Μερικά πράγματα δεν ξεπερνιούνται και τόσο εύκολα.
Μπορεί να προσπαθώ να σκεφτώ λογικά με όλη μου την ψυχή και να είναι στα πρόθυρα το κεφάλι μου να σκάσει από το πολύ το ζόρι, αλλά είναι μερικές καταστάσεις που δε θα ξεπεραστούν πο-τέ.
Διότι στις ζωές όλων μας –αλήθεια κοινώς αποδεκτή– υπάρχουν κάποιες περσόνες που δεν περνάνε έτσι απαρατήρητες.
Κάποιες αιθέριες υπάρξεις που αναστατώνουν, σαν κι εσένα ένα πράμα.
Ή και όχι, γιατί εσύ συγκεκριμένα τα ‘φαγες τα ψωμιά σου.
Γενικά, δε σε γουστάρω.
Γενικά και παρελθοντικά, απλά την είχα πατήσει πολύ μαζί σου, πριν πολύ πολύ καιρό και μου γάμησες την ψυχολογία πάμπολες φορές.
Στην αρχή ήσουν τόσο απωθητικός. Μα τόσο.
Απλά δυστυχώς, βρήκες τα κουμπιά μου και μετά, level λαμαρίνας και επαναλαμβανόμενα δικά σου χι στο δόξα πατρί.
Αλλά εγώ εκεί, βράχος επιμονής, γιατί και ‘γώ καλός μαλάκας είμαι.
Έπειτα, κατάλαβα ότι εσύ εν τέλει είσαι μεγαλύτερος και συνειδητοποίησα πόσο ξύλο θες. Οπότε σταμάτησα να ασχολούμαι. Αυτό σε στιγμάτισε και το χάρηκε η ψυχή μου.
Γιατί εγώ είμαι λογικός άνθρωπος, στ’ αρχίδια μου καρδούλες, συννεφάκια και συναισθηματισμοί.
Ήρθε το αριστερό ημισφαίριο και μίλησε σοφά.
Και μαζί σου να ‘μουν, τι να σε κάνω καρδούλα μου εγώ, τέτοιο σάικο που είσαι;
Κι έτσι κατέληξα στ’ ότι δεν υπάρχει λόγος κι άντε γειά, και πολύ καλά το σκέφτηκα, ξέρεις, και σε διέγραψα.
Όμως, όσο σε διέγραφα, τόσο γεννιόταν ένα απωθημένο μέσα μου.
Και τότε ξεκίνησε η κλασική ιστορία απωθημένου, που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε στο ιστορικό μας, να μας θυμίζει τα σκατά που κάναμε και τη ξεφτίλα που φάγαμε.
Ενώ δε σε ήθελα, άρχισες να κάνεις μικρές εμφανίσεις μιά φορά τον μήνα, και μου γαμούσες και ζωή και λογική και κάθε τάξη που είχα καταφέρει να βάλω στο μυαλό μου.
Και μπερδευόμουν και άρχιζα να ελπίζω.
Τέτοιος μαλάκας ήσουν, δηλαδή, που χωρίς καμία ντροπή, έπαιζες κανονικότατα με κάθε νευρικό, εγκεφαλικό κύτταρό μου.
Αλλά να σου πω κάτι βρε γλυκούλη; Δε μας χέζεις;
Δε θα κάτσω να σκάσω κι όλας.
Αρχικά, δε φιλάς ωραία, οπότε η απομυθοποίηση έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Δεύτερον, είσαι ένα αρχίδι του κερατά, που δεν θέλω να ‘χω καμία σχέση. Και αυτό είναι ακριβώς το γεγονός που δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ.
Μην αναρωτιέσαι γιατί όταν σε βλέπω έξω δε σου ρίχνω ούτε το χειρότερο, ψυχρότερο βλέμμα που μπορώ.
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν παίρνεις ούτε ένα «γεια» από το στόμα μου.
Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχεις εκεί, μπροστά μου.
Διότι εγώ με μαλάκες δε θέλω να έχω σχέσεις και ούτε ήθελα ποτέ μου. Ούτε Eυρώπες, ούτε ευγένειες. Στα ίσα, λιτά και απέρριτα.
Γιατί απλά, αδιαφορώ τόσο για την ύπαρξη σου, όσο τότε τη γούσταρα.
Πολύ καλά τα κατάφερες, λοιπόν.
Οπότε τράβα στο διάολο, γιατί αργά το θυμήθηκες και τσάμπα πόρτες βαράς.
Δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει, είναι ότι δε με διασκεδάζει καν.
Κανείς δεν πουλάει ρε έτσι αγάπη. Δεν τη χαρίζει καν.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
