Τι; Πώς; Πού; Γιατί; Τι έγινε; Ποιος; Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει μα εμείς στον ίδιο παρονομαστή. Εμείς που ζούμε με μια μόνιμη ανησυχία, ένα μόνιμο ερώτημα, μια μόνιμη μιζέρια. Ξυπνάμε κι ανησυχούμε πώς θα κυλήσει η μέρα, τι έγινε όσο κοιμόμασταν, πότε θα χάσουμε κάτι που αγαπάμε, τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τη σωστή απόφαση και με ποιον θα καταλήξουμε.
Τόσο άγχος που προκαλείται από το μόνιμα κολλημένο σε ιδέες μυαλό μας. Μαζοχιστικά όντα, που λέτε. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι βγαίνει από μέσα μας και βγαίνουν τόσα πολλά που τα χάνουμε. Θα μας βρείτε να ρωτάμε ή να συζητάμε με τους φίλους μας για ένα θέμα που μας ταλαιπωρεί, μετά γι’ άλλο, γι’ άλλο, γι’ άλλο ώσπου να λυθούν αυτά τα άλλα και να βρεθεί κάτι άλλο στο δρόμο μας να ανησυχήσουμε. Ούτε το τσιγάρο τέτοιος εθισμός.
Ξέρουμε πως πολύ πιθανό να μην υπάρχει καν λόγος για τη μιζέρια και την ανησυχία μας, πως πολλές φορές γινόμαστε “Drama Queens” και πως για όλα αυτά που παραπονευόμαστε η λύση είναι κοντά. Γνωρίζουμε πως όλα αυτά που φοβόμαστε πως θα γίνουν, θα γίνουν όντως διότι τα προκαλούμε με την έντονη σκέψη μας. Μα έχουμε γεννηθεί κι έχουμε αποδεχτεί πως δε θα σταματήσουμε ποτέ να ξυπνάμε μ’ ένα άγχος όσο κι αν προσπαθούμε να το αποβάλουμε. Βλέπεις εμείς οι περίεργοι άνθρωποι ζούμε τόσο έντονα και παθιασμένα που συνεχώς σκάνε προβλήματα. Οι ζωές μας είναι πολυζήλευτες κατά βάθος και ίσως συνεχώς να μας ματιάζουν γι’ αυτό να αντιμετωπίζουμε συνεχώς δυσκολίες. Σίγουρα αυτό θα είναι, όχι ότι έχουμε ξερό κι αγιάτρευτο κεφάλι.
Όσο τα χρόνια περνάνε τόσο πιο πολλά τα άγχη, τόσο πιο πολλοί οι λόγοι να ξυπνάμε με μια μόνιμη ανησυχία. Μη μας κατηγορείτε ρε παιδιά πως είμαστε συνέχεια αρνητικοί, είναι που έχουνε δει τόσα πολλά τα μάτια μας και φοβόμαστε. Είναι που αγαπάμε τόσο πολύ κάποια άτομα στην ζωή μας που ξυπνάμε με το άγχος πως θα τα χάσουμε. Είναι που για πολύ καιρό, κάθε μέρα λέγαμε πως σήμερα θα είναι η μέρα μας, μα ποτέ δεν ήταν. Πάντα κάτι συνέβαινε κι ο ουρανός σκοτείνιαζε. Μη μας κατηγορείτε. Άθελά μας ανησυχούμε. Τρέμουμε στην ιδέα πως όλα θα πάνε στραβά ξανά.
Δυστυχώς μάλλον δε θ’ αλλάξουμε ποτέ. Όσα φιλοσοφικά βιβλία κι να διαβάσουμε, όσες συμβουλές κι να ακούσουμε, όσο και να προσπαθεί ο κόσμος να μας πείσει πως η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη χαιρόμαστε, εμείς θα χαμογελάμε θα γνέφουμε καταφατικά και δύο λεπτά μετά θα μας κατακλύζει ξανά το άγχος οδηγώντας μας στις μαύρες μας γι’ ακόμη μια φορά. Ίσως να είναι συνήθεια, ίσως όμως και να είναι το γεγονός ότι δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τις σκέψεις μας και τις αφήνουμε να μας κυβερνήσουν.
Καθόμαστε λοιπόν στην ησυχία μας και ξαφνικά σκάει στο μυαλό μας μια ανησυχία. Προτού το καταλάβουμε βρίσκουμε τον εαυτό μας να κάνει άσχημα, εξωπραγματικά σενάρια χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε. Όταν ακούμε ένα μαντάτο ή όταν καβγαδίζουμε με κάποιον που αγαπάμε δε λέμε ποτέ πως όλα θα πάνε καλά. Σταματάμε ό, τι κάνουμε και επικεντρωνόμαστε στην ανησυχία μας διότι την έχουμε κάνει κολλητή μας. Αν κάτσεις ποτέ μαζί μας να σου διηγηθούμε πόσες σκέψεις, πόσες άσχημες σκηνές που μάλλον ποτέ δε θα συμβούν χορεύουν στο μυαλό μας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, θα εκπλαγείς. Θα διερωτηθείς πώς γίνεται κάποιος άνθρωπος ν’ αντέχει τόσο άγχος ή να είναι τόσο αρνητικός. Έλα ντε!
Σιχαινόμαστε τις ερωτήσεις του τύπου «γιατί τα βλέπεις όλα αρνητικά;» και τις συμβουλές όπως, «μην αγχώνεσαι, ζήσε», «τίποτα κακό δε θα συμβεί» ή «μην υπερβάλλεις.». Με μεγάλη ειλικρίνεια σας ενημερώνω πως όχι μόνο δε βοηθάτε μα αντιθέτως μας τη σπάτε. Αν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε θα το κάναμε. Αν είχαμε την ευκαιρία θα πουλούσαμε το μυαλό μας και ν’ αγοράζαμε το δικό σας. Ναι, μας κουράζει όλο αυτό και πολύ θα θέλαμε να αναισθητοποιηθούμε μα τι να κάνουμε που τέτοιες ευαίσθητες ψυχές είμαστε κατά βάθος;
Είναι γεγονός ότι το να ξυπνάς με μια μικρή ανησυχία και να κοιμάσαι με μια μεγαλύτερη σε τρώει σιγά-σιγά ώσπου να φτάσεις σε σημείο που δεν την παλεύεις άλλο. Κι όταν δεν την παλεύεις άλλο, παραδίδεις τα όπλα κι αποδέχεσαι τον γεμάτο ανασφάλειες κι άγχη εαυτό σου διότι δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Κι αυτό είναι μια ήττα. Ή μία νίκη. Όπως το πάρει κάνεις.
Κάπου βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως σπαταλάμε τις ζωές μας ανησυχώντας για πράγματα που στο τέλος δε θα συμβούν. Γινόμαστε σεναριογράφοι τεράστιων δραμάτων ενώ στην ουσία η ζωή είναι μια κωμωδία. Παλεύουμε καθημερινά με το μέσα μας. Προσπαθούμε να ξυπνάμε θετικοί και να αποβάλλουμε τις χιλιάδες σκέψεις, μα εκείνες έρχονται ακάλεστες. Δεν μπορεί να μας βοηθήσει κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό εσύ που έχεις κολλητή παρέα την ανησυχία σήμερα πες της πως δεν μπορείτε να είσαστε φίλοι άλλο. Πες της κατάμουτρα πως την έχεις βαρεθεί. Θα βρεις άλλη παρέα, καλύτερη.
Συντάκτης: Ιωάννα Μιχαήλ
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
