Φυγή. Μια λέξη μικρή με μεγάλα νοήματα. Πολυσήμαντη και φορτισμένη με ποικίλα συναισθήματα, αποτελεί άλλοτε ένδειξη δύναμης και ελευθερίας και άλλοτε δείγμα δειλίας και αποκοτιάς.
Σίγουρα έχετε ζήσει κάποια φυγή. Κάποιος που τον είχατε σιγουράκι πως θα είναι εκεί για σας βρέξει χιονίσει, πως θα μιλάτε εφ’όρου ζωής και θα αποτελεί πάντα το σημείο αναφοράς σας. Ήταν κάποιος που απλά δε θέλατε να χάσετε σε καμία περίπτωση.
Η φυγή αφήνει πίσω της ένα κενό που δε γεμίζει σχεδόν ποτέ. Ο κάθε άνθρωπος άλλωστε είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Είναι μια απώλεια ξαφνική για σένα, συνειδητή και αποτέλεσμα ώριμης σκέψης για το φυγά. Φέρνει πόνο και θλίψη. Εκτός όμως από μηδενιστικές αντιλήψεις ας δει κανείς την άλλη πλευρά του νομίσματος, τα μαθήματα που δίνει.
Τα ξεγυρισμένα χαστούκια που τρως συχνά-πυκνά προσφέρουν απλόχερα διδάγματα γερά, μα συνάμα σκληρά και κυνικά. Ο φίλος που μια μέρα θυμήθηκε πως δεν του κάνεις ή η γκόμενα που εξαφανίστηκε αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δεν έχει και πολύ σημασία ποιος είπε γεια χαρά, αλλά τι σου άφησε πίσω. Σου άφησε μάθηματα-παθήματα για το μέλλον.
Σε κάνουν άλλον άνθρωπο αυτοί που φεύγουν. Στην αρχή περνάς μια φάση έντονης συναισθηματικής φόρτισης, με κλάματα, πανικό και υστερίες, αλλά αργότερα με περίσσεια ψυχραιμία αποτινάσσεις από πάνω σου κάθε ψήγμα συναισθηματισμού και ευαισθησίας. Σκληραίνεις και οχυρώνεις τον εαυτό σου καταστρώνοντας στρατηγικές άμυνας για το μέλλον. Ορκίζεσαι σε θεούς ολύμπιους και μη, πως δε θα δείχνεις αδυναμία σε κανέναν, αφήνοντας μια και καλή στην μπάντα τον ψευτορομαντισμό σου.
Φταίει που όλα ανατρέπονται και αυτό είναι το σημαντικότερο που μαθαίνεις. Όρκοι αιώνιας αγάπης και χαραγμένα σε δέντρα best friends forever δεν είναι παρά ωραιοποιημένα ψέμματα για να κλειδώσουν την ευφορία της στιγμής. Το συναίσθημα κάποια στιγμή ξεθωριάζει, ενώ οι άνθρωποι είναι τις περισσότερες φορές περαστικοί και απλοί συνταξιδιώτες και όχι συνοδοιπόροι. Έρχονται, παίρνουν αυτό που θέλουν και αποδημούν σε άλλα θερμότερα κλίματα. Θέλει δύναμη για να το διαχειριστείς. Και δε φαντάζεσαι πόση κρύβεις μέχρι να σου χρειαστεί.
Είναι μια έξοδος που σε βελτιώνει ως άνθρωπο. Αντικειμενικά και ρεαλιστικά κι εσύ έχεις τα ελαττωματάκια σου. Σκαλίζεις μέσα σου λοιπόν, να δεις τι μπορεί να ώθησε τον άλλον στη φυγή. Προσπαθείς να διορθωθείς όχι για να αρέσεις, αλλά για να κυκλοφορήσεις εσύ σε καλύτερη βερσιόν. Κανένας δε γίνεται καλύτερος αν επαναπαυτεί στην αυταρέσκειά του και στον αυτοθαυμασμό του. Όταν τα βρίσκεις παραπάνω με τον εαυτό σου, αυξάνεις την αυτοεκτίμησή σου και να είσαι σίγουρος πως όποιος είναι καλά με αυτό που είναι, πολύ εύκολα είναι καλά και με τους γύρω του.
Τελικά μικρή σημασία έχει γιατί έφυγε κάποιος. Μην πέσεις ποτέ στη λούμπα των αναλύσεων και επεξηγήσεων. Γούστο του και καπέλο του που σηκώθηκε κι έφυγε. Μπορεί να μην ήταν με τον καλύτερο τρόπο, μπορεί να σε πόνεσε. Βγήκες όμως πιο δυνατός απ’ αυτό. Ίσως η φυγή να είναι η καλύτερη λύση.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
