Πάντα σκάει ακάλεστο το παρελθόν μας σε άκυρες στιγμές

Εγκέφαλος. Ένα θαυμαστό όργανο του ανθρωπίνου σώματος. Με πολλαπλές λειτουργίες που χωρίς αυτές, αλήθεια πώς άραγε θα λειτουργούσαμε; Πώς θα αντιλαμβανόμασταν το χώρο, το χρόνο, ακόμα και αυτό το περιβάλλον που μας περικλείει; Μια τεράστια τράπεζα πληροφοριών, που τις επεξεργάζεται και τις παρέχει ανά πάσα ώρα και στιγμή, ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνουμε.

Όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Ενδιαφέρον δεν ακούγεται; Φαντάσου αυτό. Περπατάς στο δρόμο ας πούμε και μέσα στο πλήθος ακούς έναν άσχετο, έναν φαινομενικά τυχαίο ήχο. Τον ήχο κλήσης ενός κινητού παραδείγματος χάριν. Στο άκουσμά του, κάπου σκαλώνεις. Κάπου τον έχεις ξανά ακούσει αυτόν τον ήχο. Θυμάσαι που τον ξανά άκουσες. Γυρνάς το κεφάλι και ψάχνεις να βρεις εκείνον τον άνθρωπο του οποίου το τηλέφωνο είχε αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο. Περιμένεις να δεις αυτόν, που κάποτε ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου. Κάποιος φίλος από τα παλιά, κάποια χαμένη αγάπη ίσως που στο κινητό του είχε αυτόν τον συγκεκριμένο ήχο κλήσης. Δεν είναι όμως αυτός που νόμιζες πως είναι. Αυτός που έλπιζες να είναι.

Ξυπνάς το πρωί. Ένα τυπικό καθημερινό πρωί. Κάνεις τον καφέ σου κι ανάβεις το τσιγάρο σου. Σκέφτεσαι το πρόγραμμα της ημέρας που μόλις ξεκίνησε. Τι έχεις να κάνεις σήμερα; Αυτό, εκείνο και το άλλο. Εντάξει. Το ‘χεις. Και τι μέρα είπαμε πως είναι σήμερα; 28 Δεκεμβρίου. Και παγώνεις. Γιατί ξαφνικά θυμάσαι πως κάποια 28η Δεκεμβρίου πριν από λίγα, αρκετά ή και πολλά χρόνια σαν σήμερα κάτι σημαντικό είχε συμβεί στη ζωή σου. Τρως τη φρίκη σου και θυμάσαι κάτι που σαν σήμερα είχες ζήσει και σου ξυπνάει αναμνήσεις από το παρελθόν. Σαν σήμερα κάποιος είχε μπει στη ζωή σου. Είχες κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Άλλαξε όλη σου τη ζωή. Θυμάσαι τα πάντα ξαφνικά. Αναμνήσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως οι αναμνήσεις αυτές είναι πολύ δυνατές. Απλά κάπου, έχασες την ημερομηνία. Ή μήπως όχι;

Πηγαίνεις στη δουλειά σου. Γνωρίζεις τον νέο σου συνάδελφο. Στην παρέα σου μπαίνει ένα νέο μέλος. Γιατί όχι. Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε. Έρχεται εκείνη η ώρα των συστάσεων. Και σου τα σκάει η πληροφορία ότι δουλεύει εκεί κι εκεί ή είναι από τους πέρα κάμπους, τους ίδιους κάμπους που τους οδηγούσες εσύ μέρα-νύχτα για να πας να δεις το πρόσωπο ή γιατί από εκεί σε οδηγούσε ο δρόμος σου. Άντε τώρα να εξηγήσεις την ομολογουμένως ανεξήγητη ταραχή σου στον συνομιλητή που έχεις απέναντί σου. Τι φταίει ο δόλιος που η δική σου η μνήμη χορεύει κλακέτες στο κεφάλι σου με το παρελθόν σου;

Εγκέφαλος λοιπόν. Κι όλοι μας αναφερόμαστε στο πίσω μέρος του. Ξέρεις, εκεί που στέλνουμε όλα αυτά που απλά έχουμε υπόψιν. Εκείνο όμως το πίσω μέρος του εγκεφάλου, πολλές φορές γίνεται μια απαγορευμένη ζώνη. Γιατί εκεί μένουν θύμησες που νόμιζες πως ξέχασες. Ένα ναρκοπέδιο. Που εκεί που βαδίζεις στην καθημερινότητά σου σε μια μικρή ανάμνηση από το πουθενά, ακούς το χαρακτηριστικό κλικ της νάρκης κι ακολουθεί εκείνο το μπαμ της μνήμης. Κι άμα σε βρει την έκατσες τη βαρκούλα φίλε μου.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!