Η βραχύχρονη μνήμη έπρεπε να είναι αδίκημα. Η λήθη του πόνου και της χαράς που προκλήθηκαν από ανθρώπους και συμπεριφορές, έπρεπε να τιμωρείται παραδειγματικά.
Οι άνθρωποι θυμούνται εφήμερα και επιλεκτικά. Επιλέγουν αναμνήσεις που τους συμφέρουν κατά περίσταση και δε διστάζουν να σβήσουν από το μαυροπίνακα εικόνες που ζωγράφισε η κιμωλία και δεν τους εξυπηρετούν.
Η συναισθηματική νοημοσύνη του καθένα μας, βρίσκεται σε συνάρτηση με την ικανότητά του, να έχει εκ των έσω θέαση του εγώ του. Τη δυνατότητα εκείνη να μπορεί να αναγνωρίζει, να ερμηνεύει και να αναλύει τι νιώθει, για ποιο λόγο το νιώθει και έπειτα να το θέτει υπό έλεγχο.
Συναισθηματικός έλεγχος, όχι μόνο αρνητικών αλλά και θετικών συναισθημάτων που είναι ικανός να βάλει φρένο στον παρορμητισμό, στο θυμό, στον ενθουσιασμό και τις εκδηλώσεις τους.
Ασκήσεις αυτογνωσίας τρόπον τινά, που θα έπρεπε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής σχέσης με τον εαυτό μας. Aν βέβαια οι άνθρωποι δε διέθεταν ένα απεχθές ελάττωμα. Τη βραχύχρονη μνήμη.
Τα ταξίδια της λήθης είναι σαγηνευτικά. Αποσκευές για το ταξίδι, η συγχώρεση από τη μια, η αχαριστία από την άλλη. Ξεχνούν τον πόνο που τους προκάλεσε η αδιαφορία, η προδοσία, η προσβολή. Πονούν εφήμερα χωρίς να δείχνουν σεβασμό ακόμη και στο ίδιο το συναίσθημα του πόνου που κατ’ εμέ είναι βάλσαμο, μεγάλος δάσκαλος και οδηγός του μέλλοντος.
Τον φασκιώνουν και τον πετούν στον Καιάδα ελαφρά τη καρδία, συγκαλύπτοντας όλα εκείνα τα υπέροχα μυστικά που τους αποκάλυψε η βίωση του.
Σε αυτό το σημείο είναι που επεμβαίνει η συγχώρεση. Οι άνθρωποι άθελά τους πληγώνουν με λόγια και πράξεις τους οικείους τους. Όταν αυτό γίνεται εκούσια τότε ναι, αυτή αξίζει να δίνεται μεγαλόκαρδα από τα βάθη της ψυχής. Η συγχώρεση όμως σε κατά συρροή συνειδητά άδικες συμπεριφορές, είναι σχεδόν τερατώδης προσποίηση και αυτού που τη δίνει και εκείνου που τη δέχεται.
Συγχωρείς τη φίλη που σε πρόσβαλε, τον εραστή που αδιαφόρησε. Όλα εκείνα που έκαναν ή δεν έκαναν και σου προκάλεσαν φόβο, απογοήτευση, ανασφάλεια. Το κάνεις μια, το κάνεις δύο, από την τρίτη και μετά είσαι αυτόχειρας με γνώση και επίγνωση. Αν εσύ δε θέσεις τα όρια και τις γραμμές πάνω στις οποίες μπορούν να κινούνται, η μουσική που θα προκύπτει θα είναι παράτονη για τον ρυθμό σου.
Εσύ ωστόσο επιλέγεις το άκουσμά της. Την ανοχή της βαβούρας στα αυτιά σου πριν κοιμηθείς, το σφίξιμο στο στομάχι για το τι σε περιμένει στη επόμενη γωνία.
Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι στο ταξίδι της βραχύχρονης και επιλεκτικής μνήμης, παίρνουν παρέα τους, την αχαριστία. Δεν είναι τυχαίο πως συνηθίζουμε να θυμόμαστε τα λάθη σα να είναι καταγεγραμμένα με ανεξίτηλο μαρκαδοράκι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, ενώ την ίδια στιγμή το σφουγγάρι σβήνει ότι καλό μπορεί να μας πρόσφερε το ίδιο πρόσωπο.
Αχάριστοι και ανικανοποίητοι. Αρεσκόμαστε να βιώνουμε τη χαρά προσωρινά, την πληρότητα κατά το δοκούν, μέχρι τη στιγμή εκείνη που η αυθυποβολή πριν ακόμη τη χορτάσουμε θα μας πάει δύο στάδια παρακάτω, να γκρινιάζουμε και να πονούμε για την έλλειψή της.
Η ευγνωμοσύνη λέξη σχεδόν άγνωστη, ξεστομίζεται καμιά φορά, χωρίς και οι ίδιοι να έχουμε αποσαφηνίσει το βαθύτερο νόημα της. Δίχως να έχουμε βρει μια στέρεη βάση για να την ορίσουμε και αυτή, όπως και τόσα άλλα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν.
Τα βασικά συναισθήματά του ανθρώπου είναι έξι. Χαρά, φόβος, θυμός, έκπληξη, θλίψη, αηδία. Αυτά συνδέονται νοερά με νήματα ανοίγοντας όλα τα άλλα πεδία του συναισθηματικού κόσμου που μας απαρτίζει.
Η συνειδητοποίηση και ο έλεγχός τους δεν είναι ουτοπία, είναι απλά μια ικανότητα που αναπτύσσεται μέσω της εξάσκησης και της προσπάθειας του καθένα μας. Παρά την αρνητική χροιά των πέντε έξ αυτών, όλα είναι ζωτικά και απαραίτητα. Να βιώνονται στο έπακρο και να ρουφιούνται με όλες τις αισθήσεις.
Τα ταξίδια της συναισθηματικής λήθης κοστίζουν ακριβά, προκαλούν αρνητικά φορτία χτίζοντας τοίχους που μας εμποδίζουν να έχουμε εκ των έσω οπτική. Η μνήμη είναι εκείνη που θα μας βοηθήσει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να μάθουμε από τα λάθη μας. Να κρατήσουμε όσα είναι πολύτιμα για εμάς και να πετάξουμε σάβανα που μας πεθαίνουν ασυνείδητα.
Το μόνο ίσως συναίσθημα, που αδυνατεί να υπακούσει, είναι ο έρωτας, δε φυλακίζεται και δεν ερμηνεύεται. Δεν επιδέχεται αναλύσεις ούτε καλούπια. Αλλά ας τον αφήσουμε στη ησυχία του.
Η μνήμη χρυσόψαρου, δεν οδήγησε κανέναν, πουθενά.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
