Πότε ήταν η τελευταία φορά που πίστεψες ότι όλα θα πάνε καλά;

Καθώς ο χρόνος περνάει, μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε ν’ ανιχνεύουμε την αλήθεια, να αποδεχόμαστε το ψέμα και την απάτη, σαν απτή πραγματικότητα ενός πλάνου και πλασματικού κατά τ’ άλλα κόσμου. Μαθαίνουμε ότι δεν πειράζει εάν παραγκωνίζουμε την αλήθεια μας, εάν το ψέμα μας μας προκαλεί μεγαλύτερη χαρά.

Μαθαίνουμε ότι η ενηλικίωση χρειάζεται και λίγο παιχνίδι, λίγη χαρά και λίγο περισσότερο αποδοχή, ακόμα και για τα κακώς κείμενά μας. Μαθαίνουμε καθημερινά πως η ομορφιά εκφράζεται μέσω της διαφορετικότητας, και πως η ομοιότητα δε μας φέρνει πάντα πιο κοντά. Μαθαίνουμε να καθρεφτίζουμε και να καθρεφτιζόμαστε στους άλλους ανθρώπους, με την ελπίδα να δούμε κάποια στιγμή το αληθινό πρόσωπό μας.

Όμως, έχεις σκεφτεί την πιθανότητα να παραμείνεις παιδί, και να μη μάθεις κάτι καινούργιο, απλά να αποδεχτείς αυτό που νιώθεις και καταλαβαίνεις ενστικτωδώς βαθιά μέσα σου; Να μη χρειάζεται να μάθεις να παίζεις, απλώς να μπεις στο παιχνίδι και να συμμετέχεις με όλη την ψυχή σου.

Να μη χρειάζεται να δεις την αλήθεια, πράγμα άχρηστο εξάλλου, αφού την ξέρεις ήδη μέσα σου. Να μη χρειάζεται να ψάξεις για την ομορφιά, απλά να τη δεις μέσα σου, δίπλα σου και γύρω σου. Να μην ψάξεις τίποτα απολύτως, γιατί όλα θα σε βρουν στον κατάλληλο χρόνο.

Αλήθεια, τι θα χρειαζόταν να συμβεί για να μείνεις παιδί; Τι χρειάζεται να θυσιάσεις για να γίνεις ενήλικος; Πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, τον τρόπο, τη διαδικασία; Κι αν αξίζει, πόσο, πραγματικά πόσο σού κοστίζει; Ποιο από τα δύο θα επιλέξεις;

Τα παιδιά δεν απαντούν, δε γνωρίζουν, δεν έχουν παγιωμένες αντιλήψεις, μόνο μια αφελή και τόσο αξιαγάπητη ειλικρίνεια και μια ερώτηση συνεχώς για τα πάντα γύρω τους. Ζουν στον παρόν, κυνηγούν τις απολαύσεις και δεν επιτρέπουν στον φόβο να τους αποτρέψει από όσα επιζητούν να αποκτήσουν.

Ως παιδιά συνεχώς αναζητούσαμε τρόπους να διοχετεύσουμε όλη την αστείρευτη δυναμική μας, προς κάθε κατεύθυνση, πέφταμε και σηκωνόμασταν το επόμενο λεπτό. Αρχικά εξερευνώντας τον κόσμο και συλλέγοντας πληροφορίες για όσα μας άρεσαν, μας τραυμάτιζαν, μας ενθουσίαζαν, ακόμα κι όσα δε μας αποκαλύπτονταν με την πρώτη προσπάθεια.

Εσύ πότε ήταν η τελευταία φορά που έθεσες μια ερώτηση στον ίδιο σου τον εαυτό, στον διπλανό σου, σε κάποιον απέναντι; Άντεξες να μείνεις για την απάντηση; Πότε εξερεύνησες κάτι, ή αφέθηκες σε μια νέα περιπέτεια;

Πολλές φορές λέμε τόσα ψέματα στον εαυτό μας που μετά από λίγο τείνει να τα πιστεύει σαν να ήταν εξ αρχής η αλήθεια. Αραδιάζουμε τόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μας ώστε να τακτοποιήσουμε με όποιο τρόπο, το παρελθόν μας κυρίως, το παρόν και πιθανότατα το μέλλον, αυτό το αβέβαιο και συνεχώς εναλλασσόμενο μέλλον που τόσο μας τρομάζει.

Ως ενήλικες, καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη για όλες τις πράξεις και τις επιλογές μας, τις επιτυχίες και τα λάθη μας. Σχηματίζουμε την εντύπωση ότι ο κόσμος εκεί έξω είναι χαώδης κι απέραντος και ίσως δεν έχει κανένα νόημα να κυνηγήσουμε οτιδήποτε παραπέρα από την πόρτα μας, να γνωρίσουμε περισσότερους ανθρώπους από τους άμεσα κοντινούς μας, να γνωρίσουμε απολαύσεις κι εμπειρίες διαφορετικές. Η αθωότητα σιγά-σιγά παραχωρεί τη θέση της στον κυνισμό και την απαισιοδοξία. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πίστεψες σ’ ένα θαύμα, σε μια αίσια έκβαση, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Ποτέ δεν είναι αργά να αγκαλιάσεις την αλήθεια σου και να φέρεις στο φως στοιχεία που σε κάνουν είτε πιο ευάλωτο είτε πιο σκληρό, αλλά πάντα σε κάνουν αυτό που είσαι αληθινά. Επαναπροσδιόρισε τις σταθερές σου, δώσε το νόημα που θέλεις. Είναι άκρως δελεαστικό να πιστέψεις ότι αυτό που είσαι σήμερα είναι ο τελικός προορισμός, αλλά προσπερνώντας την όποια αμφιβολία, δώσε μια ευκαιρία στη ζωή σου. Αποκωδικοποίησε τα σημεία που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός, ήρεμος, σημαντικός κι ακολούθησέ τα στην κατεύθυνση που σου δείχνουν.

Μη διαπραγματεύεσαι τις επιθυμίες σου, και μην στέκεσαι εμπόδιο στις άπειρες δυνατότητές σου.

Και κάπου εκεί, ίσως, λέω ίσως, βρεθεί κάποιος εκεί έξω που περιμένει αυτό ακριβώς, να μάθει εσένα, να «παίξει» μαζί σου, ακριβώς όπως είσαι, χωρίς φτιασίδια και περίτεχνες διακοσμήσεις, εσένα και τις άπειρες εκφάνσεις σου, εσένα και την αλήθεια σου, όσο άσχημη ή όμορφη ή περίεργη κι αν είναι. Άλλωστε όλα είναι υποκειμενικά, ευτυχώς!

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, εξάλλου, δε σηκώνουν διαπραγμάτευση και συμβιβασμούς. Κι εσύ είσαι σίγουρα σημαντικός, θα σου το επιτρέψεις;