Ο πολυάσχολος μπορεί να χρειαστεί υπενθυμίσεις

Καθημερινά έχουμε τόσες πολλές υποχρεώσεις να φέρουμε εις πέρας, είναι τόσοι πολλοί οι ρόλοι μας που μερικές φορές μπορεί και να ξεφύγουμε από τα όρια μας. Δε θα είναι λίγες οι στιγμές που θα νιώσουμε πως οι 24 ώρες της ημέρας είναι πάρα πολύ λίγες και ότι δε μας φτάνουν, κάνοντας πιο έντονη την ανησυχία μας να τα προλάβουμε όλα και χωρίς απώλειες. Και όταν λέμε απώλειες εννοούμε να μείνουμε παραπάνω στην δουλειά, να χάσουμε τον ύπνο μας, να ξενυχτίσουμε, να μη δούμε ούτε για μισή ώρα το σύντροφό μας ή την οικογένεια μας και πολλά άλλα που συμπληρώνουν την εικόνα της πολυάσχολης καθημερινότητάς μας.

Νιώθουμε τόση πίεση και άγχος μερικές φορές για να τα προλάβουμε όλα που ξεσπάμε σε όποιον βρούμε μπροστά μας. Αυτοί συνήθως που υποδέχονται το τσουνάμι του θυμού μας και των ασύστολων, χωρίς σκέψη, φωνών μας είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κυρίως εκείνοι οι οποίοι ζούνε μαζί μας,- η οικογένειά μας, οι γονείς μας, ο συγκάτοικός μας, ο σύντροφός μας- εκείνοι που θα βρεθούν μπροστά μας τη στιγμή που εμείς δε θα θέλουμε να μη μιλήσουμε σε άνθρωπο. Ξαφνικά θα εμφανιστούν για να δουν αν είμαστε καλά, γιατί ανησυχούν και θα ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι για να νιώσουμε καλύτερα. Και αυτό φυσικά θα αποδειχθεί και το μεγαλύτερό τους λάθος, αφού δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Και αν κάπου εκεί τους έχουμε αναθέσει μια δουλειά, η οποία δεν έχει ακόμα διεκπεραιωθεί -πόσο μάλλον αν τους την έχουμε υπενθυμίσει κάμποσες φορές-, την οποία δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει, τότε είναι που θυμώνουμε ακόμα περισσότερο. Και αρχίζουμε να ξεστομίζουμε λόγια, τα οποία δε σκεφτόμαστε καν, όπως «δε με καταλαβαίνεις» και «σου ανέθεσα μια απλή δουλειά για να με βοηθήσεις και εσύ δεν την έκανες» ή «πρέπει να σου το πω εκατό φορές για να κάνεις μια δουλειά» και φτιάξε εσύ τη λίστα προσθέτοντας ό,τι άλλο επιθυμείς.

Και κάπου νιώθουμε την ανάγκη να ξεσπάσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους, να βγάλουμε όλα όσα μας βασανίζουν αυτόν τον καιρό, αυτά που κρατάμε μέσα μας, σε σημείο κάποιες στιγμές να βγάζουμε πραγματική χολή για τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας , ενώ στην πραγματικότητα άλλοι και άλλα μας φταίνε. Ίσως και οι δικές μας λάθος επιλογές στην αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων. Ίσως να φταίει το ότι κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις δεν τους βάζουμε στη θέση τους. Ίσως το ότι δε λέμε όχι για να τους έχουμε όλους ευχαριστημένους, με αποτέλεσμα ορισμένοι να πίνουν κρασί στην ανέχειά μας, στην καλή μας την καρδιά και στην καλοσύνη μας. Στην ουσία όμως χάνουμε τον εαυτό μας και συμπαρασύρουμε και τους ανθρώπους που μας αγαπάνε στο ίδιο ποτάμι που πάμε να πνιγούμε εμείς, με την ίδια ορμή.

