Έχει περάσει καιρός από τότε που μιλήσαμε τελευταία φορά. Σε σκέφτομαι συχνά όμως, μπορεί να φταίει ότι ακόμα έχω κρυφές ελπίδες για εμάς. Δεν ήταν το τέλος που πόνεσε, αλλά οι αναμνήσεις μου που δε με άφηναν να σε ξεχάσω. Κάθε φορά που έκανα κάποια πρόοδο κάτι γινόταν και ξαναξεκινoύσα από την αρχή. Αλλά όχι αυτή τη φορά. Σε είδα ξανά τυχαία και δεν ένιωσα τίποτα.
Δεν είχες αλλάξει, όμως μου φάνηκαν όλα τόσο διαφορετικά. Είχες κάτι θνητό πάνω σου, κάτι που δεν είχα συνηθίσει. Περίεργο. Πλέον μπορούσα να διακρίνω όλες σου τις ατέλειες, ήταν εκτεθειμένες, σαν όλων των άλλων. Είχες χάσει την τελειότητα σου. Δε σε θυμόμουν έτσι. Έτσι είσαι λοιπόν, όταν δε με επηρεάζει ο έρωτας;
Είχα προετοιμαστεί να νιώσω το σφίξιμο στο στομάχι, να παραλύσω και να χάσω τα λόγια μου. Ό,τι γινόταν τις προηγούμενες φορές δηλαδή. Δεν έγινε τίποτα όμως και δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ήταν σαν να καταρρίπτεται ο νόμος της βαρύτητας μπροστά στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.
Σε κοιτάω και περιμένω να νιώσω κάτι. Σαν να περιμένω το συναίσθημα που έχει καθυστερήσει.Του δίνω χρόνο ενώ σε παρατηρώ διεξοδικά ελπίζοντας σε μια αναλαμπή. Πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει πράγματα που κάποτε συνήθιζε να νιώθει από μόνος του. Όσο όμως σε κοιτάζω τόσο νιώθω ότι απομακρύνομαι από αυτό το συναίσθημα.
Εκεί που και μόνο το όνομα σου ήταν αρκετό για να με αναστατώσει, τώρα σε βλέπω και νιώθω μια παράξενη ηρεμία. Επιτέλους κατάφερα να σε κοιτάξω χωρίς να αναγκαστώ να στρέψω το βλέμμα μου αλλού. Αμήχανο, ναι. Επίπονο, όχι.
Η αλήθεια είναι πως χάρηκα που σε είδα. Σου χαμογέλασα γιατί είχα ανάγκη να το κάνω, χαμογέλασα επειδή το ένιωσα, όχι για να το δεις εσύ.
Είχες καταφέρει να με ξανακάνεις να χαμογελάσω μετά από τόσο καιρό. Αυτή τη φορά όμως δεν το κατάφερες στ’ αλήθεια εσύ, αλλά η ανάμνησή σου. Ξαφνικά οι αναμνήσεις μου μαζί σου έγιναν τόσο γλυκές, σαν να σε συγχώρεσα για τις τόσες φορές που με έκανες να πονέσω. Τελικά ο έρωτας δε χάνεται. Υπάρχει στις αναμνήσεις. Ερωτεύτηκα τις αναμνήσεις και ξέχασα εσένα.
Είχα προσποιηθεί πολλές φόρες πως σε είχα ξεχάσει είτε για να πείσω του άλλους, είτε τον εαυτό μου. Τώρα ξέρω πως ποτέ δεν τα είχα καταφέρει πραγματικά. Τώρα ξέρω πώς είναι. Πλέον μπορώ να σκέφτομαι τις στιγμές που περάσαμε χωρίς να πονάω. Μπορώ να σκεφτώ ακόμα και εσένα χωρίς να σε θέλω πίσω. Τελικά δεν ήσουν εσύ που άλλαξες, εγώ ήμουν.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι σε έχω ξεπεράσει και νιώθω μία απρόσμενη ελευθερία. Τελικά τα πράγματα είναι πολύ απλά όταν σκέφτεσαι καθαρά.
Μπορεί η ιστορία μας να μην είχε χαρούμενο τέλος, είχε όμως χαρούμενες στιγμές, τις οποίες και θα μπορέσω να διηγηθώ χωρίς να μελαγχολήσω. Μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά πιστεύω πως πλέον αναπνέω καλύτερα.
Έπρεπε να γίνει αυτό για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω. Έπρεπε να σε ξαναδώ για να σε αποχαιρετήσω. Με αυτό το πιο ανεπίσημο «αντίο» σε αποχαιρετώ από τις σκέψεις μου αυτή τη φορά.
Επιμέλεια Κειμένου Δώρας Αναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δώρα Αναστασίου
