Μένεις στο λάθος από φόβο μήπως δε βρεις το σωστό

Μοιάζει χιλιοειπωμένο αλλά στη ζωή μας πολλοί έχουμε μάθει συνεχώς κάτι να κυνηγάμε και να μη μένουμε ποτέ ικανοποιημένοι. Ίσως φταίνε οι σύγχρονοι ρυθμοί, η έλλειψη χρόνου και ποιότητας ζωής αλλά πολλές φορές τείνουμε να βολευόμαστε με το εύκολο και βασικό. Ακόμα και να κάνουμε εκπτώσεις. Από τους ανθρώπους δε, που περνούν από τη ζωή μας, λανθασμένα πολλές φορές τείνουμε να εκτιμούμε περισσότερο εκείνους που μας παιδεύουν. Εκείνους που μας φέρθηκαν άσχημα ή όσους πολύ απλά δε θεωρήσαμε ποτέ δεδομένους. Τους είχαμε και δεν τους είχαμε συγχρόνως, είτε ήταν φίλοι είτε σύντροφοι.

Σε μια σχέση, ακόμη κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, κολλάμε κυρίως με όσους μας κάνουν δύσκολη τη ζωή. Με όσους δεν «πέφτουν» εύκολα και φυσικά μ’ αυτούς που μας δίνουν συνήθως ψήγματα χαράς κι επιβεβαίωσης. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι λίγες οι φορές που μένουμε μόνοι να επιμένουμε σε σχεδόν σχέσεις με την ελπίδα πως θα εξελιχθούν σε κάτι παραπάνω, όχι τόσο για τον άνθρωπο εκείνο που νομίζαμε πως ερωτευτήκαμε αλλά κυρίως για να ικανοποιήσουμε τον δικό μας πληγωμένο εγωισμό. Μένουμε κι ανεχόμαστε απαράδεκτες συμπεριφορές με την ελπίδα πως τα άτομα αυτά κάποτε θ’ αλλάξουν, λες και είναι υποχρεωμένα.

Ακόμη και στις φιλίες μας μάθαμε με τα χρόνια να συμβιβαζόμαστε. Συνηθίσαμε να μένουμε σε καταστάσεις που δε μας εκφράζουν μόνο και μόνο για να μη μείνουμε μέσα ένα Σάββατο βράδυ ή για να δείχνουμε περιζήτητοι. Πείσαμε τον εαυτό μας ότι μας αρέσουν πράγματα που σιχαινόμασταν για να γίνουμε αποδεκτοί. Επιπλέον, λίγο έως πολύ, ίσως όλοι μας να έχουμε προσπαθήσει σε μια δύσκολη στιγμή να κολλήσουμε στις παρέες εκείνες που δεν τρελαίνονται για τη δίκη μας συντροφιά μόνο και μόνο και για να επιβεβαιωθούμε. Να νιώσουμε πως γινόμαστε αρεστοί. Να ανήκουμε κάπου έστω κι αν αυτό το κάπου δε μας γεμίζει. Αρκεί να μη μείνουμε μόνοι.

Φυσικά έχουμε κάνει τα ίδια λάθη και στο χώρο εργασίας. Ίσως μείναμε για καιρό σε δουλειές που δε μας εξέφραζαν, δεν εκτιμούσαν τις γνώσεις και ταλέντο μας και δε μας ενέπνευσαν. Μείναμε όμως με την ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν.

Ακόμη κι αν κάποτε χάσαμε το χρόνο μας σε δήθεν σχέσεις με ανθρώπους που δε μας ταίριαζαν και δουλειές που ήταν λίγες για εμάς, δεν πειράζει. Κάθε εμπειρία είναι εκεί να μας διδάξει. Στην τελική αυτό που πρέπει να μας μείνει είναι το να μάθουμε να εκτιμούμε τους έρωτες που ήρθαν έτσι αβίαστα, τους σπάνιους. Τους φίλους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, που μας ζορίζουν κι αν χρειαστεί μας βάζουν και στη θέση μας χωρίς να μας χαρίζονται.  Την εργασία που μας εμπνέει και μας χαρίζει πολύτιμες εμπειρίες. Τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ εμάς και μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, κάθε μέρα.

Στην τελική, ίσως είναι αδύνατον να γίνουμε τέλειοι και να μάθουμε από κάθε λάθος που έχουμε κάνει. Μπορούμε ωστόσο να προσπαθήσουμε να μάθουμε να κρίνουμε ανθρώπους και καταστάσεις. Να κρατάμε δίπλα μας όσους μας εκτιμούν και τους εκτιμούμε και μας κάνουν λίγο καλύτερους ανθρώπους. Να δώσουμε αξία στο χρόνο μας δίνοντας τις σωστές μάχες, εκεί που όντως θα υπάρξει αποτέλεσμα κι όχι να γυρνάμε γύρω από την ουρά μας, χαμένοι στο διάστημα.