Η αμφιβολία είναι ο χειρότερος εχθρός του σίγουρου ανθρώπου. Τον βλέπεις πώς δεν μπορεί να ησυχάσει στην καρέκλα του, πώς το βλέμμα του κινείται πάντα γεμάτο και βαρύ. Ό,τι αγαπάει σαν κτήμα του, το καλύπτει προστατευτικά με τη βεβαιότητά του. Αν του σκιστεί, αρχίζει και φοβάται σαν παιδάκι, φέρεται αλλοπρόσαλλα και παρανοϊκά. Ό,τι θες απ’ αυτόν, μόνο μην του ζητήσεις ν’ αμφισβητήσει τα δεδομένα του.
Έρχεται κι αυτή η ώρα στη ζωή σου που έχεις έναν άνθρωπο και δε σου χρειάζεται τίποτα άλλο. Είναι ο καφές κι η ζάχαρη, το πιπέρι και τ’ αλάτι σου. Ταιριάξατε όμορφα, οι περιέργειές σας γίνονται αστείο, επικοινωνείτε με τα λόγια, τα μάτια, τα χέρια, αγγίζεστε κι η αγκαλιά είναι ησυχαστήριο. Βγαίνετε με φίλους και κάτω απ’ το τραπέζι έχετε μπλέξει τα χέρια και τα πόδια σας, είναι ο τρόπος να μείνετε συνδεδεμένοι μες στη φασαρία. Είναι ωραίο όταν βρίσκεις κάτι τέτοιο να ‘χεις για άνθρωπό σου.
Παρέα πάνε κι οι στιγμές που θα τ’ αμφισβητήσεις. Έρχονται και τέτοιες. Γιατί επέλεξες εκείνον ανάμεσα σε τόσους; Μήπως κάτι σου ξέφυγε, μη βιάστηκες; Ανοίγεις την όρασή σου να δεις τι άλλο υπάρχει. Προσπαθείς να συγκρίνεις μια υπόθεση με την πραγματικότητα. Είσαι τυχερός αν η πραγματικότητα αποδεικνύεται πάντα πιο ισχυρή.
Μήπως βολεύτηκες; Μήπως υποχώρησες περισσότερο απ’ όσο θα σου επέτρεπες; Αποστρέφεσαι τους συμβιβασμούς γιατί είναι περικοπές του εαυτού σου. Αυτό το «καλύτερο», που λένε όλοι ότι αξίζουν, υπάρχει για ‘σένα εκεί έξω;
Αν έχεις και μια καθημερινότητα να σε τρέχει και να σε κουράζει, όπως όλοι μας πάνω στον πλανήτη, γίνεσαι επιπλέον επιρρεπής σε τέτοιες επιθέσεις σκέψεων. Όταν δε θα προλάβει να ‘ρθει να σου μαζέψει τα μαλλιά απ’ το μέτωπο. Όταν θα ‘ναι περισσότερο κουρασμένος από ‘σένα και θα χρειάζεται λίγες ανθρώπινες στιγμές για τον εαυτό του. Όταν εσύ θα ‘χεις ανάγκη και θα τον θες, αλλά εκείνος αποτύχει να σ’ ακούσει μες στη βαβούρα της κίνησης, της δουλειάς, της ζωής.
Σ’ όλα αυτά τα «όταν» θ’ αμφιβάλεις και θα τον κρίνεις σκληρά και δε θα του χαριστείς. Θα του κόψεις πρόστιμα, θα του βαρέσεις με δύναμη γονατιά, θα τον αφήσεις κουτσό να σε κυνηγάει απορημένος πότε συνέβη το κακό. Θα τον βαφτίσεις φταίχτη και θα κλονίσεις τη θέση του δίπλα σου, τις μέρες που εσύ κουράστηκες παραπάνω και δε βρήκες αλλού πρόσφορη αφορμή για να ξεσπάσεις.
Είναι κι οι μέρες που ξυπνάς ανάποδα. Που σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι και μπουρδουκλώνεσαι στην πεσμένη σου ψυχολογία. Που βλέπεις διαφημίσεις στην τηλεόραση και βάζεις τα κλάματα. Που σου κάνουν παρατήρηση στη δουλειά και νομίζεις ότι μόλις απολύθηκες. Που σου κορνάρουν στο δρόμο και πιστεύεις ότι έχεις ξεχάσει να περπατάς.
Είναι τέτοιες μέρες που δε μετράς αρκετούς λόγους για να γελάσεις. Δεν ανακαλείς τις αιτίες που σας έκαναν ζευγάρι. Δε βρίσκεις αρκετές ομοιότητες για να χτυπήσεις τις διαφορές σας. Αναρωτιέσαι πώς είναι ακόμα ο άνθρωπός σου, αφού οι κόσμοι σας είναι τεράστιοι και δε συναντιούνται πουθενά.
Ξέρεις τι κάνει όλο αυτό σ’ εκείνον; Περπατάει στην ευθεία του και δέχεται χτυπήματα μετωπικά που τον κάνουν να παρεκκλίνει. Πέφτει κάτω και του πατάς τον θώρακα να μη σηκωθεί. Τον τσιτώνεις. Προσπαθεί να σου αποδεικνύεται αληθινός και κατάλληλος απ’ την αρχή ξανά.
Φτιάχνει επιχειρήματα γύρω σου για να σε σταματήσει. Παύει να χαμογελά εξαιτίας σου, αγωνιά. Τρέμει τις λέξεις σου, που διαδέχονται η μια την άλλη. Αυτή που ακολουθεί θα ‘ναι πάντα χειρότερη. Αν δεν τον ησυχάσεις σύντομα, παραλογίζεται, βλέπει παντού πιθανές εστίες φωτιάς κι έχει μόνο δύο χέρια για να τις σβήσει.
Όταν αμφιβάλλεις, γίνεσαι επικίνδυνος για την υγεία ενός άλλου ανθρώπου. Να τον τεντώνεις τόσο, όσο μπορεί να πάει. Να ‘χεις το νου σου στις υπερβολές. Τις δικές σου κρίσεις να τις κοντρολάρεις προσωπικά και να περιορίζεις τον αντίκτυπο.
Να τον ηρεμείς και να τον επαναφέρεις γρήγορα κοντά σου γιατί πονάει αυτό που του κάνεις. Αρκεί να πρόκειται για στιγμές. Στιγμές ν’ αμφιβάλλεις. Αν πρόκειται μόνο για τέτοιες, πάρε ανάσα κι όλα θα πάνε καλά.
Επιμέλεια Κειμένου Μάιρης Ρήγα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
