Αν δεν αποδεχτείς πρώτα εσένα δε θα αποδεχτείς ποτέ κανέναν

Εν όψει 2020 και με τόσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις μοναξιά, βλέπεις ανθρώπους μίζερους, αγέλαστους κι απρόσιτους, να προσπαθούν με κάθε τρόπο και κάθε κόστος να ταιριάξουν με συντρόφους που δεν επιθυμούν ή με παρέες που στην ουσία δε συμπαθούν μόνο και μόνο για να μην είναι μόνοι. Πόλεις γεμάτες άδεια βλέμματα και χλιαρές ανθρώπινες σχέσεις που χωλαίνουν από βαθιά κατανόηση και σεβασμό, αταίριαστοι άνθρωποι που συνυπάρχουν για μερικούς μήνες χρησιμοποιώντας ο ένας τον άλλον για μερικά check in και μερικές selfie.

Σε μια τόσο μουντή καθημερινότητα γεμάτη στρες, νεύρα και προβλήματα τι έχει πραγματικά σημασία; Όταν τελειώνει μια δύσκολη μέρα γεμάτη άγχος και δουλειά τι στιγμές θες να φτιάξεις; Πόσο νόημα έχει η ζωή εάν δεν την ξοδεύεις με τους ανθρώπους που όντως έχεις επιλέξει; Κι εσύ ακούς το τηλέφωνο να χτυπά και δεν το σηκώνεις, ακούς την πόρτα να χτυπά κι επιμένεις να μην ανοίξεις. Έχεις την ανάγκη να περάσεις λίγο χρόνο μ’ εσένα. Άλλωστε καλύτερος σύμμαχός σου μα και χειρότερός σου αντίπαλος ήταν πάντοτε ο εαυτός σου.

Ύστερα από όλο αυτό το στρες και την κούραση, ύστερα από ανούσιες συζητήσεις και ψεύτικα χαμόγελα στη δουλειά είναι η στιγμή σου, είναι ο χρόνος που θες να σου αφιερώσεις. Ο χρόνος για εσένα και για τα όνειρά σου, τα χαμένα μα και τα καινούργια, τους στόχους σου, τους καινούργιους μα και τους παλιούς.

Όχι δεν είσαι αντικοινωνικό πλάσμα, απλά χρειάζεσαι λίγο χρόνο μόνος σου για να μη σε χάσεις ξανά. Τσιγάρο, φθηνό κρασί από το mini market, μουσική που γουστάρεις, τα φώτα σβηστά και μερικά κεριά με άρωμα βανίλια, έτσι για την αλητεία. Δε νιώθεις άσχημα ούτε καταθλιπτικά, κάθε άλλο, τη βρίσκεις. Ένας Θεός ξέρει πόσο ζορίστηκες για να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο και να τα βρεις με τον εαυτό σου, ύστερα από σχέσεις που ναυάγησαν, φιλίες πολλά υποσχόμενες που χάθηκαν με μια χαζή παρεξήγηση, δουλειές που απέτυχαν κι άφησαν ένα ταμείο που είναι μείον.

Έμαθες όμως ένα πράγμα. Στη ζωή όλα είναι μαθήματα κι ο σκοπός τους είναι να βγαίνεις μέσα από αυτά πιο σοφός και κυρίως πιο δυνατός. Η μοναξιά πολλές φορές δεν είναι και τόσο κακιά, είναι καλή φίλη. Γιατί εκεί που οι ανούσιες κουβέντες και οι αδιάφοροι άνθρωποι σιωπούν, έχεις το χρόνο και την ηρεμία να σε ακούσεις. Να ακούσεις τις ανάγκες σου, τα θέλω σου και να γνωρίσεις όλες τις καλά κρυμμένες πτυχές του εαυτού σου. Περνώντας χρόνο μόνος μαθαίνεις εσένα, μαθαίνεις τι σε ευχαριστεί και τι όχι, σκέφτεσαι και κάνεις ανασκόπηση στις εμπειρίες σου είτε καλές είτε κακές και βλέπεις τα λάθη σου, βλέπεις τι και γιατί σε πλήγωσε και κυρίως μαθαίνεις τι ζητάς από σένα και από τους γύρω σου.

Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος μέσα σου δεν μπορείς να κάνεις ευτυχισμένο κάποιον άλλο πλάι σου, παρά μόνο τον τραβάς μαζί σου στη μαυρίλα. Εάν δεν αποδεχθείς τον εαυτό σου και παίζεις ρόλους μόνο και μόνο για να ταιριάζεις κανένας δε θα σε αποδεχτεί για ‘αυτό που πραγματικά είσαι. Θα δημιουργείς μόνο παρέες και σχέσεις που θα θεμελιώνονται στον εκάστοτε ρόλο που παίζεις και μόλις πέφτουν οι μάσκες θα είσαι πάλι μόνος.

Το κρασί αδειάζει, μα επειδή σε ξέρεις προνόησες και πήρες και δεύτερο μπουκάλι, κακομαθαίνεις τον εαυτό σου, δεν πειράζει μια φορά στο τόσο χρειάζεται κι αυτό. Το δικαιούσαι. Κανείς δεν περπάτησε με τα παπούτσια σου και κανείς δεν έζησε τις νύχτες σου επομένως κανείς δεν είναι σε θέση να σε κρίνει. Έμαθες να σ’ αγαπάς και ν’ αγαπάς ακόμα πιο πολύ αυτούς που είναι στη ζωή σου γι’ αυτό που είσαι. Στις πιο δύσκολες στιγμές σου αποδέχτηκες τα ελαττώματά σου και λάτρεψες τα πλεονεκτήματά σου. Ποιος μπορεί λοιπόν να σου πει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος για σένα; Ποιος ξέρει καλύτερα από σένα;

Όλοι οι άνθρωποι διαφέρουμε, άλλωστε είμαστε μοναδικοί. Στη θεωρία όλοι μας το ξέρουμε, το πρόβλημα αρχίζει όταν καλούμαστε να συνυπάρχουμε με τους άλλους. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε και να συμβιβαστούμε εύκολα με το διαφορετικό, δυσκολευόμαστε ν’ αγαπήσουμε τους άλλους. Κι όλο αυτό γιατί;

Ίσως γιατί βαθιά μέσα μας δεν έχουμε αποδεχτεί ούτε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν δε σε ξέρεις αυτόματα δεν μπορείς και να αφήσεις κάποιον να σε μάθει. Όταν το είναι σου και το μέσα σου δεν είναι σε ηρεμία, απ’ όσους ανθρώπους και να περιτριγυρίζεσαι πάλι μόνος θα νιώθεις.

Όταν όμως μάθεις, κατανοήσεις και κυρίως αποδεχθείς εσένα θα είσαι πλήρης, θα ξέρεις πως όποιος είναι δίπλα σου σ’ αποδέχεται κι έτσι θα μάθεις να τον δέχεσαι και εσύ. Δε θα επηρεάζεσαι από τα λόγια τρίτων τυχαίων. Θα δέχεσαι το διαφορετικό γιατί θα ξέρεις πως κι εσύ είσαι κάτι διαφορετικό και ξένο για τους άλλους.

Γνωρίζοντας καλύτερα εσένα μαθαίνεις τι σε πληγώνει και πλέον προφυλάσσεσαι από κακοτοπιές, φροντίζεις να μην κάνεις πράγματα που δε θα σου άρεσε να σου κάνουν. Έτσι τα βράδια σου κοιμάσαι ήσυχα και με τη συνείδησή σου καθαρή. Όλα λοιπόν ξεκινούν από μέσα σου, άλλωστε, αν εσύ δεν αποδεχτείς εσένα θυμήσου, ποιο το κίνητρο να το κάνει οποιοσδήποτε άλλος;