Θα πάψεις ποτέ να κρύβεσαι στα ζόρια;

Έλα να μιλήσουμε για μύθους. Για υπέροχα υδάτινα πλάσματα που κολυμπούν στα βαθιά χωρίς να πνίγονται, που εισπνέουν οξυγόνο σαν βρεθούν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και ταυτόχρονα δεν το χρειάζονται όταν βρίσκονται στον εν κινήσει μεταβλητό, απέραντο βυθό της. Ξεγλιστρούν με ευκολία, έχουν εναλλακτική και δε χρειάζονται τη στεριά για να υπάρξουν. Είναι τόσο αληθινά, όσο αποφασίσεις εσύ να τα κάνεις στο μυαλό σου.

Αυτήν την ανυπαρξία των ποδιών, την αντικατάστασή τους με μια αστραφτερή ουρά, ούσα μικρή, νέα κι άπειρη την έβλεπα ψεγάδι. Μονάχα αργότερα συνειδητοποίησα πόσο άδικο ήταν αυτό. Αυτό είναι το ισχυρότερο πλεονέκτημά τους, το πιο όμορφο, το πιο δυνατό. Διότι τα πόδια λειτουργούν ως βαρίδια, συχνά, τα έχεις αλλά δεν μπορείς να τα  κινήσεις. Ενώ μπορείς να πας όπου θες, να κάνεις ό, τι θες τα ανυπάκουα σε παρακούνε. Στέκονται πεισματικά, βαριά, σε ένα μέρος και δεν προχωρούν ή ακόμα χειρότερα, παραλύουν. Σε αγνοούν τα ατίθασα όταν τα έχεις πραγματικά ανάγκη. Αυτό κι αν είναι ήττα.

Όχι σπάνια, λοιπόν, όταν βιώνουμε μια άβολη, δύσκολη, αμήχανη, δυσάρεστη για εμάς κατάσταση αναζητούμε τα φτερά που έχουν τα πουλιά, και ποτέ δεν αναφερόμαστε σε ουρές και σε γοργόνες. Πόσο παραμελημένες είναι. Παραμελημένες καθώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε το συμβολισμό τους κι έχουμε μάθει, αντί να σκεφτόμαστε, να καταφεύγουμε στις έτοιμες, δοκιμασμένες ρήσεις. Δεν ταιριάζουν όμως όλα σε όλους. Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι οι διαφορετικοί, που σκέφτονται ιδιαίτερα και που δεν επιθυμούν φτερά, αλλά ουρά!

Οι περισσότεροι από εμάς θα ήθελαν να έχουν τη δυνατότητα να φύγουν μακριά, πετώντας, από τα προβλήματά τους , από αμφίβολους ανθρώπους, από αδιέξοδες καταστάσεις, από τα συναισθήματά τους.  Να γίνουν όσα βρίσκονται στη γη μικρά, πιο ασήμαντα, σχεδόν ανύπαρκτα, μικρές αχνές κουκκίδες στο χάρτη της ζωής τους. Όλα όσα μας παιδεύουν να βρίσκονται μακριά κι αυτό ακριβώς είναι που δίνει τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας.

Ψευδαίσθηση παραμένει όμως, καθώς το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι πως θεωρούμε ότι η απομάκρυνση από τα προβλήματα, το επιλεγμένο θάψιμο θα τα κάνει να εξαφανιστούν και θα μας θεραπεύσει. Ό, τι αρνείσαι ενώ υπάρχει, εκείνο που δεν παραδέχεσαι κι αναγκάζεις το μυαλό σου να το ξεχάσει, εκείνο το ίδιο είναι που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος μέσα στην καρδιά σου, είναι η πηγή της θλίψης σου, η οποία σε εκδικείται όσο δεν της δίνεις σημασία. Σου ψιθυρίζει. χαριτωμένα στην αρχή, αλλά όσο εσύ κλείνεις τ’ αυτιά τόσο οι ψίθυροι γίνονται κραυγή και δε γλυτώνεις.

Γιατί λοιπόν να ζητάς φτερά; Γιατί να ονειρεύεσαι πουλιά; Δεν έμαθες ακόμη πως όσο ψηλά και να πετάξουμε, τον εαυτό μας τον έχουμε πάντα συντροφιά; Εκείνος είναι που ζούμε κάθε στιγμή μαζί του. Είναι λιποταξία ολοφάνερη στα προβλήματα, στις δυσκολίες να ζητάμε τη λύση στο πέταγμα. Ενώ η ούρα; Α, η ουρά είναι ελιγμός. Δε σπάει, δεν τσακίζεται, προσαρμόζεται ανάλογα με τον καιρό και τις περιστάσεις. Γι’ αυτό οι γοργόνες ξέρουν τι κάνουν κι ας είναι ένας μύθος. Δεν αλλάζουν μόνιμα προσανατολισμό, μα όταν χρειαστεί, στις  μεγάλες δηλαδή τρικυμίες, επιστρέφουν απλά στο καταφύγιό τους για να προφυλαχθούν κι όταν έχει πάλι νηνεμία ανεβαίνουν ξανά στην επιφάνεια, να χαζέψουν λίγο εμάς τους ανθρώπους. Τα πιο υπέροχα πλάσματα, τα πιο εν δυνάμει ελεύθερα και τα πιο, εν τέλει, φυλακισμένα.

Να ελίσσεσαι των καταστάσεων, να μην τις αποφεύγεις. Διότι οι άνθρωποι αναζητούν λύσεις έξω από εκείνους για να ξεφύγουν απ’ όσα δεν αντέχουν ενώ οι  λύσεις βρίσκονται μέσα σ’ εκείνους που αντέχουν να παλεύουν αδιάκοπα. Εσύ, σε τι πιστεύεις; Παλεύεις πεισματικά για ό, τι αγαπάς ή κουνάς τα χέρια πέρα-δώθε σε μια προσπάθεια να αιωρηθείς μακριά από τη ζωή σου;