Από μικρά παιδιά που παίζαμε στα πάρκα και στις αλάνες, μάθαμε πως σχεδόν κάθε πτώση, ισοδυναμεί με μία ακόμη πληγή στο σώμα μας· μικρή ή μεγάλη. Κι αν κάποια πληγή ήταν βαθιά, τότε ήταν καταδικασμένη απ´ την αρχή να μετατραπεί σε σημάδι που θα το κουβαλάμε μια ζωή πάνω μας, για να μας θυμίζει πόσο ατίθασα νιάτα υπήρξαμε κάποτε.
Κάποια σημάδια είναι εμφανή ακόμα και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια. Άλλα σε σημεία που είναι ορατά σε όλους κι άλλα λίγο πιο απόκρυφα που τα βλέπεις μόνο εσύ κι ο σύντροφός σου. Και φυσικά, αν σε ρωτήσει κανείς πώς τα απέκτησες, έχεις για το καθένα απ´ αυτά να πεις μία ιστορία. Άλλοτε αστεία και γλυκιά σαν θύμηση, κι άλλοτε λίγο πιο στενάχωρη επειδή ίσως το σημάδι αυτό να είναι αποτέλεσμα μιας κακής εμπειρίας. Όπως και να ´χει, αυτά τα σημάδια είναι η ζωή σου. Τα βιώματά σου. Κι εσύ είσαι τυχερός που τα κουβαλάς γιατί δείχνουν την επιβίωσή σου.
Κάθε σου σημάδι και μία εμπειρία ζωής. Βλέπεις για παράδειγμα το σημαδεμένο σου γόνατο και ξέρεις πώς και πότε χάραξες στο κορμί σου για πάντα αυτή τη στιγμή. Θυμάσαι σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια όλη τη φάση της στιγμής εκείνης. Ακόμη και το μετά. Μέχρι να επουλωθεί η πληγή κι αυτό το πάθημα να σου δώσει ένα μάθημα για την επόμενη φορά που θα πας να κάνεις ξανά κάτι παρόμοιο. Να πώς το νέο σου σημάδι σε αποτρέπει από μία άλλη, καινούρια πληγή. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι παλιοί πως αν το παιδί στη προσπάθειά του να μάθει ποδήλατο, δεν πέσει και δε χτυπήσει, τότε δε θα μάθει ποτέ. Το ποδήλατο ως παράδειγμα για οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι αυτό.
Τα σημάδια στο κορμί μας, στο πρόσωπό μας ή στο κεφάλι μας είναι μοναδικά. Καταρχάς, μας χαρακτηρίζουν. Όπως για κάποιον που κουρεύει τα μαλλιά του πολύ κοντά και στο κεφάλι του έχει σημάδι, όταν τον δεις από τη πίσω πλευρά του, θα τον αναγνωρίσεις. Έχει αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα πάνω του που τον κάνει να μην μπορεί να κρυφτεί εύκολα από εκείνους που τον ξέρουν καλά.
Οι πληγές του χειρουργείου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν από την όποια επέμβαση, παραμένουν ανεξίτηλες πάνω στο κορμί σου. Μπορεί να μην τις διακρίνει κανείς εύκολα πλέον, καθώς η επιστήμη της ιατρικής κάνει θαύματα, αλλά αυτές οι τρυπούλες θα είναι για πάντα εκεί, να σου θυμίζουν να προσέχεις καλύτερα τον εαυτό σου και την υγεία σου. Γιατί για να φτάσεις στο σημάδι του χειρουργείου, κάτι έκανες λάθος πριν. Κάπου ξέχασες πως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι να μην παραμελείς τον εαυτό σου.
Εμένα μ´ αρέσουν τα σημάδια. Όχι μόνο τα δικά μου. Γενικά μ´ αρέσει να παρατηρώ τα σχήματα που έχουν. Τα σημεία στα οποία υπάρχουν. Να φτιάχνω με το μυαλό μου σενάρια για το πώς μπορεί κάποιος να χτύπησε σε εκείνο το σημείο. Αν πονούσε κι αν θυμάται λεπτομέρειες να κάτσω ευχαρίστως να τις ακούσω. Ίσως έτσι να πάρω κι εγώ ένα μάθημα απ´ την εμπειρία κάποιου άλλου.
Επίσης, θεωρώ πως τα σημάδια σε ωριμάζουν. Δείχνουν ότι δεν είσαι άνθρωπος που κάθεται με σταυρωμένα χέρια και περιμένει να του τα φέρει όλα έτοιμα η ζωή. Παλεύει για εκείνη και ματώνει. Συλλέγει εμπειρίες. Όταν δε, αυτές οι εμπειρίες μεταφράζονται απ´ τα σημάδια στο κορμί του, δεν έχεις παρά να τον θαυμάζεις και ν’ αγαπάς αυτά τα σημάδια. Κι αν ακούσεις κάποιον να λέει πως σιχαίνεται τα σημάδια που έχει, πες του πως χωρίς αυτά θα ήταν μισός κι εξήγησέ του τη μοναδικότητά τους. Είμαι σίγουρη πως θ´ αλλάξει γνώμη και θα τ´ αγαπήσει αμέσως.
Επιμέλεια Κειμένου Μάνθας Τσάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
