Ο χωρισμός δεν είναι αντιβίωση που παίρνεις δυο φορές τη μέρα

Εμπλεκόμενος ή μη, σίγουρα έχεις βρεθεί παρατηρητής μίας μεξικάνικης σαπουνόπερας σε “real life” καταστάσεις. Ζευγάρια του σήμερα μαζί κι αύριο πάλι χώρια. Κι αυτό το αύριο μπορεί να πάρει ελάχιστες μόνο ώρες. Ή και λεπτά, ανάλογα τα κέφια.

Προσπάθησα γι’ αρκετό καιρό να μπω στην ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ. Ξυπνούν μια μέρα και λένε, «Βαριέμαι σήμερα, τι να κάνω για ν’ αποκτήσει λίγο νόημα η ζωή μου; Ας χωρίσω!»; Δεν έχω βρει απάντηση στο ερώτημά μου. Και δυστυχώς τα έχω ζήσει κι εγώ. Καθαρή την έβγαλα, με οριστικό χωρισμό και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό!

Μια μαζί, μια χώρια. Μια έτσι, μια γιουβέτσι. «Μου λείπεις, γύρνα πίσω» και στο καπάκι «Φύγε μακριά μου, δε θέλω να σε ξαναδώ». Ρε παιδιά, για καθίστε λίγο να το συζητήσουμε παρέα. Μπας και βγάλουμε όλοι μαζί μια άκρη και καταφέρουμε να γλιτώσουμε θύτες, θύματα και παρατηρητές.

Ξεκινάς μια σχέση γιατί έχεις ερωτευτεί παράφορα τον άλλον. Τον θέλεις δίπλα σου για κάποιο λόγο. Στην πορεία κάτι σου βρομάει, κάτι σου ξενίζει. Χωρίζεις. Αποδεκτό. Μένεις μόνος, εκτιμάς αυτό που είχες ένα πρωί κι επιστρέφεις γονατιστός.  Το αμόρε σου δίνει ευκαιρία επανασύνδεσης και να, που είστε και πάλι μαζί. Κι αυτό αποδεκτό. Ξαφνικά, όμως, επιστρέφει η ξινίλα κι αποφασίζεις να δώσεις ακόμα ένα τέλος. Κι ύστερα, ξανά-μανά τα ίδια. Επιστροφές, καταστροφές. Χωρισμοί και δράματα. Επαναλαμβανόμενα δράματα.

Ε, τώρα δεν είναι αποδεκτό. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Εσύ δεν ξέρεις τι θες και παιδεύεις και τους γύρω σου. Δε λέω. Φυσικά κι έχει κι ο σύντροφός σου μερίδιο ευθύνης. Έπρεπε να σε είχε στείλει μέχρι τώρα τουλάχιστον εκατό φορές. Αλλά, να ρωτήσω, εσύ δεν έχεις κουραστεί; Για πόσο ακόμη θα τραβήξει αυτό το σχοινί; Άντε, δε σε νοιάζουν οι άλλοι. Τον εαυτούλη σου δε τον λυπάσαι; Δε βαρέθηκες αυτήν τη στασιμότητα στη ζωή σου;

Κι εσύ που το παίζεις και θύμα. Ποιον πας να κοροϊδέψεις; Σε βλέπεις να βασανίζεσαι. Έχεις σπάσει σε χίλια κομμάτια. Να φανταστείς, εγώ ακούω την καρδούλα σου που φωνάζει. Γιατί επιμένεις; Έρχεται, φεύγει, ξανά έρχεται και ξανά φεύγει. Δεν είσαι ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Άνθρωπος είσαι, με αισθήματα. Τι πέφτεις στα πατώματα και παρακαλάς για μια ακόμη επιστροφή; Δεν το έμαθες ακόμα το έργο; Αν πραγματικά ένιωθε όσα λέει, θα ήταν εδώ! Δε θα το κουνούσε ρούπι από το πλάι σου. Μην αυταπατάσαι.

Ο έρωτας, ανέκαθεν ήταν περίπλοκος, επιπόλαιος και λιγουλάκι ανισόρροπος. Παρατηρώντας από μακριά, πλέον, τέτοιες καταστάσεις αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μια γερή δόση γέλιου, απορίας ή κλάματος. Ίσως κι όλα αυτά ταυτόχρονα. Σε περιόδους σιροπιών, οι δηλώσεις αγάπης πάνε κι έρχονται δίχως να έχουν σταματημό. Μετά το χωρισμό ακολουθεί η πλήρης απαξίωση κι απομάκρυνση του πρώην από κάθε μέσω κοινωνικής δικτύωσης, γιατί δε θες να βλέπεις τα μούτρα του κι οφείλεις να τον ξεχάσεις κι ας είστε μωρέ σε λίγες μέρες, ώρες, λεπτά ή δευτερόλεπτα και πάλι μαζί.

Και να σου και οι κραυγαλέες δηλώσεις απογοήτευσης και μισούς από τον αδικημένο της υπόθεσης, που μιλιά έχει και λόγο δεν έχει. Ενώ στην αντίπερα όχθη, η ελευθερία δεν μπορεί να κρυφτεί και δοξάζεται έτσι όπως της αρμόζει. Ένα θέατρο του παραλόγου, με εμάς ως θεατές. Εμείς σας βαρεθήκαμε, εσείς ακόμη;

Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν. Δεν έχει νόημα να δεσμεύεσαι με ανθρώπους που δε σε γεμίζουν. Αν σε γέμιζαν- το ξέρεις κι εσύ, όπως το ξέρω κι εγώ– πως τα πράγματα μεταξύ σας θα ήταν τελείως διαφορετικά. Μια φορά, άντε και δύο φορές να το δικαιολογήσω. Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε. Μα να θυμάσαι πως δεν ωφέλησαν ποτέ και κανέναν τα πισωγυρίσματα. Δώσε ένα τέλος ν’ αρμόζει και τρέξε να βρεις αυτό που σου αξίζει. Άντε και πολύ άργησες!