Μη μαλώνετε και μη θυμώνετε σε εκείνους που πρέπει συνεχώς να τους υπενθυμίζετε πράγματα. Είναι σίγουρο πως και εσείς στην πορεία θα σκεφτείτε τους λάθος χειρισμούς σας και τη συμπεριφορά σας και ίσως πληγωθείτε με τον τρόπο σας απέναντι σε εκείνους που αγαπάτε. Αλλά πραγματικά, μπορεί αυτά που τους απασχολούν να είναι πολλά και να ξεχνάνε τι τους έχετε ζητήσει. Μπορεί για παράδειγμα τους γονείς σας να τους απασχολεί μια ιατρική εξέταση που θα κάνουν σε μία-δύο μέρες και να μην έχουν στο μυαλό τους να πάνε να πληρώσουν το λογαριασμό που μπορεί και να μην έχει λήξει ακόμα ή μπορεί ο συγκάτοικός σας να προσπαθεί να παραδώσει την μια απαιτητική πτυχιακή, κι έτσι να μην έχει περιθώρια να πάει στο σουπερμάρκετ να ψωνίσει τα πράγματα που χρειάζεστε για να διευκολύνει εσένα που κάνεις υπερωρίες στη δουλειά. Μπορούν να αναφερθούν αμέτρητα τέτοια παραδείγματα.

Όταν όμως εσύ θα γυρίσεις κατάκοπος από τη δουλειά ή με χίλια δύο πράγματα να σε απασχολούν και θα αρχίσεις να εκτοξεύεις κατηγορίες απέναντί τους, θα πρέπει να σκεφτείς πως και εκείνοι είναι άνθρωποι με ανησυχίες, με ζωή, με πίεση εσωτερική από δικά τους θέματα- όχι απαραίτητα προβλήματα. Μπορεί ήδη να τους έχεις πει κάτι δύο φορές για να το κάνουν και να μην το έχουν κάνει, το δικό τους όμως θέμα μπορεί να τους προκαλεί πολύ περισσότερο άγχος από μια δική σου δουλειά, από κάτι που θέλεις να σου κάνουν ως εξυπηρέτηση.

Οι αλληλεπιδράσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε καμία φορά δεν είναι πάντα οι καλύτερες κυρίως γιατί ξέρουμε πως είναι εκεί για εμάς, πως αντέχουν, πως μας καταλαβαίνουν, με αποτέλεσμα να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Πρέπει να ερχόμαστε στη θέση των άλλων καμία φορά για να δούμε αν όντως προλαβαίνουν να κάνουν ακόμη μια δουλειά στην καθημερινότητά τους, αν θα την αντέξουν, αν θα μπορέσουν να τη βγάλουν εις πέρας, δεδομένου των δικών τους προγραμμάτων και καθημερινών ανησυχιών, που γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες μπορεί να είναι αυτές. Αν κάποιος μπορεί να αντέξει μια ακόμα αρμοδιότητα, θα τη βγάλει εις πέρας χωρίς να του την υπενθυμίσουμε, εκτός αν είναι λίγο ξεχασιάρης παραπάνω ή έχει την τάση να αμελεί τις υποχρεώσεις του, αφήνοντάς τες για τελευταία στιγμή.

Πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας, κυρίως εκείνους που μας έχουν μεγαλώσει ή που έχουμε μεγαλώσει μαζί τους. Εκείνους που θα προσπαθήσουν να μας ικανοποιήσουν όπως και να έχει. Πρέπει να σεβόμαστε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είμαστε ρομπότ και πρέπει να λέμε όχι όταν πρέπει και όταν βλέπουμε πως τα πράγματα στη ζωή μας πάνε να ξεφύγουν από το δικό μας έλεγχο. Η ζωή είναι για να τη ζούμε και όχι για να διεκπεραιώνουμε. Ας δίνουμε, λοιπόν, σημασία στα συναισθήματα τα δικά μας αλλά και των άλλων ανθρώπων στη ζωή μας.