Τις βροχερές Κυριακές, μ’ αρέσει να κοιτάω τον αέρα και να ονειρεύομαι τις επόμενες ζωές μου, μ’ έναν αναπάντεχο κι ανεξήγητο ενθουσιασμό, σαν να τις έχω προβλέψει αυτούσιες. «Τι τρομερή αυταπάτη» θα μου πεις, αλλά εγώ, αγάπη μου, ταξιδεύω στο μέλλον το δικό μου συνειδητά, έστω κι αν αυτό υφίσταται νοερά. Έτσι, μου δίνω ώθηση κι ελπίδα για να προσπαθήσω λιγάκι ακόμη να ψυχανεμιστώ άλλες, καινούριες «ζωές» που μου επιφυλάσσει το αβέβαιο μέλλον.
Όσο για τις προηγούμενες ζωές μου, τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ de facto όπως και για τις δικές σου φαντάζομαι. Ξέρεις ακριβώς τι σου έχει συμβεί, χωρίς απαραίτητα να έχεις αξιολογήσει κάθε σωστό η λάθος σου ή ακόμα και των γύρω σου. Το δεδομένο, όμως, είναι ότι έχεις μπόλικες αναμνήσεις και ξεκάθαρες εικόνες απ’ το μακρινό σου γίγνεσθαι μέχρι και σήμερα.
Έχεις καταχωρίσει στο τεφτέρι σου τυχερούς αριθμούς, σημαντικές ημερομηνίες και ανεπίτρεπτα «μην τυχόν και το ξανακάνεις αυτό». Δε σε ιντριγκάρει λιγουλάκι ό,τι δεν έχει έρθει ακόμα μέχρι σήμερα; Η μήπως νομίζεις πως σε φάγανε τα αμέτρητα χρόνια, οι ανεξίτηλες κολόνιες και τα παλιά τους παλτά; Όποιος απάντησε «ναι» στην προηγούμενη ερώτηση, μπορεί να το ξανασκεφτεί μέχρι ν’ απαντήσει απόλυτα και δημοκρατικά «ούτε καν!».
Αλήθεια, εσύ πόσες φορές έχεις ζήσει μέχρι σήμερα; Και φυσικά, δεν αναφέρομαι σε βουδιστικές μετενσαρκώσεις, μιλάω μονάχα για τις περιόδους της ζωής σου που ήταν άκρως διαφορετικές απ’ τις υπόλοιπες.
Υπήρξαν περίοδοι στιγμών που οι άνθρωποι που συναναστράφηκες, ο τόπος που έζησες, τα χαμόγελα που αντίκρισες κι οι σκέψεις που μοιράστηκες ήταν αλλιώτικες. Με τα εκάστοτε δεδομένα σου, προέβλεπες τη ζωή να εκτυλίσσεται αλλιώς στο μέλλον, με άλλους πρωταγωνιστές κι άλλο σκηνικό γύρω σου. Ήσουν ένας άλλος εσύ!
Μια διαφορετική ψυχοσύνθεση που γνώρισε άλλες κουλτούρες ανθρώπων, από διαφορετικούς τόπους με πρωτόγνωρες συνήθειες για ‘σένα. Κάποιους αγάπησες και κάποιους μίσησες. Χαμογελούσες για διαφορετικά πράγματα, θύμωνες για άλλους λόγους. ‘Ήξερες, όμως, πάντοτε και για κάθε φορά το δικό σου «γιατί».
Σήμερα είσαι εδώ. Με τα συγκεκριμένα δεδομένα ζωής φορτωμένα στις πλάτες και στο νου σου, αναδυόμενος απ’ τα σωστά σου και μετανιωμένος για τα λάθη σου, κρατάς στα χέρια σου κώδικες κι αινίγματα, όχι μόνο για τους νέους ανθρώπους που θα έρθουν στη ζωή σου, αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αύριο; Ξέρεις με σιγουριά πού θα ‘σαι και τι θ’ αναλογίζεσαι; Κανείς δεν ξέρει σίγουρα κι απόλυτα. Όσο σίγουροι κι αν είμαστε για το δικό μας αύριο, εκείνο πάντοτε θα μας εκπλήσσει με κάθε τρόπο. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να σκιαγραφήσω το μέλλον με τα υπάρχοντα δεδομένα, απέτυχα παταγωδώς.
Η ζωή κι ο χρόνος είναι νερό που τρέχει και δεν ξέρεις πού οδηγεί. Μην προγραμματίζεις και μη μετράς, δεν είσαι κομπιουτεράκι. Οι μέρες που ζεις πάντα θα σε εκπλήσσουν δυσάρεστα κι ευχάριστα, ανάλογα με τους στόχους σου και τα «μη» σου.
Έφτασες ως εδώ, γεμάτος από βιώματα ραμμένα και κομμένα για το κουστουμάκι σου και κυρίως από ταινίες κι εικόνες που προβλήθηκαν μόνο στη δική σου «οθόνη». Μη σε νοιάζει τι θα πει ο Χι και ο Ψι. Σταμάτα να πιέζεσαι ν’ αποδεχτείς αυτά που σε πιέζουν. Ό,τι είναι να γίνει θα συμβεί κι όπως λέει κι ο αγαπημένος Μπουκάι: «Ότι είναι, είναι αυτό που είναι». Μην εξηγείς, απλώς αποδέξου το, χωρίς να προσπαθείς ν’ αλλάξεις κάτι που δεν παίρνει αλλαγή.
Κοίτα το φως και μη φοβάσαι, το άγνωστο είναι υπέροχο αρκεί μονάχα να δεχτείς πως όλα είναι πιθανά και τίποτα συνάμα! Λένε πως ο χρόνος είναι το αντίτιμο που πληρώνουμε για τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας. Θαρρώ αρκεί να θυμάσαι αδιάκοπα πως θα είσαι πάντοτε ένα συνονθύλευμα των προηγούμενων και επόμενων ζωών σου. Γι’ αυτό και ζήσε όσο πιο διαφορετικά μπορείς.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
