε αυτοκίνητα που πετάνε, θα τηλεμεταφερόμαστε και θα έχουμε λύσει φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Αιθεροβάμονες ή όχι, βλαμμένοι ή μη, δε φταίμε απαραίτητα εμείς για τις παραισθήσεις μας, έφταιγαν κυρίως οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που τότε ήταν στα φόρτε τους και η ρημάδα η πλάνη μας που έχτιζε πάνω στα ερεθίσματα που μας μπούκωνε με την κουτάλα της σούπας το παγκόσμιο μάρκετινγκ.

2020 λοιπόν και το μόνο πράγμα που έχουμε καταφέρει ως ανθρωπότητα είναι να εκλογικεύσουμε τα πάντα στο σύμπαν, θεωρητικά ή μη· την αγάπη, το πάθος, το ρομαντισμό, οτιδήποτε έχει να κάνει με πράγματα τα οποία μπορούν να βουλιάξουν στα τάρταρα τη σκληρή, idgaf περσόνα που έχουμε χτίσει με τα χρόνια, εκείνη που σαν απόρθητο φρούριο μπορεί να μας κρατήσει ασφαλείς ενάντια σε κάθε πιθανή εισβολή εχθρικών δυνάμεων που δύνανται να μας κάνουν, για λίγο ή για πολύ, να νιώσουμε πως χάνουμε τον έλεγχο της ζωής και του εαυτού μας, να ξεφύγουμε από τα focus μας, να αισθανθούμε, ρε παιδί μου, λίγο παραπάνω από το κανονικό.

Χειροφιλήματα, μπουκέτα με λουλούδια, ερωτικές εξομολογήσεις, όλα μοιάζουν αναχρονιστικά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής που μας κάνουν να νιώθουμε περίεργα, αμήχανα θα έλεγε κανείς κι όσο άβολα μοιάζουν, τόσο πιο πολύ τα βαφτίζουμε περιττά κλισέ. Τα κλισέ όμως έχουν γίνει κλισέ για κάποιο λόγο κι ο λόγος αυτός στην προκειμένη είναι πως προσθέτουν την αξία του κλασικού στην καθημερινότητά μας, έναν διαχρονικό ρομαντισμό που αν κοιτούσαμε να ενσωματώσουμε στις στιγμές μας, αντί να τον χλευάζουμε επιδεικτικά με την πρώτη ευκαιρία, τότε θα είμαστε και πιο ευτυχισμένοι και πιο ανθρώπινοι.

Έτσι κλισεδιάρικο μοιάζει και το πρωινό στο κρεβάτι, γι’ αυτό και είναι υπό εξαφάνιση τα τελευταία χρόνια· φταίει η κουλτούρα του photogenic brunch θα μου πεις, been there, done that θα σου πω κι εγώ, αλλά δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από τη φροντίδα και την αγάπη που περιέχει το σπιτικό πρωινό από τα χέρια του ανθρώπου που αγαπάς, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως απλά παρήγγειλε κάτι και το έβαλε στο πιάτο, φέρνοντάς σου το στα χέρια. Εντάξει, δεν μπορούν όλοι να μαγειρέψουν, ούτε ικανότητες food styling έχουν οι περισσότεροι, μερικοί είναι σχεδόν ανίκανοι να αλείψουν μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι (οκ, όλοι μπορούν, αλλά δεν είναι εύκολο να βάλεις τόσο μέλι όσο, ή το ανάλογο βούτυρο, αν είσαι λιγάκι ψυχαναγκαστικός όπως η υπογράφουσα θα ξέρεις τι εννοώ).

