Το πρόσωπο που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς ή πολύ το θες ή πολύ σε 'χει πονέσει

Του έλειψες, σε σκέφτεται ακόμα ή μήπως σε ξέχασες κιόλας; Από την τελευταία φορά που σε είδε πάντως, μπορεί και να του λείπεις. Η μορφή σου είναι χαραγμένη στη μνήμη και δύσκολα θα σε ξεχάσει. Ήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη ζωή του, αλλά σε έχασε απρόσμενα. Τόσο ξαφνικά όσο διαρκεί να ανοίξεις και να κλείσεις τα βλέφαρά σου. Δε σε χόρτασε, δεν πρόλαβε να σου πει όλα αυτά που ήθελε. Έπρεπε να έρθει να σε δει μια τελευταία φορά, δεν το έκανε και το έχει κρίμα στο λαιμό. Ήσουν και θα είσαι πάντα απ’ τους πιο αγαπημένους του ανθρώπους. Πάντα μες το χαμόγελο και την καλή διάθεση, ήσουν το στήριγμά του, η δύναμη να σηκώνεται κάθε μέρα με αισιοδοξία και χαμόγελο. Η αύρα σου πάντα έλαμπε κι όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα για σένα.

Μα έφυγες πολύ ξαφνικά. Άφησες μια γλυκόπικρη γεύση και δεν ξέρει τι να αισθανθεί όταν σε σκέφτεται. Από τη μία γλυκιά σαν τα βλέμματα που ρίχνατε, τρυφερή όπως τα χάδια που κάνατε όταν κρατούσατε ο ένας το χέρι του άλλου και ανταλλάσσατε όμορφα λόγια. Από την άλλη πικρή λόγω του ξαφνικού αποχωρισμού. Για την αγκαλιά και το φιλί που δεν πρόλαβε να σου δώσει. Δεν ξέρει τι να κάνει, να χαρεί ή να κλάψει; Αυτό κατάφερες, να μην μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει στα αλήθεια. Μια μπερδεμένη κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξεκάθαρη. Αγαπιόσασταν σαν τους Bonnie και Clyde, όταν μαλώνατε ήσασταν σαν το σκύλο με τη γάτα, τα βλέμματά σας γεμάτα υπονοούμενα. Είχες τον τρόπο σου να τον καταλαβαίνεις χωρίς να βγάλει μιλιά και να νιώθεις ό,τι νιώθει μόνο με μια ματιά.

Κάθε πρωί μόλις ξυπνήσει, κάθε βράδυ πριν χωθεί στη ζεστασιά του κρεβατιού του, είσαι το πρώτο και αντίστοιχα το τελευταίο και πιο σημαντικό άτομο που σκέφτεται. Όμως δε συγκρίνεται αυτή η ζεστασιά με τη δική σου. Κάνεις την εμφάνισή σου, χωρίς προειδοποίηση και καταφέρνεις να χάσει τη Γη κάτω απ’ τα πόδια του. Σκέφτεται όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που περάσατε μαζί, αγκαζέ, χέρι-χέρι. Τα βράδια που ξενυχτούσατε πάντα φιλοσοφώντας, τα φιλιά και τις αγκαλιές κάτω από το φως του φεγγαριού στην ταράτσα με δυο μπύρες και παρέα τον βαρύ αγέρα του βουνού με θέα το καταφύγιο στην κορυφή του. Θυμάται ακόμα εκείνες τις λέξεις που έλεγες όταν ήταν άσχημα ψυχολογικά. Υποκοριστικά και γλυκόλογα, συνθηματικά που καταλαβαίνατε μόνο εσείς, τότε που αγγίζατε τις μυτούλες σας αντικρίζοντας την ομορφιά μπροστά σας με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.

Αλλά τον πλήγωσες και έφτασε στο σημείο να έχει αρνητικά συναισθήματα για σένα και να μετανιώνει για το πώς τον έκανες να αισθάνεται. Η σχέση σας ίσως και να είχε εντάσεις, μα και οι δύο γουστάρατε την αδρεναλίνη που προκαλούσατε ο ένας στον άλλον. Ποτέ δεν άφησες να τσακωθείτε για ασήμαντα πράγματα, πάντα βρίσκατε λύση. Πριν φύγεις όμως, δεν προειδοποίησες. Δεν είπες ότι θα φύγεις χωρίς να πεις αντίο, πράγμα που πάντα το είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του και φοβόταν μη βγει αληθινό. Σε αγάπησε κι ας μην πρόλαβε να στο δείξει με τον τρόπο που θα ήθελε. Σου είχε ετοιμάσει μια έκπληξη, μα εσύ έφυγες και τη χάλασες, για να σου δώσει μια μικρή ιδέα του πόσο σημαντικός ήσουν. Δυστυχώς, δεν είπες τίποτα και μετά ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

Πάντα βουρκώνει όταν σκέφτεται την τελευταία ανάμνησή σας, πριν εξαφανιστείς από προσώπου Γης. Εκείνα τα φωτεινά γαλανά μάτια που κοιτούσαν με λαγνεία κι εκείνο το υπέρλαμπρο χαμόγελό σου. Ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να δαμάσει αυτή την ιδιαίτερη και τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα. Ταιριάζατε σχεδόν σε όλα και δεν\ βαριόσασταν ποτέ, πάντα θα βρίσκατε κάτι καινούριο να εξερευνήσετε. Σου άρεσε να χαμογελάει εξαιτίας σου και κάθε φορά πριν αποχωριστείτε να σου κάνει την πιο σφιχτή αγκαλιά, λες και θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε δει. Αλλά που να ΄ξερε τι θα ακολουθούσε;

Όταν ξαφνικά πάγωσες και έδειξες το σκοτεινό alter ego σου χωρίς να δώσεις εξηγήσεις. Μάλλον δε σε ένοιαζε να πεις τι συνέβη και σίγουρα δε σε ένοιαζε πόσο θα επηρεαζόταν. Κράτησες μια στάση τόσο απόμακρη που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί το έκανες. Φέρθηκες άσχημα, δεν ήσουν ξεκάθαρος. Πάντα είχατε σκαμπανεβάσματα στη σχέση σας, αλλά ποτέ δεν αντιδρούσες έτσι. Μπορεί να έγινε κάτι προσωπικό, μπορεί και όχι, αλλά είχες το ελεύθερο να εκμυστηρευτείς τα πάντα. Σου αποδείκνυε με κάθε ευκαιρία πως μπορείς να τον εμπιστευτείς για ό,τι σε βασάνιζε, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκες. Αντιθέτως εκμεταλλεύτηκες το πόσο ευάλωτος ήταν και την ευαισθησία που έβγαζε όσες φορές συναισθανόταν το πόνο σου. Το σίγουρο είναι ότι στο τέλος άφησες το στίγμα σου.