Φύση. Στο άκουσμα αυτής της λέξης οι περισσότεροι σκέφτονται πεζοπορίες σε μαγικά, ανεξερεύνητα μέρη, κάμπινγκ κάτω από τ’ αστέρια, μαγικά ηλιοβασιλέματα που χορεύουν πάνω από θάλασσες και κορυφές βουνών, δραστηριότητες σε όλες τους τις μορφές που τους φέρνουν πιο κοντά στη γη, τον πλούτο της φύσης και την αναζήτηση της ηρεμίας και της χαλάρωσης που επιθυμούν.
Υπάρχουν και μερικοί, μπορεί να είμαστε κι ελάχιστοι, που στο άκουσμα της λέξης φύση μας πιάνει μια ανατριχίλα. Ναι, έτσι ακριβώς. Όχι αυτήν την ανατριχίλα της απόλαυσης και της ευχαρίστησης, την άλλη της απέχθειας και της τρομάρας.
Η λέξη φύση για μας μεταφράζεται σε ζουζούνια όλων των ειδών που απρόσκλητα και με περισσή διάθεση για παιχνίδια και εξερεύνηση πετάγονται πάνω σου, δίπλα σου, μέσα σου. Ζωάκια που δεν έχεις δει ξανά στη ζωή σου και δεν ξέρεις αν σε κοιτάνε, ανεξαρτήτως μεγέθους, γιατί δεν έχουν ξαναδεί είδος σαν το δικό σου, γιατί θέλουν να παίξουν ή γιατί θέλουν να σε φάνε. Κι αυτά τα περίεργα χρώματα που αλλάζουν στον ουρανό οκ, εντυπωσιακά δε λέω, αλλά πόση ώρα μπορείς να κάθεσαι να τα παρατηρείς καθισμένος πάνω σε έναν άβολο βράχο ή κάποιο πεζούλι;
Πεζοπορίες σε βουνά, λαγκάδια και διαφορά άλλα μέρη όπου δεν ξέρεις τι πατάς, πού θα βρεθείς και τι θα εμφανιστεί μπροστά σου επίσης; Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω. Περιέργεια και δυστροπία; Καθόλου, σε διαβεβαιώ. Απλά δε μας αρέσει οτιδήποτε εμπεριέχει μέσα του την λέξη ταλαιπωρία. Τόσο απλά. Δεν αντέχουμε το πολύ οξυγόνο βρε αδερφέ. Κι αυτή η εκκωφαντική ησυχία;
Θέλουμε βαβούρα, καυσαέριο, κίνηση στους δρόμους, ένα μπουκάλι καλό κρασί και πολλές ανέσεις. Αυτό είναι όλο. Δεν είμαστε εξωγήινοι, παράξενοι, περίεργοι ή ό, τι άλλο, επειδή διαφέρουμε. Έχουμε δοκιμάσει να έρθουμε σε επαφή με τη φύση και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Κι όπως εμείς σεβόμαστε την επιλογή μας και τις επιλογές των άλλων, έτσι κι εσείς οι άλλοι, οι φυσιολάτρες θα πρέπει να σεβαστείτε τις δικές μας.
Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι το ίδιο, ούτε μεγάλωσαν με τον ίδιο τρόπο για να έχουν τα ίδια γούστα. Δεν είναι θέμα αρχών ή ό, τι άλλο θεμελιώδες μπορείς να σκεφτείς. Ξέρουμε ποσό απαραίτητη είναι η φύση και στη ζωή μας και στην ποιότητα αυτής και θα κάνουμε ό, τι περνά από το χέρι μας για να παραμείνει αναλλοίωτη στο χρόνο και η ποιότητά της και η αξία της πάνω στη γη. Αλλά καλύτερα από μακριά. Αγαπημένοι και χωρίς να προβληματίζουμε ο ένας τον άλλον.
Να αγαπιόμαστε και να συνεισφέρουμε ο κάθε ένας από την πλευρά του και με τον τρόπο του. Έτσι, πρέπει να είναι οι σχέσεις γενικά. Να αναγνωρίζεις και να σέβεσαι τα όριά σου, μέχρι πού μπορείς και τι μπορείς να προσφέρεις και να δεχθείς από την άλλη μεριά. Χωρίς να προσποιείσαι για να μη σε χαρακτηρίσουν κάπως ή με το φόβο μήπως δεν μπορείς να ενταχθείς σε κάποιο κοινωνικό σύνολο. Με ειλικρίνεια και σεβασμό πρώτα στον εαυτό σου και στις πεποιθήσεις σου και μετέπειτα σε ό, τι προϋπήρχε, υπάρχει και οφείλει να υπάρχει και να προστατεύεται με κάθε μέσο, γύρω σου. Γιατί είναι επιλογή σου να μη γουστάρεις κάτι ως άνθρωπος αλλά είναι υποχρέωσή σου να σέβεσαι και να υπερασπίζεσαι το δίκιο του.
Συντάκτης: Λίνα Καράτση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