Το πρωινό στο κρεβάτι είναι η πιο τρυφερή, ρομαντικά πρακτική συνήθεια που μπορεί να αποκτήσει ένα ζευγάρι γι’ αυτό και δεν είναι σωστό να την υποτιμά κανείς, μη μου λες εμένα «άσε μας τώρα κοπέλα μου». Είναι μια όμορφη ιεροτελεστία που μπορεί να φέρει το ζευγάρι κοντά, να το κάνει να χαζογελάσει, να χαλαρώσει, να δημιουργηθεί μεταξύ τους λίγο πιο ζεστή ατμόσφαιρα και δημιουργικός αναβρασμός. Δεν είναι ανάγκη να γίνει καθημερινή συνήθεια, για όνομα του Χριστού και της Παναγίας, είμαστε άνθρωποι κι έχουμε και δουλειές κι άγχη και φίλους και ζωές γενικότερα, αλλά μια φορά την εβδομάδα, μια Κυριακή ας πούμε, θα ήταν μια ιδανική αρχή. Κι αν όχι κάθε Κυριακή, τότε δυο Κυριακές το μήνα, αρκεί τέλος πάντων να γίνει συνήθεια.

Γιατί πρωινό κι όχι μεσημεριανό, θα αναρωτηθείς. Οι λόγοι είναι απλοί· πρώτον, η προετοιμασία του πρωινού δε θέλει μαγειρικά skills Άκη Πετρετζίκη, το πρωινό μπορεί να είναι από γελοιωδώς γρήγορο (τύπου μερικά κρουασάν σε ένα δίσκο, κάνα δυο μαρμελάδες και μερικά ντόνατς με σοκολάτα που πήρες την προηγούμενη από το δίπλα φούρνο) ή κάτι λίγο πιο σύνθετο, όσο τίποτα λαχταριστά pancakes ή καμιά ομελέτα, σε περίπτωση που πιάνει το χέρι σου λίγο παραπάνω (εντάξει, όλοι μπορούν με λίγη προσπάθεια). Δεύτερον, όταν φτιάχνεις πρωινό δε χρειάζεται να κάνεις την κουζίνα ανάστα ο Κύριος, οπότε δεν θα σε πιάσει η καρδιά σου σαν φέρεις στο νου τη λάντζα που θα ακολουθήσει, όπως συχνά συμβαίνει με το μεσημεριανό ή το βραδινό. Τρίτον και σημαντικότερον, η ώρα που ξυπνάτε, εκείνη του χουζουρέματος, είναι η πιο ωραία ώρα για να δώσετε παράταση για λίγη τρυφερότητα παραπάνω, καμία σχέση με όλη αυτή την πνιγηρή καθημερινότητα με τα ξυπνητήρια, τις βιασύνες και τις δουλειές που έχετε να αντιμετωπίσετε αμφότεροι σε καθημερινή βάση.

Μπορείτε να φτιάχνετε πρωινό εναλλάξ, μπορείτε να το ετοιμάζετε μαζί (πολύ rom-com Αμερικανιά, λατρεύω), μπορείτε να παραγγείλετε αν βαριόσαστε εντελώς να μπείτε στη διαδικασία, να γίνετε λίγο όμορφα ανταγωνιστικοί μεταξύ σας για το ποιος θα καταφέρει το πιο νόστιμο/φωτογενές αποτέλεσμα, να είσαστε έτοιμοι να γελάσετε με κάποια πιθανή αποτυχία, γενικά να το ζήσετε και να το δείτε σαν μια ευκαιρία να δώσετε στη στιγμή την αξία που της αναλογεί, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πόσες στιγμές αφήνουμε να μας προσπερνούν, ανίδεοι πως αυτές είναι η πραγματική ζωή κι όχι τα μεγάλα πράγματα που με τόση αδαή λαχτάρα περιμένουμε.

Πρωινό στο κρεβάτι, λοιπόν. Επειδή ωραία τα τριζάτα σεντόνια, αλλά είναι μόνο για βιτρίνες. Τα σεντόνια στα οποία ξαπλώνουν οι άνθρωποι που αγαπιούνται είναι τσαλακωμένα, έχουν λεκέδες και ψίχουλα επειδή «οκ, δεν έγινε και τίποτα, γι’ αυτό υπάρχουν πλυντήρια».

Οι άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά λερώνονται και τσαλακώνονται σαν τα σκεπάσματά τους, επειδή με τον ίδιο τρόπο δέχονται και την ακαταστασία στο χαρακτήρα του συντρόφου τους.  Οι ερωτευμένοι άνθρωποι ποτέ δε νοιάζονται για ψίχουλα. Ναι, πιο «διπλής ανάγνωσης» δε θα μπορούσε να είναι η παραπάνω πρόταση.