Συνέβη σε ‘μένα, συνέβη σε ‘σένα, συνέβη στον κολλητό σου, συνέβη και στη μάνα σου. Γενικά, συμβαίνει. Οι άνθρωποι, χωρίζουν. Όχι πάντα με κλαυθμούς κι οδυρμούς, αλλά ποτέ ευχάριστα. Και τα κουσούρια που αφήνει μια σχέση που τυλίχτηκε, τσαλακώθηκε και πετάχτηκε απ’ το μπαλκόνι στον κήπο του γείτονα, είναι εμφανή.
Αυτοπεποίθηση σε θερμοκρασίες Νευροκοπίου τα Χριστούγεννα κι επιτακτική ανάγκη για κάτι που θα μας ανεβάσει. Ανασφάλειες που πριν ήταν καλά κρυμμένες στον πάτο της ντουλάπας –εκεί με τα άπλυτα, τα προπέρσινα και τα ασιδέρωτα– τώρα σκαρφαλώνουν στο πάνω ράφι με τα φρεσκοαγορασμένα.
Και φτάνει γρήγορα ο καιρός, που η τρύπια φόρμα που σέρνει το κουφάρι της στις αποσκευές και τις μετακομίσεις μας από τον καιρό της εφηβείας, γίνεται δεύτερο δέρμα, τα κουτάλια σιγοβρέχονται –απ’ τις σταγόνες της βρύσης– άπλυτα στο νεροχύτη και τρώμε το παγωτό με τη μύτη, απευθείας από την οικογενειακή συσκευασία( στις δύο γεύσεις, η μία δώρο). Η μετάφραση είναι ότι ποτέ δεν έχουμε τη διάθεση να βγούμε έξω να κοινωνικοποιηθούμε, πόσο μάλλον να κάνουμε μια νέα ρομαντική γνωριμία.
Υπάρχουν κι ορισμένες εξαιρέσεις, όπου κατάκοποι και κάθιδροι φίλοι, καταφέρνουν να μας βγάλουν από τη σπηλιά μας και να μας εκθέσουν στο φως του ήλιου. Κι αν εξαιρέσει κανείς τα κολλημένα γαριδάκια στο αυτί, κυκλοφορούμε κι αξιοπρεπέστατοι. Με αυτή τη διακριτική μετά το χωρισμό –όλο παγιέτες– εμφάνιση.
Και κάπου εκεί ξεκινάει το πάρτι. Ο κόσμος είναι δύσκολος για τους ελεύθερους, φίλοι μου. Πολύ δύσκολος. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται κι όταν ανοίγουν τα στόματα πετάγονται βατράχια, σαύρες, κροκόδειλοι και δεινόσαυροι.
Ιππότες της ασφάλτου που σου πετάνε λασπόνερα με τις μηχανές στην προσπάθειά τους να πάρουν το τηλέφωνό σου εν κινήσει, υπαίθριοι πωλητές που σου χαρίζουν τρία κιλά ελιές γιατί είσαι «πιο ζουμερή κι από χωριάτικη σαλάτα», συμφοιτητές που σε βρίσκουν πιο ενδιαφέρουσα κι από διαφορική εξίσωση και λοιπά όμορφα.
Τίποτα, όμως, δε συγκρίνεται με το κεφάλαιο της νύχτας. Όλοι έχετε ακούσει αστικούς θρύλους για τα καμάκια στα μπαρ, κάποιοι τυχεροί τα είδαν κιόλας να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια τους. Σε αργή κίνηση. Σε μια στιγμή που δεν τέλειωσε ποτέ και στοιχειώνει ακόμα τα όνειρά τους τις νύχτες. Και ξυπνάνε φωνάζοντας «κεράσει πουτό» με το φυλλοκάρδι τους να τρέμει μην τυχόν κι είναι αλήθεια και πράγματι το ξεστόμισαν.
Το θέμα, όμως, είναι ότι αυτοί ακριβώς οι τύποι που ακόμα πιστεύουν ότι θα φύγουν απ’ το μαγαζί αγκαζέ με γυναίκα, είναι αυτοί που θα τονώσουν το ηθικό της φρεσκοχωρισμένης. Κάθε ηλίθιο κομπλιμέντο, σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον παλιό σου εαυτό. Μην υποτιμάτε τους πέφτουλες, έχουν λόγο ύπαρξης που τους γλιτώνει από μαζική, αργή κι επίπονη εξολόθρευση.
Γι’ αυτό, λοιπόν, οι άκυρες γνωριμίες μετά το χωρισμό μόνο καλό μπορούν να κάνουν. Μάλιστα όσο πιο τραγικό το πέσιμο, τόσο καλύτερα. Και τόνωση ηθικού και πρωτότυπο ανέκδοτο για τις παρέες. Αρκεί να μην είσαι ηλίθια και πέσεις. Και μπλέξεις με τη διασταύρωση αυστραλοπίθηκου με νυφίτσα. Θεωρώ αυτό το σενάριο μη ρεαλιστικό και συνεχίζω.
Ανοίξτε τα χέρια, φίλοι μου, κι αγκαλιάστε τον κάθε άκυρο που φλερτάρει γυναίκες στο δρόμο, το μετρό, το μανάβικο ή το κλαμπ. Η μαλακία τους πιάνει. Και ναι, χαμογέλασα όταν ένα μήνα μετά το χωρισμό μου με πλησίασε νεαρός με ποτό στο χέρι κι αισθησιακά μου είπε: «Τα μπούτια σου είναι φωτιά κι εγώ είμαι αναπτήρας». Κι ας μην κατάλαβα ποτέ αν ήθελε να με προσβάλλει ή να μου την πέσει.
Επιμέλεια Κειμένου Ιρρόης Καρυπίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
